Πρόσεχε τι εύχεσαι

Κάθε του κίνηση να ορίζει την...ανάσα όλων. Αυτό που του συνέβη την Παρασκευή και αυτό που θα του...συμβεί την Κυριακή, είναι ακριβώς αυτό που ήθελε.

Βεβαίως όταν ονειρευόταν το σουτ ή την πασα που θα έριχνε στο καναβάτσο μία Μπαρτσελόνα, δεν φανταζόταν ότι στο δεξί του πλευρό θα βρισκόταν ένα παιδί που φορούσε την φανέλα του Ολυμπιακού πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας στο στενό κλειστό του Κορυδαλλού.

Δεν φανταζόταν ότι στο αριστερό του πλευρό θα κοιτούσε, σε έναν ημιτελικό Ευρωλίγκας, παιδιά τα οποία τον είχαν ...κολλήσει στον τοίχο τους το 2009 όταν κατακτούσε τον τίτλο του πολυτιμότερου στο Βερολίνο.

Σίγουρα δεν υπολόγιζε ότι πίσω στον πάγκο βρίσκεται ένας άνθρωπος ο οποίος προπονεί ακόμα ενώ οι περισσότεροι συνομίληκοί του απολαμβάνουν την σύνταξη.

Ο Βασίλης Σπανούλης όταν ερχόταν στους ερυθρολεύκους ευχόταν να οδηγήσει την ομάδα σε επιτυχίες, σε νίκες, σε τίτλους ως αρχηγός τους και ηγέτη τους. Επειδή τίποτε στην ζωή δεν σου δίνεται τσάμπα, ο Λαρισαίος μαζί με την μπάλα στα χέρια πήρε και μία ετερόκλητη συντροφιά την οποία στην αρχή κουβάλησε στην πλάτη του. Η μεγαλύτερη επιτυχία του Σπανούλη δεν ήταν ο τρόπος με τον οποίο ισοπέδωσε στην Μπαρτσελόνα σκοράροντας από το πρώτο μέχρι τελευταίο λεπτό ή η συγκλονιστική του πάσα στον Ντόρσεϊ. Δεν είναι καν το γεγονός ότι από τους 68 πόντους της ομάδας του, συμμετείχε στους 35. Είναι ότι διπλα του ωρίμασαν πολύ γρήγορα νεαροί όπως ο Παπανικολάου, ο Σλούκας, ο Μάντζαρης. Δίπλα του ο Γιώργος Πρίντεζης αναγεννήθηκε ξεπερνώντας ακόμα και τον ...Πρίντεζη που έφευγε για την Μάλαγα πριν από τρεις σεζόν.

Ένας αυθεντικός ηγέτης, παλιάς, κανονικής κοπής, που έχει τον αθλητικό εγωϊσμό να θέλει αυτός να ορίζει την νίκη και από τα δικά του χέρια να εξαρτάται η ήττα. Τόσο απλά. Ίσως αυτή η μοναδική παράσταση της Παρασκευής να βοηθάει συνολικά το ελληνικό μπάσκετ να σκεφτεί πόσο σημαντικό είναι να ...ευνοεί τις ξεχωριστές προσωπικότητες και όχι να τις θάβει.

Τί θα γίνει στον τελικό; Ένα από τα ομορφότερα μπασκετικά παραμύθια της Ευρώπης, ο απίθανος Ολυμπιακός του Ίβκοβιτς, του Σπανούλη, του Πρίντεζη, ο απίθανος Ολυμπιακός των Αγγελόπουλων έχει το δικαίωμα να χαρεί αυτό το Σάββατο και μετά να προβληματιστεί για τα ...κλαριά της ΤΣΣΚΑ.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Καλύτερη πάσα και από αυτή του Ντόρσεϊ ήταν αυτή του Σπανούλη με την δήλωσή του ότι θα άξιζε ο Παναθηναϊκός να παίξει στον τελικό και θα ήταν σπουδαίο για το ελληνικό μπάσκετ αν οι αιώνιοι έφταναν να κοντραριστούν την Κυριακή. Ο ηγέτης πρέπει να στέκεται ψηλά και στα...εύκολα και ο αρχηγός του Ολυμπιακού το πέτυχε.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2: Έχουμε μάθει στην Ελλάδα να μας αρέσει να αδικούμαστε όταν χάνουμε. Ένα πράγμα που μας δίδαξε ο μπασκετικός Παναθηναϊκός σε όλη την διαδρομή του και ιδιαίτερα στην επική του εμφάνιση για 39.52 απέναντι στην καλύτερη ΤΣΣΚΑ, είναι ότι πρέπει να παλεύεις κάθε δευτερόλεπτο, να μην ψάχνεις δικαιολογίες και να μην τα παρατάς ποτέ. Είναι άδικο για την καλύτερη ομάδα της ηπείρου μας, να ψάχνουμε δικαιολογίες για μία ήττα που είχε περισσότερα κέρδη και από νίκη. Είναι άδικο διότι έτσι δίνουμε δικαίωμα σε όποιον θα ήθελε να αμφισβητήσει τις ευρωπαϊκές νίκες του Παναθηναϊκού όλα αυτά τα χρόνια.

Η χειρότερη διαιτησία από τα χρόνια της Λιμόζ, κατέστρεψε ένα παιχνίδι διότι αυτό στο τέλος θέλησαν και οι δύο ομάδες. Ήθελαν να παίξουν ξύλο και όχι μπάσκετ οπότε όποιος κι αν έχανε δικαίως θα είχε παράπονα. Μακάρι αυτό το αίσχος να ξεκινήσει την συζήτηση για το πόσο ανεπαρκείς είναι οι διαιτητές της Ευρωλίγκας να βοηθήσουν αλλά και να ελέγξουν ένα παιχνίδι όταν οι πρωταγωνιστές του το κάνουν ροντέο.

Ο Παναθηναϊκός τα έκανε όλα όπως έπρεπε όπως τα ήθελε ο Ζοτς για 39.52 όμως σχεδίασε λάθος την τελευταία του επίθεση και αυτό του κόστισε τον αγώνα όπως είχε συμβεί με την Μακάμπι στο Τελ Αβίβ ή τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ. Τίποτε άλλο. Η εμφάνισή του κόντρα στην ΤΣΣΚΑ, ιδιαίτερα του κορυφαίου της δεκαετίας Γιασικεβίτσιους και του συγκινητικού Καϊμακόγλου είναι το έβδομο αστέρι που ήθελε ο κόσμος των πρωταθλητών.

Πηγή: contra.gr