Υπάρχει κι αυτό το μπάσκετ

Όλοι βλέπουν έναν πίνακα ζωγραφικής, ένα έργο τέχνης, αλλά δεν έχουν την ίδια αντίδραση στο ερέθισμα, δεν βιώνουν τα ίδια συναισθήματα. Έργο -κακότροπης- τέχνης ήταν και αυτό που ζήσαμε. Οι Αμερικανοί πέταξαν στο καλάθι των αχρήστων όλα όσα έχουμε μάθει, τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το άθλημα και μας έδειξαν ότι… υπάρχει κι αυτό το μπάσκετ.

Ξεκίνησα να γράφω (αν και δεν το συνηθίζω) το σχόλιο στο ημίχρονο του τελικού. Οι Σέρβοι είχαν δεχθεί 67 πόντους κι η αλήθεια είναι πως… έπαιζαν καλά. Έπαιζαν φιλότιμα, έπαιζαν με πάθος. Κι είχαν "φάει" τόσους πόντους, όσους συνήθως μετρούσαν στο τέλος μιας αναμέτρησης. Κι είχε άλλο τόσο.

Υπήρχαν φάσεις που, αν τις έκοβες και τις έδινες σε έναν Ευρωπαίο προπονητή, θα σου έλεγε (και θα είχε δίκιο) ότι είναι άσχημα εκτελεσμένη επίθεση και πως η παρεμβατικότητα του κόουτς είναι μηδαμινή. Ναι, αλλά γράψε τρεις, γιατί αυτοί οι τύποι βάραγαν αλύπητα, χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς σύστημα και πλάνο. Γιατί; Επειδή απλά υπάρχει κι αυτό το μπάσκετ.

Η τακτική εφαρμόζεται για να κρύψει μια ομάδα τις αδυναμίες της. Η παρέα του Σιζέφσκι ΔΕΝ έχει αδυναμίες. Όλοι τρέχουν, όλοι πηδούν, όλοι σουτάρουν, όλοι παίζουν άμυνα, όλοι πηγαίνουν στα ριμπάουντ. Άρα, προς τί η τακτική; Ο έχων την μπάλα εκτελεί και το αποτέλεσμα καταγράφεται στο ταμπλό.

Η πλάκα είναι πως αυτή η ομάδα δεν έχει σχέση με εκείνες που συνηθίσαμε να αναφέρουμε ως "dream team". Αναρωτιέμαι τί θα συνέβαινε αν στη θέση αυτών ήταν άλλοι, ακόμα καλύτεροι Αμερικανοί ΝΒΑερ; Για τους φιλότιμους Σέρβους θα ήταν μεγαλύτερος ο εφιάλτης, αλλά για τους απανταχού μπασκετόφιλους θα ήταν ακόμα πιο μεγάλη η απόλαυση.

Είναι αλήθεια πως ο τελικός, χωρίς να έχει το στοιχείο της αναμέτρησης, της κόντρας, της μάχης για τη νίκη, ήταν απολαυστικός. Καρφώματα, τρίποντα, ταχύτητα που απειλούσε την αντιληπτική μας ικανότητα, μπάσκετ από την… άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Μπάσκετ που καμία ευρωπαϊκή δύναμη δεν μπορεί να αποδώσει, γιατί απλά κανείς προπονητής δεν έχει στη διάθεσή του 12 παίκτες αυτού του επιπέδου.

Θαρρώ, χωρίς ίχνος υποτίμησης στην αξία και στην προσφορά του κόουτς Σιζέφσκι, πως κι εγώ στη θέση του δεν θα τα πήγαινα χειρότερα. Και στην τύχη να έκανα αλλαγές, πετυχημένο σχήμα θα έβγαινε στο παρκέ.

Ζητούμενο για κάθε προπονητή είναι το διάγραμμα -την ώρα που επιχειρεί ροτέισον- να μην έχει μεγάλες καμπύλες. Να μην υπάρχουν μεγάλες διαφορές στην απόδοση, στον ρυθμό, στην απειλή προς το αντίπαλο καλάθι, στην αμυντική στοχοπροσήλωση. Υπάρχουν κόουτς που, με τους κατάλληλους παίκτες, τα έχουν καταφέρει. Κανείς σε τόσο υψηλό επίπεδο. Όχι στη δική μας ήπειρο.

Προσωπικά δεν ασχολούμαι σχεδόν καθόλου με το ΝΒΑ. Με εξιτάρει περισσότερο πώς ένας παίκτης με κοντά πόδια, χωρίς σπουδαίες αλτικές ικανότητες και μόνιμη σύνδεση με το καλάθι, μπορεί να σταθεί στο μπασκετικό στερέωμα. Ενδεχομένως να είναι κι επαγγελματική διαστροφή, δεν το έχει βρει ούτε ο γιατρός μου. Κι αυτό το σημειώνω για να μην νομίζετε πως όλα αυτά τα διθυραμβικά τα γράφει ένας λάτρης του ΝΒΑ. Όμως, αυτός ο τελικός ήταν η απάντηση στο δικό μας… παραμύθι, ότι η ψαλίδα ανάμεσα στη Μέκκα του αθλήματος και στους ζηλωτές Ευρωπαίους κλείνει. Όσο η… γυναίκα του Νέισμιθ είναι σε ενδιαφέρουσα, τόσο θα ανακαλύπτουμε πως υπάρχει κι αυτό το μπάσκετ.

Μπορεί να προέρχονται από άλλου… παπά ευαγγέλιο, αλλά σε αυτόν τον τελικό αντιλαμβάνεται κανείς τί σημαίνει "citius, altius, forties". Κι οι Αμερικανοί είχαν και τα τρία. Άρα, απλά κάθεσαι απολαμβάνεις το θέαμα, τους χειροκροτείς κι αν ανήκεις στην παρέα των Σέρβων "μαχητών", απλά νιώθεις περήφανος που έφτασες μέχρι εκεί.

Υ.Γ.: Η μόνη παραφωνία στο παιχνίδι ήταν οι διαιτητές. Πόνεσαν τ' αυτιά μας με τα συνεχή σφυρίγματα. Δεν αδίκησαν κανέναν εκτός από το θέαμα.

Υ.Γ.1: Το τουρνουά ολοκληρώθηκε αλλά το ερωτηματικό παραμένει: Πόσο διαφορετικός θα ήταν ένας τελικός ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ισπανία. Δεν θα υπάρξει ποτέ απάντηση…