Πάλι κούπα θέλει ο Σάρας!

Αναλυτικά όσα είπε σε αθλητική εφημερίδα:

 

2003-Βαρκελώνη: «Όταν ο Βιτένις κέρδισε την Μπάρτσα»

«Είναι η πρώτη φορά που κατάφερα να πάω και το πιο σημαντικό από όλα είναι πως θυμάμαι ότι ήμουν απίστευτα νευρικός. Είχα να κοιμηθώ μια εβδομάδα πριν από το Final 4. Προσπαθούσα να εκμεταλλευτώ κάθε ευκαιρία που είχα για να κοιμηθώ έστω και λίγο.

Το Final 4 του 2003 ήταν πολύ όμορφο για μένα, γιατί συμμετείχε και ο αδελφός μου. Αγωνιζόταν στο τουρνουά των τζούνιορ στη Βαρκελώνη και έπαιζε πολύ καλά. Μάλιστα, στο πρώτο ματς του τουρνουά πέτυχε το νικητήριο καλάθι κόντρα στην Μπαρτσελόνα. Ήταν πολύ ωραία. Ήταν και οι γονείς μου τότε εκεί. Το πρωί είδαμε τον αδελφό μου να αγωνίζεται και το απόγευμα εμένα. Τότε, ο Βιτένις αγωνιζόταν με την ομάδα τζούνιορ της Ζαλγκίρις. Δυστυχώς, εγώ δεν είχα την ευκαιρία να τον δω να αγωνίζεται πολύ, γιατί όταν εκείνος έπαιζε, εμείς έπρεπε να πάμε για προπόνηση.

Και οι δύο στο τέλος, καταφέραμε να κερδίσουμε τις κούπες. Μάλιστα, ο αδελφός μου πήρε το δικό του Κύπελλο στο ημίχρονο του δικού μου τελικού και εγώ πήρα τον τίτλο λίγο αργότερα. Ήταν φοβερό. Πολύ ωραίες αναμνήσεις. Ήταν μια οικογενειακή υπόθεση. Όλη η οικογένειά μου ήταν εκεί, με τα δύο αδέλφια πολύ ευτυχισμένα. Μετά, οι δυο μας οργανώναμε τα πάρτι. Ήταν πολύ ιδιαίτερο Final 4 για μας. Για όλη την οικογένεια Γιασικεβίτσιους.

Είναι απίστευτο το πόσο νευρικός ήμουν τότε. Ήθελα τόσο πολύ να κερδίσω τον τίτλο. Ποτέ δεν ξέρεις αν θα τα καταφέρεις να κερδίσεις. Ποτέ δεν ξέρεις αν θα έχεις ξανά την ευκαιρία να βρεθείς σε ένα ακόμα Final 4. Δόξα τω Θεώ είχα μαζί μου τον Μποντίρογκα, τον Φούτσκα, που δεν ένιωθαν καμία πίεση. Κανένα άγχος. Απλά βγήκαν έξω, πήραν την ομάδα από το χέρι και την οδήγησαν στη νίκη. Εγώ απλά έπρεπε να είμαι παρών την ώρα του αγώνα και μετά την απονομή. Για να σηκώσω το τρόπαιο. Μετά τον τελικό είχα την ευκαιρία να κοιμηθώ. Πολύ μάλιστα.

Το συναίσθημα όταν καταφέρνεις για πρώτη φορά να κατακτήσεις την Ευρωλίγκα είναι απίστευτο. Είναι η απόλυτη έκσταση. Δεν ξέρεις τι να κάνεις με τον εαυτό σου. Σκέφτεσαι ακόμη και να... πηδήξεις από το κτίριο. Αν είσαι στην ταράτσα, είσαι τόσο χαρούμενος που το σκέφτεσαι και αυτό. Είναι ο απόλυτος στόχος στο επάγγελμά μας».

2004-Τελ Αβίβ: «200.000 στο πάρκο Ναγιαρκόν»

«Έπειτα από αυτό, πέρασα πολύ δύσκολα. Υπέφερα. Ο προπονητής μας, αυτή η «ιδιοφυία», ο Πέσιτς, δεν με ήθελε στην ομάδα. Ήμουν πολύ στενοχωρημένος που έπρεπε να φύγω από την Μπαρτσελόνα και να πάω στη Μακάμπι. Αλλά, όπως αποδείχθηκε στο τέλος, μάλλον μου έκανε μια πολύ μεγάλη χάρη. Πέρασα πάρα πολύ ωραία στο Τελ Αβίβ. Και εκεί όμως αντιμετωπίσαμε πολλά προβλήματα.

