Ο Γιάννης έγινε Βέγγος - Δεν μπορούν τα παλικάρια - Α ρε Πέτροβιτς...

Δεν περίμενα ότι θα το ζήσω, αλλά το ‘ζησα:
Ο Γιάννη Αντετοκούνμπο έγινε Θανάσης Βέγγος!

Όχι για λόγους κωμωδίας και σάτιρας και τέλος πάντων μπορεί το παιδί μας να έχει όλα τα ταλέντα του κόσμου, αλλά ταλέντο ηθοποιού δεν έχει. Άλλο είναι το στόρι:

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έγινε ίδιος με τον Θανάση Βέγγο του σινεμά, που όλο τρέχει, όλο κοπανιέται, όλο σβουράει μπας και βγάλει αποτέλεσμα. Κι όλο στην ίδια θέση βρίσκεται, όσο ιδρώτα κι αν ρίχνει κι όσα χιλιόμετρα κι αν καλύπτει. Και πάλι καλά να λέμε που μεταμορφώθηκε σε Βέγγο κι όχι σε Τζανετάκο να πέφτουν βροχή οι σφαλιάρες!

Έφαγαν πάντως μια φάπα οι Μπακς απ’ το Μαϊάμι και ήταν η μισή πολλή τους. Με τον Γιάννη να βγάζει καλά νούμερα, αλλά στην συνολική αποτίμηση να είναι κάτι παραπάνω από αρνητικός. Όχι γιατί δεν προσπάθησε, όχι γιατί δεν σκίστηκε, όχι γιατί δεν του βγήκε το μέσα έξω, αλλά γιατί οι συμπαίκτες του ξύνανε τα αχαμνά τους. Γιατί δεν τον βοηθήσανε, γιατί δεν τον στηρίξανε, γιατί δεν στάθηκαν στο πλευρό του να αντιμετωπίσουν μια ομάδα σκληραγωγημένη και καλοπροπονημένη. Δεν μπορούσαν τα παλικάρια, που θα έλεγε κι ο Αγγελάρας…

Και μην έρθει κανείς τώρα να μου πει ότι ο Μίντλετον έβαλε ένα κάρο πόντους, πρώτον γιατί τα κατάφερε να φανεί στο γήπεδο για πρώτη φορά μετά από καιρό και δεύτερον μπορεί να σκόραρε αλλά στην άμυνα δεν ήταν καν χωνί ήταν η μαύρη τρύπα της Καλκούτας. Και πώς να τα καταφέρει δηλαδή, όταν κατά τη διάρκεια της διακοπής του πρωταθλήματος έξυνε πατσές με τα δύο χέρια. Ακόμη θυμάμαι που διάβασα τη σχετική δήλωσή του και μ’ έκοψε ανατριχίλα:
«Έχω τέσσερεις μήνες ν’ ακουμπήσω μπάλα», δήλωσε ευθαρσώς ο Μίντλετον και δεν βρέθηκε κανείς να τον αρχίσει στις ροχάλες. Τέσσερεις μήνες ν’ ακουμπήσει μπάλα, ένας κατ’ εξοχήν σουτέρ που πρέπει με τη μπάλα να ξυπνάει και με τη μπάλα να κοιμάται. Α ρε δόλιε Ντράζεν Πέτροβιτς, που δεν εγκατέλειπες την προπόνηση αν δεν βάραγες χίλια σουτ καθημερινά!

Και οι υπόλοιποι τα ίδια βεβαίως. Ο Μπλέντσο απών λόγω τραυματισμού, ο Λόπες κι ο Μάθιους πιο αργοί κι απ’ τα κάρβουνα κι ο Τζορτζ Χιλ χειρότερος όλων, έκανε τον τριανταπεντάρη Ντράγκιτς να μοιάζει λες και του είχανε βάλει νέφτι στον κώλο. Σκεπτόμενος άνθρωπος ο Χιλ, ακτιβιστής πρώτου μεγέθους, παντελονάτος και ζόρικος, δυνατό χέρι στα νιάτα του, αλλά αθλητής δεν είναι πλέον. Το μυαλό του κόβει σαν ξυράφι, αλλά το σώμα του τον έχει εγκαταλείψει κι έχει πάει βόλτα. Για να μην μιλήσω για τους αναπληρωματικούς που είναι χρυσά παιδιά και καλοί χαρακτήρες, αλλά από μπάσκετ πάρτους και στούμπα τους. Πολλάν ολίγοι που λένε και στην Κύπρο…

Οπότε ο Γιάννης τρέχει σαν τον Βέγγο και στην επίθεση και στην άμυνα, προσπαθώντας να βουλώσει παντού τρύπες. Και μπορεί να είναι ο νούμερο ένας μπασκετμπολίστας του πλανήτη (μακράν!), αλλά ακόμη κι αυτός δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνος του εναντίον πέντε. Και δεν θα τα καταφέρει αν δεν επιστρέψει με διαθέσεις εκδικητικές ο Μπλέντσο. Πράγμα μάλλον δύσκολο, αν κρίνω από την παρουσία του ανά τα έτη στα πλέηοφ του ΝΒΑ. Όπου θύμιζε λιγότερο τον Σούπερμαν και περισσότερο τον Κώστα Βουτσά, μετά από ολονύκτιο γλέντι με βερμούτ και γκομενάκια…