Αν και πάλι θα μου πουν κάποιοι "μανατζέρ τους είσαι εσύ ρε Γεωργίου και κόπτεσαι;", εν τούτοις με αφορμή την άφιξη του Κόμπε Μπράϊαντ και μετά το ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας καθίσταται σαφές ότι όταν έχεις θέληση και όταν αφιερώνεις χρόνο από την προσωπική σου ζωή, το σουτάκι το βρίσκεις! Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στο ελληνικό μπάσκετ σήμερα και όχι μόνο όμως, δεν είναι άλλο από το σουτ. Δηλαδή από το πιο απλό πράγμα που υπάρχει στο μπάσκετ με την λογική ότι στόχος σου είναι να βάλεις την μπάλα στο καλάθι. Άρα λοιπόν το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει ένας σύγχρονος παίκτης του μπάσκετ πολύ απλά είναι να μάθει να βάζει την μπάλα στο καλάθι! Ελα ντε όμως που στο ελληνικό μπάσκετ εχουμε χάσει πολλά μαθήματα βασικών και έχουμε γεμίσει ταλέντα στην ..οικοδομή και τα φυσικά προσόντα έστω και έχουν μείνει άμπαλα μπροστά! Και μην βιαστείτε να μου πείτε για Διαμαντίδη, για Παπαλουκά, για Σπανούλη κλπ. Γιατί πολύ απλά θα σας απαντήσω ότι κάποιοι παίκτες τα έχουν όλα, ή κάποιοι κάνουν τόσο τέλεια κάποια άλλα ή όλα τα άλλα που κρύβουν την αδυναμία τους την συγκεκριμένη. Αλλά πόσοι είναι αυτοί την τελευταία δεκαετία; Και άλλωστε ακόμα και ο Παπαλουκάς έχει σκεφτει και ο ίδιος την καριέρα του αν είχε μάθει να σουτάρει; Αν είχε καλύτερα ποσοστά; Αν είχε δουλέψει σε αυτό το τομέα. Και μιλάμε για τον Παπαλουκά που έχει δουλέψει πολύ περισσότερο από σχεδόν κάθε άλλο μπασκετμπολίστα, αλλά και που αυτός εν τέλει ήταν μαύρη τρύπα στην επίθεση στο πέντε εναντίον πέντε αφού δεν απειλούσε και του έδιναν τα σουτ οι αντίπαλες άμυνες.
Ο Παπαλουκάς βέβαια είχε στο 10 τα άλλα σημεία στην επίθεση όπως την πάσα και το ντράϊβ και έτσι έκρυβε την αδυναμία του στο μακρινό σουτ. Αν το είχε δουλέψει θα ήταν ένας παίκτης των 20π και 8ασ το παιχνίδι και θα έπαιζε και στο ΝΒΑ , όχι σαν παρκαδόρος του ΝΒΑ....
Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr