Και πάλι καλά να λέμε. Πάλι καλά που είχε πάει περίπατο το βρωμόχερο του Μπογκντάνοβιτς, αλλιώς δεν θα μιλάγαμε για ήττα του Παναθηναϊκού θα μιλάγαμε για σουλτάν μερεμέτ! Θα είχε πιάσει σαράντα πόντους η διαφορά και θα έκανε μήνες, ίσως και χρόνια, να συνέλθει ο σύλλογος.

Τώρα, επιστρέφει στην Αθήνα για να γλείψει τις πληγές του και να αφομοιώσει επιτέλους τα περίφημα εκατό επιθετικά συστήματα του Πασκουάλ. Διότι στην Πόλη, οι παίκτες του ΠΑΟ παίξανε με το εκατοστό πρώτο. Το σύστημα "γιουρούσι"! Πάμε όλοι μαζί γερά κι άμα μπει η μπάλα μπήκε. Άμα δεν μπει…

Κι όμως όλα είχαν αρχίσει καλά για τον Παναθηναϊκό. Ή μάλλον είχαν αρχίσει καλά για τον Καλάθη, που έβαλε τρίποντο(!) και πλάκωσε τους Τούρκους στα κλεψίματα και στην σκληρή άμυνα. Συνεπικουρούσης της αφλογιστίας του Μπογκντάνοβιτς, θα περίμενε κανείς να πάρει διαφορά το Τριφύλλι. Αλλά ήταν τέτοιο το επιθετικό χειμαδιό των "πράσινων", ώστε πήγαν στα ίσα οι ομάδες στους πάγκους για την δεύτερη περίοδο. Κι από εκεί και πέρα, μοίρασε δυο παναγίδια ο Ομπράντοβιτς, ανακάτεψε την τράπουλα, έσφιξε τα λουριά και αντίο ζωή.

Για να λέμε την αλήθεια πάντως, η Φενέρ ήταν σε όλη τη σειρά μια ταχύτητα πιο γρήγορη από τον Παναθηναϊκό. Πράγμα που υποχρέωνε τους "τριφυλλοφόρους" να σπαταλάνε εξτρά δυνάμεις και ακολούθως, είτε στην τρίτη είτε στην τέταρτη περίοδο, να μένουν από βενζίνα. Είναι και η «κινέζικη» κούραση της Σίνγκλετον που έχει αρχίσει να βγαίνει, είναι και τα πόδια του Μπουρούση που βάρυναν (και η καταπληκτική του πάσα που κανείς από τους προπονητές του ΠΑΟ δεν φρόντισε να εκμεταλλευτεί), είναι κι ο Γκιστ που δεν κάνει τα καουμποϊλίκια του παρελθόντος γιατί θέλει να παίζει μπάσκετ και μεθαύριο, δεν βγήκαν τα κουκιά.

Ήταν και ορισμένες ακατανόητες κινήσεις από τον Πασκουάλ, όπως η απόφασή του να κρατήσει σε όλη την τρίτη περίοδο καθηλωμένο στον πάγκο τον Καλάθη αφήνοντας μέσα στο γήπεδο τον παλαβωμένο Τζέημς. Τι ήλπιζε να κερδίσει κανείς δεν το έμαθε, γιατί ο Ομπράντοβιτς τη διάβασε σωστά τη μανούβρα, το πήγε το ματς σε μπάσκετ της υπομονής και της ρακέτας, άφησε τους παίκτες του Παναθηναϊκού να κοπανιούνται και μπήκε στην Τρίτη περίοδο με διαφορά δέκα πόντους. Κι εκεί αρκούσαν τρία τρίποντα από Ντίξον και Μπογκντάνοβιτς για να λάβει τέλος η σεμνή τελετή.

Από εδώ και πέρα; Από εδώ και πέρα πρέπει να αποφασίσει ο Παναθηναϊκός τι ακριβώς θέλει να χτίσει. Διότι φέτος ο Γιαννακόπουλος την ξήλωσε την πορτοφόλα, αλλά έμοιαζε σαν να ψώνισε με δεμένα μάτια ο σύλλογος. Πήρε ένα σωρό αξιόλογους παίκτες, αλλά μεταξύ τους δεν ταίριαζαν, δεν δέσανε ποτέ. Θέλει να κάνει το ίδιο και του χρόνου; Θέλει να πορευτεί με Ελληνοαμερικανάκια (Ώγκουστ, Μήτρου-Λονγκ, Ντόρσεϊ), και Ελληνάκια; Θέλει ποικιλίες και μαγκιές τύπου Μάικ Τζειμς, θέλει γιουγκοσλαβικό εγκεφαλικό μπάσκετ, θέλει ελληνική σχολή άμυνας να σου βγάζει τα συκώτια; Όσο πιο γρήγορα πάρει τις αποφάσεις του, τόσο το καλύτερο. Γιατί άμα έχεις έξι αστέρια στη φανέλα, δεν είσαι για να πανηγυρίζεις εγχώριους τίτλους και μόνο… 

Χρήστος Ξανθάκης Ευρωλίγκα Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS