Όπως ακριβώς το είχε πει ο Καβάφης: "Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα".

Ναι είναι μεγάλη δόξα και τα "μπράβο" που ζητάγανε επιμόνως κάποιοι φίλοι του Ολυμπιακού για την πρόκριση στον τελικό, εγώ θα τα πω σήμερα. Γιατί σήμερα η ομάδα του Πειραιά στάθηκε ίση προς ίση μέσα στην έδρα της Φενέρ Μπαχτσέ και κοίταξε τον αντίπαλό της στα μάτια και του έβγαλε τα σκώτια για να επικρατήσει και να πάρει το κύπελλο.

Παίζοντας μπάσκετ με νύχια και με δόντια (αυτό δεν σημαίνει αντιαθλητικό, αυτό σημαίνει παθιασμένο), διεκδικώντας κάθε μπαλιά, κυνηγώντας κάθε φάση. Αλλά όταν βρίσκονται αντίπαλοι οι δύο καλύτεροι παίκτες της Ευρωλίγκας και ο ένας είναι 35 χρονών ενώ ο άλλος μόλις 24, κάποια στιγμή θα παίξουν ρόλο και τα πόδια…

Όπως έπαιξε ρόλο, και πολύ σημαντικό μάλιστα, το γεγονός ότι δεν μπήκε ποτέ στο παιχνίδι ο Πρίντεζης. Ο μοναδικός ψηλός του Ολυμπιακού που θα μπορούσε να φθείρει με φάουλ τον αντίπαλο και να ανοίξει την άμυνά του. Δεν μπορώ να ξέρω αν έφταιγε η κούραση, αλλά στον τελικό ήταν κανονικά αόρατος.

Όπως άκεφος και μουδιασμένος έμοιαζε και ο Παπανικολάου. Επιθετικά τουλάχιστον, μιας και αμυντικά έβγαλε πάλι ενέργεια και άμυνες. Όταν λοιπόν οι τρεις κολώνες της ομάδας είτε αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά από τον αντίπαλο είτε δεν βρίσκουν τα πατήματά τους, λογικό είναι να χάνεις με σημαντική διαφορά.

Αλλά δεν είναι ντροπή! Με βάση την χρηματιστηριακή τους αξία, οι παίκτες του Ολυμπιακού έπαιξαν το καλύτερο που μπορούσαν και κατέθεσαν στο γήπεδο όλες τους τις δυνάμεις. Πόσο καλύτερα δηλαδή μπορούσε να παίξει ο Μπιρτς, πρώτη χρονιά στην Ευρώπη, πόσο καλύτερα μπορούσε να παίξει ο Μιλουτίνωφ που τον κρατήσανε επειδή δεν βρίσκανε άλλον για τρίτον ψηλό; Πόσα τρίποντα πια να βάλει ο Μάντζαρης από το πουθενά; Χρειαζόταν ο Χάκετ, χρειαζόταν κι ο Λοτζέσκι, δεν υπήρχαν όμως κι αυτό φάνηκε στις κρίσιμες στιγμές όταν έπρεπε να μιλήσουν οι πάγκοι. Θυμίζω ότι ο Ομπράντοβιτς είχε την πολυτέλεια να κρατήσει στον πάγκο για οκτώ λεπτά στην τρίτη περίοδο τον Μπογκντάνοβιτς και να καθηλώσει επίσης στο τέλος του αγώνα τον Βέσελι για να φέρει από το πουθενά τον έμπειρο Άντιτς.

Οπότε να ξαναπούμε μπράβο στον Ολυμπιακό, στους παίκτες του και στον προπονητή του, που φτάσανε ως τον τελικό. Αν από μια ομάδα ζητάς το καλύτερο που μπορεί να σου δώσει, νομίζω ότι κανείς από τους οπαδούς του Θρύλου μπορούσε να απαιτήσει κάτι παραπάνω.

Υ.Γ.: Αυτή η καραμέλα της διαιτησίας ας λιώσει επιτέλους κάποια στιγμή. Έγερνε το γήπεδο κι ο σπήκερ ανακάλυπτε συνωμοσίες και βασκανίες…  

Χρήστος Ξανθάκης Φάιναλ Φορ Φενέρμπαχτέ Ευρωλίγκα Μπάσκετ SPORTS Ολυμπιακός