Το μενού έχει αγκωνιές, τραβήγματα φανέλας, (πολύ) trash-talking, κλωτσιές, κουτουλιές, σκληρά φάουλ. Οτιδήποτε θα εκνευρίσει τον αμυντικό ή θα στείλει ένα μήνυμα υπεροχής μες στον αγωνιστικό χώρο. Έτσι βγάζουν το ψωμί τους οι "βρώμικοι" του κάθε πρωταθλήματος.

Με αφορμή την αγκωνιά του Metta World Peace (που παραπέμπει αποκλειστικά σε... Artest και λιγότερο στο νέο προφίλ που λανσάρει ο βετεράνος φόργουορντ) στον James Harden η ελληνική έκδοση του ΝΒΑ παρουσιάζει τους "βρώμικούς" του ΝΒΑ.
Δεν είναι απαραίτητα ψηλοί, ούτε αποκλειστικά ρολίστες. Και προς Θεού μη σας ξεγελάει το καλοσυνάτο παρουσιαστικό τους. Τα "φθηνά" χτυπήματα, αυτά που στο μποξ θα χαρακτηριζόντουσαν... κάτω από τη ζώνη, είναι μες στο DNA του παίκτη. Σαν να ξυπνάει ένα ζώο, όπως περιέγραφε τον εαυτό του ένας από τους διασημότερους κακούς του ΝΒΑ, ο Xavier McDaniel (σ.σ που είχε περάσει κι από τον Ηρακλή).
Στην κορυφή της λίστας...

Ο Metta World Peace (φυσικά). Το χτύπημα στον Harden δεν ήταν ακούσιο, ούτε στα πλαίσια του πανηγυρισμού... αλά Ταρζάν όπως ισχυρίστηκε ο άσος των Lakers. Και το χειρότερο; Δεν αποτέλεσε καν έκπληξη. Η αντίδραση ήταν περισσότερο κάτι του στυλ "here we go again". Άλλωστε στην καριέρα του ως Ron Artest έχτισε τη φήμη του σε λίμνες ιδρώτα, σε σταγόνες αίματος και σε πολύ-πολύ ξύλο. Το σήμα-κατατεθέν του είναι να μπαίνει στο πρόσωπο του αντίπαλου σούπερ-σταρ, να τον παίζει δυνατά (χρησιμοποιώντας χέρια και στέρνο) και ουσιαστικά να τον εκνευρίζει. Η κορωνίδα του σκληρού προφίλ του είναι φυσικά ο πρωταγωνιστικός του ρόλος στο περίφημο "brawl" στο Detroit, που τον κράτησαν εκτός δράσης για 72 παιχνίδια!
Υπάρχει μια άλλη κατηγορία παικτών (ψηλών συγκεκριμένα) που έχουν χτίσει τη φήμη τους μέσα από μια σειρά σκληρών φάουλ. Δεν τσιγκουνεύονται, δηλαδή, ένα λαμπάκι στον φωτεινό πίνακα για να σταματήσουν τον αντίπαλο τους και να του στείλουν ένα μήνυμα ότι "η ρακέτα είναι το σπίτι τους". Στη λίστα βρίσκονται ο Zaza Pachulia (που έμαθε 1-2 κόλπα στην Ευρώπη), ο Josh McRoberts των Lakers, o Brendan Haywood, Kenyon Martin κι ο Kendrick Perkins, που στο βιογραφικό του γράφει και "ειδικότητα στα κινητά screen".

