Από το 1936 που το μπάσκετ εμφανίστηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες οι Ηνωμένες Πολιτείες θεώρησαν ότι ως πατρίδα του σπορ είχαν και ήθελαν να έχουν τον πρώτο λόγο στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου. Σε αντίθεση με τα παγκόσμια κύπελλα και τους Παναμερικανικούς αγώνες (άλλη μια διοργάνωση που είχαν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο) πάντοτε στους Ο.Α. εμφάνιζαν τις ισχυρότερες ομάδες. Η τουλάχιστον τις δυνητικά πιο ισχυρές. Κάπως έτσι βρέθηκαν στη θέση του ηττημένου μόνο δύο φορές τον επόμενο μισό αιώνα. Εχασαν τον τελικό του 1972 στο Μόναχο με τρόπο που παρέπεμπε σε….νοθεία αφού τα τελευταία 3 δευτερόλεπτα του τελικού με την Σοβιετική Ένωση παίχτηκαν τρεις φορές(!) μέχρι να σκοράρει το νικητήριο καλάθι των Ρώσων ο Αλέξάντερ Μπέλοφ. Και το 1988στη Σεούλ τράκαραν πάνω στον Σαμπόνις που οδήγησε την ΕΣΣΔ στην τελευταία εμφάνιση σαν ενιαία ομάδα στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου. Η ήττα στον ημιτελικό της Σεούλ έφερε ραγδαίες αλλαγές αφού συνδυαστηκε με την αποτυχία των ΗΠΑ να κατακτήσουν το χρυσό στους Παναμερικανικούς ένα χρόνο νωρίτερα όταν έπεσαν στα…χέρια και τα τρίποντα του μεγάλου Βραζιλιάνου Οσκαρ Σμιντ.

Μικρή παρένθεση για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος του αντίκτυπου. Ο κόουτς της ομάδας του 1988 Τζον Τόμπσον ακόμη και μέχρι τις τελευταίες μέρες της ζωής του αντιμετώπιζε την πανταχόθεν κριτική και είχε κατηγορηθεί ευθέως από τα media της εποχής για reverse racism επειδή παρουσίασε στη Σεούλ μια all black ομάδα με 11 Αφροαμερικάνους. Διαβάστε στο novasports.gr

Ολυμπιακοί Αγώνες