Οι Αμερικάνοι είναι ...νούμερα! (ΒΙΝΤΕΟ)

Προχθές στην Πυλαία ένας ανθρωπάκος που έσταξε το τριποντάκι από το κέντρο του γηπέδου στο ημίχρονο του αγώνα με τον Παναθηναϊκό, έβαλε στην τσέπη 1200 ευρώ, προσφορά μίας εκ των χορηγών εταιριών του ΠΑΟΚ.

Αυτά μπορούσε να συγκεντρώσει η διοίκηση του Δικεφάλου, αυτά έδωσε! Respect!

Το σημείωμα αυτό όμως, δε αφορά τόσο στο οικονομικό μέγεθος, όσο στην οργάνωση των θεαμάτων. Δυστυχώς στην Ελλάδα κάποια στιγμή αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε το μοντέλο των Αμερικάνων, χωρίς όμως να ξέρουμε πώς θα το υποστηρίξουμε. Κι έτσι, κάθε δράση που λαμβάνει χώρα, δεν έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Μήπως έχεις δει τι γίνεται στα γήπεδα του ΝΒΑ, όταν στήνεται ένα ανάλογο event; Αν όχι, θα σου πω εγώ! Τα φώτα σβήνουν αγαπητέ αναγνώστη (τουλάχιστον σε πολλά από τα γήπεδα) και όλο το γήπεδο συντονίζεται με την καρδιά και τη σκέψη του τυχερού στον οποίο έπεσε ο κλήρος του Γουόρχολ και των 15 λεπτών της δημοσιότητάς του. Τραγούδια, dj, επευφημίες, προετοιμασία, συνεντεύξεις πριν, συνεντεύξεις και μετά. Ο κονφερασιέ είναι μέρος του διαγωνισμού, μιλάει, τον ενθαρρύνει, τον παροτρύνει, ζητάει από το κοινό να συμμετάσχει ακόμα περισσότερο. Για πέντε ολόκληρα λεπτά, ο άσημος τυχερός της εξέδρας παίρνει τη θέση και κλέβει την προσοχή μάλιστα των διάσημων που βρίσκονταν στο παρκέ πριν από αυτόν και θα βρεθούν και μετά.

Κι αν τύχει ο "μεγάλος" να το στάξει, τότε το γήπεδο μετατρέπεται σε ...νυχτερινό κλαμπ. Ολοι γελούν, όλοι χορεύουν, πανηγυρίζουν για τον νικητή που έκανε το το απίθανο. Και βέβαια το βραβείο δεν είναι 1200 ευρώ, αλλά πολλά, μα πολλά, μα πάρα πολλά περισσότερα χρήματα.

Για δες την αντίδραση του Λε Μπρον Τζέιμς και θα καταλάβεις....

Στην Ελλάδα, που θεωρούμε ότι οι Αμερικάνοι είναι νούμερα, χαζούληδες και αφελείς, έχουμε τον δικό μας τρόπο.

Θέλουμε να κάνουμε μάρκετινγκ, αλλά το κάνουμε τόσο άθλια, που το αποτέλεσμα είναι κακό. Με εξαίρεση αυτό που έγινε στην Πυλαία, όλες οι παρόμοιες δράσεις μοιάζουν με αγγαρία.

Υπήρξε μάλιστα περιστατικό που μία ομάδα θέλησε να παύσει τα events του ημιχρόνου, ή των διακοπών του αγώνα, επειδή η ομάδα δεν πήγαινε καλά αγωνιστικά. Τόσο καλά.

Δεν κάνουμε μάρκετινγκ στην Ελλάδα φίλε μου. Αγγαρεία κάνουμε και είναι λογικό ο κόσμος να το βλέπει έτσι, διότι δεν υπάρχει μεράκι. Τα κλαμπ δε θέλουν να δώσουν διάσταση στα γεγονότα, ούτε να αφιερώσουν χρόνο ώστε να κάνουν το προϊόν τους πιο ελκυστικό.

Δεν μπορούσε να γίνουμε Αμερικάνοι φυσικά. Ούτε θα γίνουμε. Αλλά μπορούμε να αγκαλιάσουμε με μεγαλύτερο μεράκι αυτό που κάνουμε.

Αλλά τι περιμένεις; Οταν ο Νίκος Χατζής έγινε πρώτος σκόρερ στην Α1 στον αγώνα με τον Ικαρο και δεν το πήρε κανείς χαμπάρι διότι δε βρέθηκε εκεί ο ΕΣΑΚΕ να σταματήσει το ματς και να τιμήσει όπως του άξιζε τον μεγάλο Ελληνα αθλητή, περιμένεις από τις ομάδες να έχουν μεράκι; Σιγά!

Ετσι, θα βλέπουμε έναν τυχερούλη να βάζει τη μπάλα από το κέντρο, κάτι που εσύ που διαβάζει μπορεί να δοκιμάζεις να το κάνεις σε όλη τη ζωή σου χωρίς να τα καταφέρνεις και θα λέμε... "Ελα, μωρέ και τι έγινε". Κι ο τυχερούλης θα παίρνει τα 1200 ευρώ του και θα πηγαίνει σπίτι του ικανοποιημένος, γνωρίζοντας όμως ότι αν είχε καταφέρει κάτι αντίστοιχο στην Αμερική θα μάζευε ένα δεκαρικάκι (και λίγα λέω). Επαναλαμβάνω όμως, δεν είναι το ποσό, είναι η διαδικασία.

Αλλά και το ποσό. Που αποδεικνύει πόσο χαμηλά έχει πέσει το αθλητικό θέαμα στην Ελλάδα και πόσο αδιάφορο είναι για τις εταιρίες που έχουν 5 δραχμές να ξοδέψουν στο μάρκετινγκ. Κι αυτό δεν είναι θέμα κρίσης αναγνώστη μου. Είναι το ...μεράκι, που δεν είχαμε ποτέ ως λαός στην προβολή του αθλητικού θεάματος.