Για την ακρίβεια ο κόσμος της ομάδας γέμισε το γήπεδο για να τον απολαύσει στο τελευταίο του παιχνίδι(όπως όλα δείχνουν) με την φανέλα των αγαπημένων του ήλιων.

Αυτοί τον επέλεξαν στο ντραφτ, αυτοί τον έκαναν, μετά την θητεία του στο Νταλας, έναν από τους μεγαλύτερους πλέι μέικερ όλων των εποχών. Ο κόσμος, τον αποθέωσε κάθε δευτερόλεπτο στο παρκέ και στο τέλος όρθιοι δεν τον άφηναν να μπει στα αποδυτήρια.

Όλα αυτά για έναν μεγάλο παίκτη, τεράστιο νικητή που όμως, σύμφωνα με όσα έχουμε μάθει στην Ελλάδα δεν ...νίκησε ποτέ. Φεύγει από το Φοίνιξ όχι απλά χωρίς τίτλο, δεν κατάφερε καν να οδηγήσει την ομάδα του σε μία σειρά τελικών ΝΒΑ.

Τι στο καλό, λοιπόν, έκαναν 20.000 ασπρουλιάρηδες γιάνκηδες την Πέμπτη όρθιοι για δύο ώρες μέσα στην μεση της ερήμου;

Επιτρέψτε μία μικρή φλυαρία. Το 1995 ήταν η δεύτερη εκ του σύνεγγυς επαφή του γράφοντος με αγώνα ΝΒΑ. Διπλή χαρά διότι στο Φοίνιξ διεξαγόταν το ολ σταρ γκέιμ.

Στην μπουτίκ υπήρχε ένα πανέμορφο άσπρο μπλουζάκι με μία σχεδόν ανάγλυφη μπάλα πάνω. Η πρώτη αγορά. Έγραφε πάνω κάτι στο οποίο χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να δωθεί σημασία: Phoenix Suns, same basketball new rules.

Αυτοί οι κανόνες που μας εξήγησαν οι 20.000 φίλοι του Φοίνιξ την Πέμπτη ή εξηγούν εδώ και 39 χρόνια οι φίλοι των Νικς στην Νέα Υόρκη, ή...ερμήνευαν για μια 20ετία οι φίλαθλοι στην Γιούτα.

Όντως την ίδια μπάλα χρησιμοποιούμε και στα μέρη μας αλλά με άλλους κανόνες πολύ διαφορετικούς. Για τα δικά μας δεδομένα, ο Στίβι Νας δεν θα ήταν τίποτε παραπάνω από ένας ηττοπαθής(καλύτερη λέξη από το νεοελληνικό looser), αθλητής που ποτέ δεν κατέκτησε έναν τίτλο. Α, και δεν έπαιζε άμυνα.

Δεν θα μαζεύονταν 22.000 άνθρωποι για να του πουν «αντίο» κι «ευχαριστώ» επειδή τους προσέφερε κάποια πολύ καλά παιχνίδια και τρομερό μπασκετικό θέαμα. «Μπασκετικό τσίρκο» χαρακτηρίστηκε μια περίοδο όλο αυτή η προσέγγιση. Άλλωστε πιστεύουμε πολύ σε αυτό που λένε, κάποιοι, Αμερικάνοι ότι ο δεύτερος είναι τίποτα. Πολλώ δε μάλλον ο τέταρτος.

Στην ίδια κατάσταση έχει βρεθεί ο Στόκτον, ο Μαλόουν, ο Γιούιν, ο Μπάρκλεϊ. Χωρίς τίτλο. Και όμως, στέκονται πολύ ψηλότερα στην ιστορία από τον Τζιμ Πάξον, τον Σκότι Πίπεν, τον Τζέιμς Ουόρθι, τον Κένι Σμιθ ή και άλλους καλούς παίκτες με πολλά δακτυλίδια στα χέρια.

Εκεί που παίζεται το μπάσκετ, οι φίλαθλοι βάζουν τους κανόνες και ο πρώτος κανόνας του αθλητισμού, για όποιον παρακολουθεί, είναι το θέαμα. Να περάσει καλά δύο ώρες. Να δει κάτι που δεν βλέπει κάθε μέρα. Κανείς φίλος των Σανς δεν αισθάνεται μειονεκτικά επειδή το Σαν Αντόνιο έχει πέντε πρωταθλήματα και 16 οι Λέικερς.

Χαίρεται την κάθε στιγμή με την ομάδα του, είναι υπερήφανος αν μπει στα πλέι οφ, στεναχωριέται για λίγα λεπτά αν δεν τα καταφέρει. Δεν ψάχνει λαγούμι να κρυφτεί ο ...οπαδός των Νικς επειδή στο τελευταίο πρωτάθλημα της ομάδας του ο Έλβις ήταν ακόμα ζωντανός.

Στο τέλος όμως είναι πραγματικός νικητής γιατί γι αυτόν το μπάσκετ δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα πολύ ευχάριστο διάλειμμα όχι το μέσο για να αισθανθεί κυρίαρχος, νικητής, βασιλιάς, σπουδαίος. Θα στεναχωρηθεί αν οι Σανς, του προσφέρουν κακό θέαμα, άσχημο μπάσκετ, ατάλαντους παίκτες.

Θα στεναχωρηθεί αλλά δεν θα απορρίψει την ομάδα του. Θα γκρινιάξει αλλά θα είναι εκεί διότι ξέρει ότι στην αθλητική ζωή πρέπει να υπάρχει άνοδος αλλά και πτώση. Ο φίλος των Σανς που δεν έχουν πρωτάθλημα έχει την ίδια αντιμετώπιση με τον φίλο των Σέλτικς που μετρούν 17.

Διότι αυτός στα 20 χρόνια ...σφαλιάρας της Βοστόνης(που τόσο ικανοποιούμαστε να το λέμε και να το γράφουμε) δεν άφησε την καρέκλα του περιμένοντας το πρωτάθλημα για να γυρίσει. Αγαπούσε, αγαπάει και θα αγαπάει το μπάσκετ, όχι μόνο την νίκη.

Το μπάσκετ δεν μπορεί να παίζεται εδώ όπου ουδείς μας ασχολήθηκε ποτέ με το θέαμα που προσφέρουν οι ομάδες μας. Κρίναμε παίκτες, τους αποθεώναμε αν έφερναν τίτλους, τους θάβαμε αν έχαναν σε τελικούς.

Ένας γλύτωσε και αυτός ήταν ...θεός, αν και γίνεται μία προσπάθεια αποδόμησης. Και σε αυτόν τον θεό ουδέποτε δώσαμε το «αντίο» και το «ευχαριστώ» που του αξίζει. Γιατί; Διότι είμαστε ηττοπαθείς λόγω της αρρώστιας μας για την νίκη, την κούπα, την σφαλιάρα στον ...εχθρό.

Ευτυχώς που ποτέ ελληνική ομάδα δεν θα παίξει στο ΝΒΑ διότι η ασθένεια είναι μεταδοτική.

We want Nash, we want Nash και κάθε Νας που θα γεμίζει τα δύωρά μας με σπουδαίες μπασκετικές στιγμές. Η ιστορία γράφεται από τους νικητές, σύμφωνοι. Η ζωντανή ιστορία, η διήγηση με την υπερβολή, αυτή που μεταφέρεται από στόμα σε στόμα και δημιουργεί θρύλους και μύθους “γράφεται” από εμάς. Από εσάς.

Πηγή: contra.gr
 

NBA Μπάσκετ SPORTS