Μέχρι και τα μέσα της σεζόν δεν ξέραμε τελικά αν θα καταφέρουμε να διοργανώσουμε το Final 4, καθώς λόγω του πολέμου πολλές ομάδες το σκέφτονταν ξανά και ξανά να έρθουν στο Τελ Αβίβ. Θυμάμαι τους ανθρώπους της ομάδας που έδωσαν πολλές «μάχες» για να καταφέρουν να κρατήσουν τη διοργάνωση στο Ισραήλ. Από την ευρωλίγκα ήθελαν να το πάρουν από το Τελ Αβίβ. Μάλιστα, θυμάμαι και την περίπτωση της Βαλένθια στο Top 16 που τελικά αποφάσισε να μην κάνει το ταξίδι. Εντάξει, αν μένεις στο Τελ Αβίβ δεν έχεις πρόβλημα ασφάλειας. Συνηθίζεις. Αλλά για τους απέξω δεν μπορώ να ξέρω τι σκέφτονται. Τι έχουν στο μυαλό τους. Αλλά αυτό τελικά ήταν καλό για μας. Αντί για αγώνα, είχαμε ρεπό. Πιο εύκολος ο δρόμος για να φτάσουμε στο Final 4. Αν είναι χαζοί και δεν έρχονται να παίξουν... ασ'τους να είναι.

Το Final 4 ήταν πολύ δύσκολο για μας. Είχαμε πολύ άγχος και πίεση, λόγω του ότι γινόταν στην έδρα μας. Το πρώτο ματς με την ΤΣΣΚΑ ήταν πολύ δύσκολο. Ουσιαστικά το 2003 ήταν η χρονιά που η ΤΣΣΚΑ ξεκίνησε να ρίχνει πολλά λεφτά. Επέστρεψαν και το έκαναν με πολύ δυναμικό τρόπο. Είχαν πολύ μεγάλο μπάτζετ. Είχαν τον Ίβκοβιτς στον πάγκο και πολύ καλούς παίκτες. Και πολύ καλούς Αμερικανούς που έπαιζαν πολύ καλό μπάσκετ. Παλέψαμε πολύ κατά τη διάρκεια του ημιτελικού και στο τέλος τα καταφέραμε.

Ο τελικός είναι μια... άλλη ιστορία. Ήταν ένας αγώνας που εγώ και οι συμπαίκτες μου παίξαμε 10 φορές πάνω από τις δυνατότητές μας και οι αντίπαλοί μας έκαναν το χειρότερο παιχνίδι τους. Και το αποτέλεσμα του τελικού ήταν 50 πόντοι διαφορά. Στον τελικό. Απίστευτο. Είχα κάνει πολύ καλά παιχνίδια τότε. Με 18 πόντους και αξιολόγηση 23 και 24. Είχα και δύο τεχνικές ποινές. Μάλιστα, τη μία από τον Έλληνα διαιτητή.

Για να σας πω την αλήθεια, ακόμη θυμάμαι τους πανηγυρισμούς μετά τον τελικό. Είχαμε στήσει μια απίστευτη γιορτή. 70.000 κόσμου είχαν παρακολουθήσει το παιχνίδι από την τηλεόραση σε ένα πάρκο κοντά στο γήπεδο και πήγαμε εκεί έπειτα από 3-4 ώρες και είχαν συγκεντρωθεί πάνω από 200.000 άτομα. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πλήθος στη ζωή μου. Ήμασταν σε ένα τεράστιο, ανοικτό πάρκο και όπου και να κοίταζες, έβλεπες κίτρινο και μπλε. Δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ. Αν κοίταζες στον ορίζοντα, έβλεπες ένα λόγο και ακόμα και εκεί υπήρχε κόσμος. Χοροπηδούσαν και πανηγύριζαν. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ».

