Πλάνο, ασπρόμαυρο. Φόντο, παιδικές φωτογραφίες. Έκφραση, κάπου ανάμεσα στον προβληματισμό, τη στεναχώρια, τον πόνο, αλλά και τη θέληση. Ρίξε φωνή και να είναι βαθιά, και σοφιστικέ. «Όταν έχεις γεννηθεί σε μια οικογένεια πρωταθλητών, τότε δεν έχεις άλλη επιλογή από το να είσαι πετυχημένος. Μεγαλώνεις με το βάρος των προσδοκιών. Από την πρώτη μέρα υπήρχαν τεράστιες προσδοκίες για μένα. Ο πατέρας μου έπαιζε στη Ρεάλ Μαδρίτης και στην Εστουντιάντες, η μητέρα μου κέρδισε το ευρωμπάσκετ με την Ισπανία το 1993. Όταν είσαι παιδί επαγγελματιών παικτών, πρέπει να είσαι έτοιμος να μετρηθείς. Γι’ αυτό έχω αφιερώσει κάθε λεπτό της ζωής μου στο μπάσκετ. Τόσο ο Γουίλι, όσο κι εγώ ήμασταν τρομερά ανταγωνιστικοί, και ονειρευόμασταν και οι δύο να παίξουμε στο ΝΒΑ».

Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