Υπάρχουν άλλοι παίκτες που δεν περιορίζονται στα σκληρά φάουλ, αλλά έχουν πλουσιότερο ρεπερτόριο όπως το "flopping". Εξπέρ του είδους ο Anderson Varejao (που για να τα λέμε όλα είναι και ένας πολύ καλός αμυντικός), τον οποίο θυμόμαστε ιδιαίτερα για το αντιαθλητικό του χτύπημα στον Νίκο Ζήση, αλλά κι ο Louis Amundson των Pacers. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι ο δυναμικός φόργουορντ έχει προκαλέσει ουκ ολίγους καυγάδες, όπως ο φημισμένος με τον Zach Randolph.
Μια κατηγορία από μόνοι τους είναι οι "πονηροί", αυτοί που συνηθίζουν να κάνουν βρώμικα κόλπα για να ξεγελάσουν τους διαιτητές, όπως δηλαδή ο Manu Ginobili, που συνηθίζει χρησιμοποιεί κάθε μέρος του σώματος του για να προστατεύσει τη μπάλα και να αποφύγει ένα κόψιμο. Παρόμοιες τακτικές χρησιμοποιεί ο Kobe Bryant (με τις... κεφαλιές του στο low-post), ο Ray Allen που διδάσκει το πως μπορείς να "ξεγελάσεις" τον αμυντικό σου για να ξεμαρκαριστείς κι ο Paul Pierce με το ρεκόρ... σκισμένης μπλούζας. Τα χρόνια περνούν, άλλωστε και τα φυσικά προσόντα φθίνουν. Οπότε κάτι πρέπει να βρουν οι σούπερ-σταρ για να επιβιώσουν. Τον συγκεκριμένο οδηγό έχει γράψει ο Kevin Garnett, που είναι διατεθειμένος να κάνει οτιδήποτε χρειάζεται για να κερδίσει μια φάση. Μέχρι και να χτυπήσει τον Channing Frye στα γεννητικά όργανα. Έτσι είναι. Όταν τα πόδια σταματήσουν να δουλεύουν τόσο καλά, το λόγο παίρνουν τα χέρια.
Να μην ξεχνάμε, βέβαια και τους παίκτες που βγάζουν το ψωμί τους μαρκάροντας τον καλύτερο παίκτη του αντιπάλου. Αυτοί, δηλαδή, που μοιραία δείχνουν μεγαλύτερο ζήλο στο να παίξουν δυνατά τον αντίπαλο τους, ακολουθώντας τη σχολή που δημιούργησε ο Bruce Bowen και συνέχισε ο Metta World Peace. Απόφοιτοι της είναι ο Raja Bell (ποιος ξεχνάει την κόντρα του με τον Kobe Bryant), ο Matt Barnes κι ο DeShawn Stevenson.

Από τους εν ενεργεία παίκτες, πάντως, μόνο ένας μπορεί να διεκδικήσει το "στέμμα" του πιο βρώμικου παίκτη μετά τον φόργουορντ των Lakers. Είναι ο ίδιος που το 2010 είχε ψηφιστεί από τους ίδιους τους συναδέλφους του ως ο πιο "dirty". Ο λόγος για τον σκληροτράχηλο Reggie Evans, μετρ των ριμπάουντ, της άμυνας αλά κουνγκ-φου και του... χουφτώματος. Ή μήπως υπάρχει κάποιος που ξεχνάει τι έκανε στον Chris Kaman και τα γεννητικά του όργανα;
Old-school

Αυτά ήταν τα χρόνια... όπως λένε κι οι μεγαλύτεροι ενθυμούμενοι τη δική τους ένδοξη εποχή. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι τις προηγούμενες δεκαετίες το πρωτάθλημα ήταν ακόμη πιο σκληρό. Δεν υπήρχαν τόσο αυστηρές τιμωρίες, οι διαιτητές ήταν περισσότερο ανεκτικοί σε φωνές και χτυπήματα και το ριπλέι δεν γύριζε σε κάθε ευκαιρία.

Έτσι υπήρχαν ακόμη περισσότεροι "βρώμικοι" παίκτες από κάθε μια από τις παραπάνω κατηγορίες: από τους "πονηρούς", όπως τους Reggie Miller, Christian Laettner που δεν δίσταζαν να ρίξουν σε screen με τον αγκώνα ακόμη και προσκόπους, μέχρι τους ξυλοκόπους ψηλούς στυλ Jeff Ruland, Bill Cartwright και Brad Miller.

Απλά παλιότερα υπήρχαν ακόμη περισσότεροι... κοντοί υπεράνω υποψίας. Περιφερειακοί που χρησιμοποιούσαν κάθε πιθανή μέθοδο για να επιβιώσουν στον κόσμο των ψηλών. Όπως δηλαδή έκανε ο Mark Jackson (κάλυπτε με τη δύναμη του, την έλλειψη ταχύτητας - δεν τον έλεγαν τυχαία "Χελώνα"), ο Gary Payton με τα... μακριά χέρια (εξπέρ στα κλεψίματα) και το μεγάλο στόμα, ο Isiah Thomas με το χαμόγελο που ξεγελάει, ο Danny Ainge (γνωστός για χτυπήματα του κάτω από το... ραντάρ) και φυσικά ο John Stockton που απέφευγε την ταμπέλα του "βρώμικου" λόγω ήπιου χαρακτήρα και... ταλέντου.

