Ανέκαθεν με συγκλόνιζαν οι ταινίες αθλητικού περιεχομένου, είτε το σενάριο στηρίζεται σε αληθινή ιστορία, είτε σε μυθοπλασία... Και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για ανθρωπους, ομάδες, προπονητές, που καταφέρνουν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, να κάνουν μία προσωπική υπέρβαση. Που αφιερώνουν ολόκληρη τη ζωή τους σε ένα στόχο που μοιάζει απρόσιτος και μακρινός... Που έχουν το πάθος, τη διάθεση το πνεύμα να καταργήσουν τα όρια του εαυτού τους, να ακολουθήσουν ασυνήθιστες διαδρομές, να δουλέψουν όσο πιο σκληρά γίνεται για να φτάσουν ψηλά. Ισως επειδή, προσωπικά ουδέποτε συνδύασα όλα αυτά τα στοιχεία, και τώρα που μεγάλωσε, όπου κι αν τα συναντήσω, τα θαυμάζω, δεν φθονώ.

Δεν ξέρω η φετινή πορεία του Ολυμπιακού, συγκεντρώνει όλα αυτά τα στοιχεία και την πλοκή για να δημιουργηθεί μία ταινία. Αυτό που ξέρω και το ομολογώ μετά βεβαιότητος, είναι ότι αν κάποια στιγμή στο παρελθόν, βρισκόταν κάποιος σκηνοθέτης και συνεργαζόταν με ένα σεναριογράφο, που θα περιέγραφε μία ιστορία, η οποία θα έμοιαζε, έστω κι ως μυθοπλασία, με την φετινή πορεία του Ολυμπιακού, είμαι σίγουρος ότι στο τέλος θα δάκρυζα. Και θα ένιωθα (όπως συχνά πυκνά νιώθω) περήφανος για τους πρωταγωνιστές, αυτούς που, κόντρα σε όλους, ενάντια στα προγνωστικά, τα κατάφεραν...

Στο φινάλε του αγώνα, στο ΣΕΦ, τα παιδιά με τις ερυθρόλευκες φανέλες, που πανηγύριζαν στο παρκέ, ήταν αυτοί που στην αρχή της χρονιάς, άκουγαν τους πάντες να τους μειώνουν, να τους υποτιμούν... Κι αυτοί, δε μιλούσαν, δεν απαντούσαν, απλά υπέμεναν... γνωρίζοντας καλύτερα από τον καθένα τον ιδρώτα που χύνουν, τη δουλειά που κάνουν. Κάθε ένα από τα 12 παιδιά του Ντούντα, αλλά και ο ίδιος ο κόουτς, είχαν ακούσει πολλά. Είχαν επικριθεί από όλους... Ελάτε, ας είμαστε ειλικρινείς... Ετσι δεν είναι; Ολοι, μα όλοι όμως, στην αρχή της χρονιάς, εμείς δεν ήμασταν που δεν δίναμε ούτε μία τύχη στον Ολυμπιακό φέτος;

Διαβάστε την υπόλοιπη αρθρογραφία στο gazzetta.gr

Γνώμες Ευρωλίγκα LIFE Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS Ολυμπιακός