Βλέποντας στον τελικό της Μελβούρνης τον Ναδάλ να έχει παραμορφωθεί από τις γκριμάτσες της κούρασης και τον Τζόκοβιτς να βαριανασαίνει, σκέφτηκα ότι το τένις (για το οποίο γνωρίζω ελάχιστα και παρακολουθώ ελάχιστα) θα ήταν ακόμη πιο συναρπαστικό αν διαρκούσε ένα σετ και δεν κατέληγε στην ταλαιπωρία των αθλητών που ανταλλάσσουν μπαλάκια με ταχύτητα... φωτός επί έξι συνεχόμενες ώρες.

Οι βιαστικοί του Twitter έσπευσαν να απαντήσουν ότι και στο μπάσκετ πρέπει να παίζεται μόνο το τελευταίο λεπτό. Λάθος, λάθος.... Πόσα λίγα ξέρουν σκέφτηκα. Αν κι αρχικά απώθησα αυτή την ιερόσυλη σκέψη στην άκρη του μυαλού, δεν απέφυγα να την επαναφέρω στο φινάλε του αγώνα των Bulls με τους Heat. "O ωραίος που έγινε μοιραίος". Πόσο ταιριαστό κλισέ, αλλά και πόσο λάθος συμπέρασμα. Τουλάχιστον από τη στιγμή -που ευτυχώς- το μπάσκετ διαρκεί 48 λεπτά στο ΝΒΑ και 40 στον υπόλοιπο κόσμο.

Το 'πε κι ο θιγμένος. Ο LeBron James που αστόχησε στις βολές, εν αντιθέσει με αυτές που έβαλε στο Detroit "καθαρίζοντας τη μπουγάδα" για το Miami. "Νομίζω ότι το πρόβλημα στη λίγκα μας είναι ότι ο κόσμος υπερεκτιμά το τελευταίο λεπτό ενός αγώνα και ξεχνάει ότι το παιχνίδι διαρκεί 48 λεπτά" είπε μετά το ματς, όταν τόσο αυτός, όσο κι ο Derrick Rose δεν είχαν τις καλύτερες στιγμές τους στον αγώνα. Ο περσινός MVP το πήγε ακόμη πιο μακριά λέγοντας: "κατηγορήστε εμένα. Δεν μου αρέσει αυτό το αίσθημα, αλλά μπορώ να ζήσω με αυτό".

Να θυμίσω απλά ότι ο James είχε 35 πόντους, 11 ριμπάουντ, 5 ασίστ και ήταν αυτός που μάρκαρε τον Rose στις κρίσιμες τελευταίες φάσεις. Αλλά η... ευχή κι η κατάρα του "εκλεκτού" είναι ότι πρέπει να κερδίζει μόνος του. Οτιδήποτε λιγότερο από την τελειότητα είναι αποτυχία. Οι "Haters" θυμούνται ακόμη το κακό του τελευταίο δωδεκάλεπτο στα περσινά ματς με τους Mavericks, ξεχνώντας ότι "καθάρισε" μόνος του τους Bulls στους τελικούς περιφέρειας. Αυτοί που τον αμφισβητούν αναφέρουν ότι "δεν έχει πάρει ακόμη πρωτάθλημα", αδιαφορώντας για το γεγονός ότι πήρε τους Cavaliers (που μετά την αποχώρηση της χτύπησε στον πάτο του ΝΒΑ) από το χέρι και τους οδήγησε στους τελικούς ή απλά ότι ο Michael Jordan ήταν 28 όταν κατέκτησε το πρώτο του δαχτυλίδι. Η μνήμη τους είναι επιλεκτική όταν ο James "καθαρίζει" ματς μόνος του (όπως έχει κάνει τόσες και τόσες φορές στην καριέρα του), αλλά θεωρούν... προσβολή όταν αστοχεί, ή απλά κάνει ένα βήμα πίσω για να πάρει πρωτοβουλίες ο έτερος σούπερ-σταρ του Miami, ο Dwayne Wade.

Ένας αγώνας διαρκεί 48 λεπτά. Μια σεζόν 82 παιχνίδια (γκουχ, γκουχ... εκτός από τη φετινή). Μια ομάδα έχει πέντε παίκτες στο παρκέ. Αυτός είναι ο κανόνας. Ο LeBron James είναι η εξαίρεση, απλά διότι δεν έχει τη δυνατότητα να κάνει οτιδήποτε μες στο γήπεδο καλύτερα από τον καθένα, αλλά κι επειδή είναι ο πιο "κυρίαρχος" παίκτης στο ΝΒΑ.

Στην άμυνα είναι απροσπέλαστος. Στην επίθεση ασταμάτητος. Στο transition ο καλύτερος που υπήρξε ποτέ. Πλέον δεν είναι ένας παίκτης που απλά τελειώνει φάσεις δυναμικά, ή πάει με δύναμη στο καλάθι. Κάποτε έτσι ήταν. Δεν πήγε στο κολέγιο και συνδύαζε τα μοναδικά του αθλητικά προσόντα με ένα "άγουρο" επιθετικό παιχνίδι. Μεγάλωσε, όμως. Ωρίμασε. Βελτιώθηκε. Ή μήπως γνωρίζετε πολλούς παίκτες (με τέτοια φήμη και τέτοιο... τραπεζικό λογαριασμό) που παρουσιάζονται χρόνο με το χρόνο καλύτεροι;

Απόδειξη η φετινή του "στροφή στην ποιότητα" σε ότι αφορά το low-post. Πρόσθεσε 2-3 κινήσεις με πλάτη στο καλάθι και πλέον συνεχίζει να αποτελεί ένα ανθρώπινο mis-match για... δυνατούς λύτες. Τα τελευταία χρόνια έχει τελειοποιήσει την πάσα του (και με τα δύο χέρια), έχει σταθεροποιήσει το μακρινό του σουτ, ενώ συνεχίζει να "τρομοκρατεί" τους αντιπάλους με την άμυνα του. Γιατί αν πραγματικά δύσκολο να σταματήσει κάποιος τον "King" στο ένα καλάθι, είναι πραγματικά... τρομακτικό να τον αντιμετωπίζει και στο άλλο.

Τα ασύγκριτα σωματικά του προσόντα έφτασαν να αποτελούν... ελάττωμα για τους επικριτές. Όχι ο LeBron James δεν ξέρει μόνο να καρφώνει. Απλά γιατί μπορεί να κάνει τα πάντα στο γήπεδο του μπάσκετ. Είναι ότι πιο κοντινό έχει υπάρξει στο "μια ομάδα μόνος του". Όλα αυτά σε μια συσκευασία γεμάτη μύες. Σαν να παίζει ένας άντρας σε... εφηβικό πρωτάθλημα. Αυτή είναι η αλήθεια.

Για αυτό και αποτελεί τον πιο κυρίαρχο παίκτη του πρωταθλήματος. Το "καλύτερος" είναι σχετικό και πολλές φορές υποκειμενικό. Για το "κυρίαρχος", όμως, δεν τίθεται θέμα. Ο LeBron James ανήκει στην ίδια "κάστα" με τους άλλους... δυνάστες των παρκέ, τον Shaquille O'Neal, τον Kareem Abdul Jabbar, τον Oscar Robertson ή τους Chamberlain-Russel, παίκτες -δηλαδή- που έκαναν θραύση με τον συνδυασμό προσόντων-ταλέντου.

Ας το παραδεχτούμε. Ο LeBron James είναι σαν τα "cheat" του play-station. Άχαστος.

ΠΗΓΗ: nba.com

NBA Μπάσκετ SPORTS