Στην κατηγορία των "εξολοθρευτών" δεσπόζει η φιγούρα του Bruce Bowen, του αμυντικού εξολοθρευτή που έπαιξε για χρόνια στους Spurs χάρις στην ικανότητα του να σουτάρει από τις γωνίες και να περνάει "χειροπέδες" στον καλύτερο παίκτη του αντιπάλου. Για να καταφέρει αυτή τη δύσκολη αποστολή συνήθιζε να επιστρατεύει κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο, όπως κρατήματα και... κλωτσιές (όπως τον κατηγορούν οι Suns). Τη δουλειά του, πάντως, την έκανε. Κι αν ο "Master-Bruce" είχε αυτή τη φήμη στα 00's το ίδιο ίσχυε στα 90's για τον John Starks, τον σκληροτράχηλο γκαρντ των Knicks που κινούσε γη και ουρανό για να σταματήσει τον επιθετικό που είχε απέναντι του.
Ας δούμε όμως την πιο βρώμικη 12άδα όλων των εποχών
Dennis Rodman: Σιγά μην έχανε τέτοια παρουσία ο "Worm". Ο μικρόσωμος πάουερ-φόργουορντ δεν αποτελούσε αμυντική μηχανή μόνο με την επιμονή και τη μαχητικότητα του, αλλά αντίθετα χρησιμοποιούσε κάθε πιθανό κόλπο για να πετύχει το σκοπό του. Και όπως αποδείχτηκε τον πετύχαινε με το παραπάνω. Με λίγα λόγια ήταν ικανός να... πουλήσει και τη μάνα του σε Νιγηριανούς πειρατές για να πάρει ένα ριμπάουντ.
Vernon Maxwell: Δεν ήταν μόνο ξακουστός σουτέρ, αλλά είχε παράλληλα τη φήμη του οξύθυμου και του σκληρού. Αν και μικρός στο δέμας είχε φέρει στην ημερήσια διάταξη τους διαπληκτισμούς και τις κοκορομαχίες πρόσωπο-με-πρόσωπο ακόμη και με "δεινόσαυρους" της εποχής. Τυχαία, δηλαδή, βγήκε το ψευδώνυμο "Mad Max";
Anthony Mason: Από τους αυθεντικούς σκληρούς του ΝΒΑ, ένας ρολίστας που έκανε καριέρα στους Knicks και στους Hornets, χρησιμοποιώντας τους αγκώνες του.