2005-Μόσχα: «Το υπουργείο Άμυνας και ο Μάτσας»

«Στο Final 4 του 2005 ξέραμε καλά ότι έχουμε μια πολύ καλή ομάδα. Συνεχίζαμε να παίζουμε καλό μπάσκετ και να κερδίζουμε. Ξέραμε ότι είχαμε πολύ καλές πιθανότητες να πάμε στη Μόσχα και να το πάρουμε, αλλά ακούγαμε διάφορες περίεργες ιστορίες από την Μόσχα και σκεφτόμασταν πολλά. Για παράδειγμα ακουγόταν ότι το υπουργείο Άμυνας της Ρωσίας έλεγε πως αν δεν καταφέρει η ΤΣΣΚΑ να πάρει την κούπα μέσα στη Μόσχα τότε κάτι δεν θα έχει λειτουργήσει καλά. Ο καλός μου φίλος, όμως, ο Ματσιγιάουσκας, τους τακτοποίησε στον ημιτελικό.

Και στον τελικό τα πήγαμε πολύ καλά. Ήμασταν πολύ καλή ομάδα. Νομίζω ότι ήταν η καλύτερη ομάδα της Μακάμπι. Παίξαμε πραγματικά πάρα πολύ καλό μπάσκετ. Ειδικά στην επίθεση ήμασταν εξαιρετικοί. Για ένα διάστημα νομίζω ότι δεν υπήρξε καλύτερη ομάδα επιθετικά στην ιστορία της διοργάνωσης. Σίγουρα σε κάθε Final 4 συναντάς δυσκολίες και εμείς είχαμε αρκετές στον ημιτελικό με τον Παναθηναϊκό, αλλά ευτυχώς τα καταφέραμε και την επόμενη ημέρα ήμασταν στον τελικό. Και πάλι είχαμε πάρα πολύ κόσμο μετά το τέλος του τελικού. Ήταν πραγματική τρέλα. Μπορεί να μην είχαμε τον ίδιο κόσμο με την προηγούμενη χρονιά αλλά και αυτή την φορά άγγιζε τους 100.000».

2009-Βερολίνο: «Με το κεφάλι ψηλά!»

«Στο Final 4 του 2009 ήταν από τα πιο περίεργα. Και αυτό γιατί ήταν ένα Final 4 για το οποίο συζητούσαν όλοι στην Ελλάδα περίπου ένα μήνα πριν γίνει. Συζητούσαν συνεχώς για αυτό. Όλοι ήξεραν ότι θα παίζαμε κόντρα στον Ολυμπιακό και για ένα μήνα ακούγαμε μόνο γι’ αυτό. Ξέραμε ότι ήμασταν καλύτερη ομάδα αλλά και ο Ολυμπιακός έκανε ένα πολύ καλό παιχνίδι. Κι εμείς παίξαμε πολύ καλά. Υπήρχε πάρα πολύ πίεση, αλλά παρόλα αυτά κάναμε ένα πάρα πολύ καλό παιχνίδι. Παίξαμε πολύ όμορφο μπάσκετ. Συνήθως όταν υπάρχει τόση πίεση σε ένα ματς, υπάρχει πολύ… ξύλο και δεν γίνονται καλά ματς. Στο Βερολίνο, όμως, δεν έγινε έτσι. Και είμαι πολύ χαρούμενος γιατί καταφέραμε να φτάσουμε στην κορυφή. Γυρίσαμε στην Αθήνα και περπατούσαμε με το κεφάλι ψηλά.

Ο τελικός με την ΤΣΣΚΑ ήταν ένα πολύ μεγάλο στοίχημα για εμάς, για το πώς θα αντιδράσουμε μετά τον ημιτελικό με τον Ολυμπιακό. Ξέραμε ότι ήμασταν σε πολύ καλή κατάσταση. Η πίεση που υπήρχε μας έκανε καλό. Και μάλιστα μας έκανε πολύ καλό μετά το ματς με τον Ολυμπιακό, που ύστερα από καιρό είχαμε να σκεφτούμε και ένα άλλο αντίπαλο. Στον τελικό με την ΤΣΣΚΑ, στο πρώτο ημίχρονο κάναμε ίσως το πιο τέλειο ημίχρονο στην ιστορία της διοργάνωσης. Ήμασταν στο +20 από το ημίχρονο, κάτι που το χρειαστήκαμε στη συνέχεια, γιατί στο δεύτερο μέρος έγιναν πολλά περίεργα πράγματα. Φυσικά, δεν παίξαμε όπως στο πρώτο ημίχρονο, αλλά όπως είδαν όλοι, έγιναν πολλά. Και αν δεν είχαμε το +20 αλλά κάτι λιγότερο, ίσως να μην τα καταφέρναμε να πανηγυρίσουμε τον τίτλο».