Πρώτα απ' όλα -και για να μη μου πει κανείς ότι λειτουργώ με κριτήριο τον υποκειμενισμό- διευκρινίζω από την αρχή ότι στην παραδοσιακή αντιπαράθεση των Σέλτικς με τους Λέικερς ήμουν πάντοτε από την από κει πλευρά: με τους Λιμνάνθρωπους του Μάτζικ, του Τζαμπάρ, του γρήγορου μπάσκετ, της αλεγρίας και του show time, όχι με τους Κέλτες του Μπερντ, του Πέρις και της ανατολικής (με ό,τι αυτή συνεπάγεται) αντίληψης για το άθλημα...

Αλλά, διάβολε, δεν γίνεται να είσαι φίλος ή "ψώνιο" με το μπάσκετ και να μην υποκλίνεσαι μπροστά στο μεγαλείο της ενδοξότερης ομάδας του ΝΒΑ. Ακόμη κι αν τους αντιπαθείς, οφείλεις να αναγνωρίσεις αφενός την προσφορά τους στο παγκόσμιο μπασκετικό γίγνεσθαι κι αφετέρου την έλξη που ασκούν πάνω από μισό αιώνα σε ολόκληρη την οικουμένη...

Έχω ξαναγράψει πόσο τυχερός νιώθω διότι ο θεός με ευλόγησε και η δουλειά μου με αξίωσε να είμαι κι εγώ εκεί: παρών, δηλαδή, σε μεγάλες μπασκετικές στιγμές, που μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη, στο μυαλό και στην καρδιά. Ναι, επιμένω για την καρδιά, διότι σε τέτοιες περιπτώσεις το ζήτημα ξεφεύγει από τη λογική και από την επαγγελματική (δημοσιογραφική) προσέγγιση στα πράγματα και τυλίγεται με τον συναισθηματικό μανδύα του...

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr

NBA Γνώμες LIFE Μπάσκετ SPORTS