Και ξέρετε, αυτή η νίκη των πράσινων στο τέταρτο παιχνίδι πονάει πολύ πειρσσότερο τους Ισραηλινούς που ετοίμαζαν πάρτι, απ' το να είχαν χάσει το παιχνίδι της Τρίτης στο Γιάντ Ελιάου. 

Η φοβερή άμυνα του Παναθηναϊκού είχε εδώ που τα λέμε συμπαραστάτη τον Ντέιβιντ Μπλατ. Τα ίδια και η αποδοτική επίθεση των πράσινων. Αυτά που έκανε ο άνθρωπος δεν υπάρχουν και τον ευχαριστώ πολύ που με δικαιώνει, έστω κι αν η Μακάμπι πήγε να με ρίξει σε χίλιους κουβάδες.

Στην τέταρτη περίοδο θυμήθηκε τον πολύ λίγο Ντέμον Μάλετ. Ξέχασε στον πάγκο τον Οχαγιόν που έκανε τα πάντα στο παρκέ. Δεν θυμήθηκε ποτέ τον Παπαλουκά, ακόμα κι όταν οργανωτικά η ομάδα του βρισκόταν σε πλήρη τρικυμία, αφού δεν είχε καπετάνιο στον αγωνιστικό χώρο. Όποιος ήθελε, όταν μπορούσε την ''κάπνιζε'' και... γαία πυρί μειχθήτω. Επιπλέον στα ψηλά επέλεξε τέτοια σχήματα που δεν θα μπορούσαν με τίποτα να αντιμετωπίσουν τον Μπατίστ, ούτε τον Βουγιούκα. 

Αυτά δεν έκανε (ή έκανε λάθος) ο Μπλατ, που παίζει μπάσκετ playground και φέρει ακέραιη την ευθύνη για την ήττα της Μακάμπι. Τον ευχαριστούμε πάρα πολύ. Είναι πολύ καλός άνθρωπος. Φυσικά ό,τι κι αν έκανε αυτός ο προπονητής, που έχει πλειστάκις αποδείξει ότι απέναντι σε μεγάλους κόουτς δεν το 'χει καθόλου, ο Παναθηναϊκός δεν θα γύριζε την σειρά στην Αθήνα εάν δεν έκανε σωστά τα απλά και αυτονόητα (για τα δικά του μέτρα). Φυσικά έχαμε γρήγορα ό,τι διαφορές έχτιζε, αλλά κράτησε γερά όταν έπρεπε.

Κλειδί της μεταμόρφωσης του Παναθηναϊκού ήταν (ως επί το πλείστον) η πλήρης αλλαγή του Καλάθη, ο οποίος για τρεις περιόδους ήταν εξαιρετικός. Στην τέταρτη έτρεμαν λίγο τα γόνατα, αλλά χαλάλι του. Άλλωστε, ο Ομπράντοβιτς διαχειρίστηκε άρτια την συμμετοχή του όταν και όπου έπρεπε. Ο Γιασικεβίτσιους ήταν ο απόλυτος ηγέτης όταν η μπάλα ζύγιζε έναν τόνο, έστω κι αν η τρέλα του τον οδήγησε δυο φορές σε υπερβολές. Ουδέν κακόν. Ο Διαμαντίδης... ο γνωστός Διαμαντίδης! Ο Καϊμακόγλου θηρίο ξανά! Ο άνθρωπος είναι κάθε φορά καλύτερος.

Το κοουτσάρισμα του Ομπράντοβιτς ξανά μαεστρικό, αν και εδώ που τα λέμε δεν είχε να κάνει με κάποιον σοβαρό αντίπαλο. Το ίδιο ισχύει και για τα προηγούμενα παιχνίδια, μόνο που αυτή τη φορά τα ''εργαλεία'' του δούλεψαν όπου και όσο χρειαζόταν.

Δεν λέω ότι οι πράσινοι ήταν διαστημικοί, ότι έπαιξαν υπερμπάσκετ, ότι μάγεψαν με την απόδοσή τους. Έπαιξαν όπως και όσο έπρεπε για να αποδείξουν ότι αυτή την Μακάμπι την έχουν για πρωϊνό.

Ο εγωϊσμός των παικτών λειτούργησε στο έπακρο και αυτό αποτυπώνεται κυρίως στην απόδοση του Καλάθη και στον πατριωτικό τρόπο που αντιμετώπισε την αναμέτρηση ο Σάρας. Ο Ομπράντοβιτς απέδειξε ότι έχει απόλυτη εμπιστοσύνη σε κάθε μέλος της ομάδας, ακόμα και στις πετσέτες του πάγκου. Αυτή η εμπιστοσύνη του προπονητή πέρασε στο παρκέ με τη μορφή της απαραίτητης αυτοπεποίθησης που συχνά λείπει, κυρίως από τον Καλάθη. Μαγκιά! Διαβάστε σας παρακαλώ τις δηλώσεις του Κώστα Καϊμακόγλου, που με λίγα λόγια εξήγησε πώς μεταμορφώθηκε ο Παναθηναϊκός, επιβεβαιώνοντας λίγα λεπτά μετά την δημοσίευση όλα όσα σκεφτόμασταν παρακολουθώντας την αναμέτρηση.

Και τώρα ΟΑΚΑ. Νομίζω ότι δεν χάνει. Πώς να χάσει από μια ομάδα που στηρίζεται στο ατομικό ταλέντο (δεν είναι δα και τόσο μεγάλο), αλλά δεν έχει σχέδιο και κερδίζει μόνο όταν ο ισχυρός αντίπαλος είναι πολύ κακός; Εάν κάθε παίκτης του Παναθηναϊκού παίξει κοντά σε αυτό που μπορεί η Μακάμπι δεν έχει τύχη.

Αν μιλήσουμε για τα τετριμμένα , την ψυχολογία, την καρδιά του πρωταθλητή, για το άχαστο ΟΑΚΑ, για το μέταλλο του εξάστερου και όλα αυτά τα επικολυρικά θα φτιάξουμε ένα τεράστιο κατεβατό που θα μας τονώσει.

Η ουσία είναι μία. Στο μπάσκετ ο καλύτερος στο τέλος κερδίζει. ΠΑΝΤΑ!

Υ.Γ: Πρωταπριλιάτικο ψέμα τα αστεία πλέι-οφ της αστείας Volleyleague. Αλλά εδώ που τα λέμε, δεν αξίζει να σπαταλώ ούτε καν το υστερόγραφο πλέον! Για τους βιτσιόζους, καλή διασκέδαση...

Πηγή: pamesports.gr

Μακάμπι Τελ Αβίβ Ευρωλίγκα Παναθηναϊκός