Clyde Lovellette: Μόνο γάντια του μποξ δεν είχε φορέσει για να σταματήσει τον μεγαλύτερο κίνδυνο της εποχής, τον Wilt Chamberlain. Ο σκληροτράχηλος αμυντικός των Celtics έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους πιο βρώμικους παίκτες όταν χτύπησε στο σαγόνι τον "Big Deeper" την ώρα που οι δυο τους έτρεχαν από το ένα γήπεδο στο άλλο.
Charles Barkley: Όπως είχε πει ο ίδιος "αν δεν έπαιζα μπάσκετ, οι γιαγιάδες που θα με έβλεπαν στο δρόμο θα άλλαζαν πεζοδρόμιο". Άλλος ένας σκληρός εκ πεποιθήσεως. Ο "Sir" ζούσε για να προκαλεί σαματά στο γήπεδο, εκεί όπου έδειχνε ατρόμητος. Δεν είναι μόνο ότι έπαιζε πιο σκληρά από τον καθένα, αλλά και το ότι δεν χρειαζόταν παρά μόνο λίγα δευτερόλεπτα για να ξεκινήσει καυγά. Ακόμη κι αν στην απέναντι... γωνία του ρινγκ στεκόταν ο Shaquille O'Neal.
Maurice Lucas: Αν και δεν είναι τόσο γνωστός, ήταν επί της ουσίας ο παίκτης που καθιέρωσε το ρόλο του "προβοκάτορα". Έμπαινε στο παρκέ για να προκαλέσει αναστάτωση και να προσφέρει μερικά ποιοτικά λεπτά γεμάτα φάουλ και ξύλο. Η πιο... ιστορική στιγμή ήταν όταν χτύπησε από πίσω τον Daryll Dawkins για να προκαλέσει την αποβολή του.
Kurt Rambis: Πίσω από τη λάμψη του "Showtime" υπήρχε ένας τύπος με μουστάκι και γυαλιά (πιο old-school... πεθαίνεις), που έκανε όλη τη βρώμικη δουλειά. Για να πασάρει ο Magic, να καρφώσει στον αιφνιδιασμό ο Worthy ή να πάρει τη μπάλα στο low-post ο Kareem Abdul Jabbar χρειαζόταν κάποιος να κάνει screen, να σπρώξει στη ρακέτα και παίξει το απαραίτητο ξύλο για να κάνουν οι άλλοι τη... λεζάντα. Έτσι είναι: πίσω από μια επιτυχημένη ομάδα, κρύβεται ένας χαμάλης που σέβεται τη δουλειά του.
Xavier McDaniel: Κάποτε τον είχαν κλείσει στα αποδυτήρια για να φυγαδεύσουν τον Dennis Rodman. Το "σκουλήκι" είχε κάνει το λάθος να τον χουφτώσει στα γεννητικά όργανα (σ.σ ε, από κάπου πήρε ιδέες ο Reggie Evans). Κι ο "X-Man" προκαλούσε γενική σύρραξη με πολύ λιγότερα.
Rick Mahorn: Μέλος των "σκληρών παιδιών" και θιασώτης του "υπόγειου" μπάσκετ. Έκανε ότι μπορούσε για να κερδίσει χώρο στο low-post. Φημιζόταν για το... ανύπαρκτο άλμα του, κάτι που τον ανάγκασε να βρει άλλους τρόπους για να σκοράρει. Ίσως κανείς άλλος παίκτης δεν έχει σπρώξει τόσο πολύ στην καριέρα του.
Charles Oakley: Το ρεπορτόριο του δεν περιλαμβάνει μόνο δυνατά σκριν, σκληρά φάουλ και ύπουλα μαρκαρίσματα. Ήταν από τους παίκτες που χρησιμοποιούσε το στόμα του, πέρα από τους αγκώνες του και γενικότερα έκανε ότι μπορούσε για να σπάσει τα νεύρα της αντίπαλης ομάδας. Έχει πρωταγωνιστήσει στις περισσότερες γενικές συρράξεις από οποιονδήποτε άλλο παίκτη και να φανταστεί κανείς ότι το 2000 είχε ρίξει μπουνιά στον Jeff McInnis πριν καν αρχίσει το παιχνίδι!
Karl Malone: Οι φονικότεροι αγκώνες του ΝΒΑ. Η επαφή του με το καλάθι είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη ήταν το γεγονός ότι δεν δίσταζε ποτέ να χρησιμοποιήσει το εντυπωσιακά γυμνασμένο σώμα του για να κερδίσει τις μάχες στο παρκέ. Δεν γίνεσαι, άλλωστε, ο καλύτερος σκρίνερ του ΝΒΑ μόνο με τη θεωρία.
Bill Laimbeer: Το πιο κακό από τα "κακά παιδιά" του Detroit, ο μεγαλύτερος προβοκάτορας του ΝΒΑ. Ο παίκτης που λάτρευαν οι οπαδοί της ομάδας του και μισούσαν όλοι οι υπόλοιποι. Ο ψηλός που δεν δίσταζε να κάνει το πιο σκληρό φάουλ και στην άλλη ρακέτα να κάνει θεαματική βουτιά με την ελάχιστη επαφή. Ή όπως το περιγράφει ο ίδιος "ένας παίκτης που έκανε τη δουλειά του: να παίζει μπάσκετ και να κερδίζει πρωταθλήματα".
Οι αντίπαλοι του είχαν, βέβαια, διαφορετική γνώμη. Κι όχι μόνο αυτοί. "Τον μισούσα θανάσιμα πριν παίξουμε μαζί στο Detroit. Για την ακρίβεια τον μισούσα και την πρωτή χρονιά που ήμασταν συμπαίκτες" είχε παραδεχτεί ο Rick Mahorn.
Ο Laimbeer, γνωστός κι ως "βασιλιάς του σκότους", ήταν ένας από τους πρώτους ψηλούς που σούταραν από την περιφέρεια, ήταν όπως υποστηρίζει ο Rodman "κάτι παραπάνω από αλήτης". Λίγοι στεκόντουσαν στις ικανότητες τους, καθώς προτιμούσαν να επικεντρωθούν στην τάση του να... πλακώνεται όπως έχει κάνει κατά καιρούς με σπουδαίους αντιπάλους όπως ο Robert Parish, o Larry Bird, ο Bob Lanier ή ο Charles Barkley.
Ο "Sir" ήταν, μάλιστα, ο ορκισμένος εχθρός του. "Κάθε φορά που παίζω με τον Laimbeer τον... μισώ" ήταν μια από τις αγαπημένες ατάκες του Barkley, που πέρασε στο επόμενο στάδιο στέλνοντας γράμμα (!) στον σέντερ των Pistons. Τι έγραψε; "Αγαπητέ Bill, άντε γαμ.... Με αγάπη, Τσαρλς".
Ο Laimbeer ήταν, δε, τόσο σκληρός που εταιρία ηλεκτρονικών παιχνιδιών κυκλοφόρησε το "Laimbeer's combat basketball", το οποίο είχε περισσότερο ξύλο και λιγότερο μπάσκετ.
Έτσι είναι.
Βρώμικη δουλειά, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει

ΠΗΓΗ: NBA.com

Mπάσκετ NBA Γνώμες LIFE