Τόσο το καλύτερο, θα πείτε και θα με βρείτε σύμφωνο, ειδικά αν εννοείτε τις προετοιμασίες των σύγχρονων «πράσινων» και «βένετων». Δεν τρέφω αυταπάτες, βέβαια. Αυτοί έχουν τον τρόπο τους για να συνεννοούνται και να στήνουν το σκηνικό των μαχών. Ελπίζω ότι αυτές θα εξαντληθούν εντός των ελληνικών συνόρων. Στην Κωνσταντινούπολη οι Τούρκοι θα τους κόψουν γρήγορα τον βήχα.

Περισσότερο με εκπλήσσουν οι χαμηλοί τόνοι που επικράτησαν στη διάρκεια της προετοιμασίας των ομάδων. Στοιχημένοι θαρρείς στην τροχιά των αδελφικής φιλίας μεταξύ Ομπράντοβιτς και Ιβκοβιτς, στα «Ντούντα μου» και στα «Ζέλικό μου», οι αθλητές και -ιδίως- οι μεγαλοπαράγοντες του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού έβρεξαν το μπαρούτι με νερό και αφοσιώθηκαν στις προπονήσεις, αποφεύγοντας τον παραμικρό εκτροχιασμό.

Ο μοναδικός μπασκετμπολίστας που προσπάθησε να ανάψει μία σπίθα στην κλειδωμένη πυριτιδαποθήκη ήταν ο... Τεόντοσιτς, με δήλωση-φυτιλιά. «Θέλουμε τον κόσμο του Ολυμπιακού κοντά μας», είπε. Η απροθυμία των φανατικών, όπως αυτή εκφράστηκε στα φόρα του Διαδικτύου, θα αιφνιδίασε ακόμα και τον ίδιο τον Σέρβο.

Ενας έγραψε ότι ο Παναθηναϊκός είναι πιο ευάλωτος αντίπαλος στον τελικό, άλλος τόνισε ότι το τρόπαιο έχει αξία όταν νικήσεις τον παραδοσιακό σου αντίπαλο και κάποιοι τρίτοι ανέσυραν το όνειρο των εν Ελλάδι εθνικιστών: «Μακάρι να παίξουν τελικό δύο ελληνικές ομάδες μες στην Τουρκιά και ας νικήσει όποιος να 'ναι»!

Δεν είναι λίγοι αυτοί που ονειρεύονται μία άλωση της Πόλης εν έτει 2012. Συμμερίζομαι το όραμά τους, αλλά σπεύδω να το περιχαρακώσω μέσα σε αθλητικούς όρους. Ας διεκδικήσουν οι δύο ομάδες μας το τρόπαιο στον τελικό, ας κερδίσουν το χειροκρότημα των ξένων και ας γίνει αυτός οπουδήποτε: στην Κωνσταντινούπολη, στο Τόκιο, στη Νέα Υόρκη ή στο Τιμπουκτού.
Μία από τις πιο ηδονικές στιγμές που έχω ζήσει στο μπάσκετ ήταν η υπόκλιση δέκα χιλιάδων Σέρβων στην Εθνική μας, την ώρα της απονομής των μεταλλίων το 2005 στο Βελιγράδι. Αυτούς, όμως, τους είχαμε βάλει στο μάτι για λόγους καθαρά μπασκετικούς. Δεν πήγαμε στη Σερβία για να καταλάβουμε κάποια χαμένη πατρίδα.

Αντιλαμβάνεστε, ελπίζω, ποιος είναι ο μεγάλος μου φόβος εν όψει Κωνσταντινούπολης: ότι οι 4.000 φίλαθλοι (και «φίλαθλοι») που θα ταξιδέψουν θα εξευτελίσουν την Ελλάδα, σε καιρούς εθνικής κατάρρευσης και ταπείνωσης. Οτι θα γυρίσουμε πίσω και θα κουδουνίζει στα αυτιά μας η χλεύη των ξένων για τον χαμένο μας πολιτισμό. Ουδόλως με ενδιαφέρει το τρόπαιο μπροστά σε αυτή την κρίσιμη «λεπτομέρεια». Αν είναι να εξάγουμε ξανά αλητεία (ή και νεοναζισμό), ας μη σώσουμε να ξαναπάμε σε φάιναλ φορ.

ΠΗΓΗ: Sportday

Γνώμες Ευρωλίγκα LIFE Μπάσκετ SPORTS