Το ρόστερ ήταν από πριν γεμάτο και ποιοτικό, εντούτοις η πολυκοσμία στη γραμμή των ψηλών έβγαζε μάτι. Και δεν έχει να κάνει μόνο με τους αριθμούς, αλλά κυρίως με την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων. Ο Πετρούσεφ π.χ είναι ένας παίκτης που πιστεύει ότι έχει ό,τι απαιτείται για να ξεκινάει (ή στην χειρότερη περίπτωση) να έχει κομβικό ρόλο σε μια ομάδα που είναι διεκδικήτρια της Ευρωλίγκας: δεν έχει καμία σχέση με την ψυχολογία ενός ρολίστα και πολύ δύσκολα θα απέδιδε έστω άνω του μετρίου σε ένα ρόλο παραπλήσιο με τους Πίτερς στην Βεζένκοφ εποχή, το 22-23. Επιπλέον, η λύση του Πίτερς στο «3» μπορεί να ακούγεται με κάποιο τρόπο βιώσιμη, αλλά 1) θα ήταν μόνο για σποραδικές, ειδικές στιγμές και 2) θα βάραινε σε απελπιστικό βαθμό την πεντάδα, πηγαίνοντας κόντρα στην ίδια την κατεύθυνση που έχει πάρει παγκοσμίως το μπάσκετ. Ο Αμερικανός θα έδινε αποστάσεις με το μακρινό του σουτ, όμως δεν έχει παιχνίδι με τη μπάλα και επιπλέον θα γινόταν ο στόχος κάθε αντιπάλου λόγω της δεδομένης αμυντικής του αδυναμίας.
Διαβάστε περισσότερα στο Novasports.gr