Γιαννιώτης; Τι είναι τούτος;

Γράφει ο Άγγελος Μενδρινός.

Κανείς δεν θα του ζητούσε αυτόγραφο, κανείς δεν θα ήθελε να φωτογραφηθεί μαζί του.
Όχι πως δεν το αξίζει το παλληκάρι. Κάθε άλλο. Απλά έχει διαλέξει ένα μοναχικό αγώνισμα που όχι μόνο δεν προσφέρει λεφτά, αλλά ούτε και προβολή.

Θα πρέπει κάτι τέτοιες μέρες να ξεπεράσει και πάλι τον εαυτό του, να επαναλάβει άθλους που οι μεγάλοι αθλητές αρκούνται να κάνουν ακόμα και μία φορά κι έπειτα επιστρέφει στην αφάνεια και φυσικά στα προβλήματά του.

Ο Σπύρος Γιαννιώτης ενδεχομένως να πάει στον Παπούλια, στον Σαμαρά, στον υπουργό Πολιτισμού και στον υφυπουργό αθλητισμού, θα βγάλει φωτογραφίες, θα πει τα παράπονά του, για τα καθυστερημένα οδοιπορικά, για τους απλήρωτους προπονητές, θα τον χτυπήσουν όλοι οι… επίσημοι κι ανεπίσημοι φιλικά στη πλάτη, θα ακούσει αυτά που άκουσε και το 2011 «αγόρι μου εγώ εδώ είμαι για ότι θελήσεις» και στη συνέχεια θα δει ότι μπορεί να βρισκόμαστε στη καρδιά του καλοκαιριού, αλλά υπάρχει αρκετό χιόνι γύρω για να γραφούν οι υποσχέσεις.

Αυτή είναι η μοίρα των μεγάλων αθλητών που στα μάτια μας φαντάζουν μεγάλοι μόνο τη στιγμή της επιτυχίας. Σαν ένα φλας λάμπουν κι έπειτα επιστρέφουν στο σκοτάδι που τους έχουμε καταδικάσει!

Κι όλα αυτά δεν συμβαίνουν μόνο τώρα. Είναι διαχρονικό το πρόβλημα. Πριν 33 χρόνια, τέτοια μέρα, ο Στέλιος Μυγιάκης κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στη πάλη στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας. Η Ελλάδα είχε να δει χρυσό μετάλλιο 20 ολόκληρα χρόνια, από αυτό του Κωνσαντίνου στην ιστιοπλοία το 1960. Λογικό είναι να χάρηκαν όλοι.

Του έγινε υποδοχή ήρωα, ψάξαμε να βρούμε τίποτα τείχη για να γκρεμίσουμε κι επειδή δεν βρήκαμε τον τρελάναμε τον άνθρωποι στις παράτες. Όλοι τον βράβευαν.

Κι όταν ήρθε η ώρα της υλικής ανταμοιβής από την πολιτεία ο ένας τον έκανε μπαλάκι στον άλλο. Του υποσχέθηκαν ένα βενζινάδικο για σκάφη στη παραλία. Εμπόδια, εμπόδια, εμπόδια. Η πλάκα πια είναι; Του έκανε ένα δώρο το κράτος, αλλά τα προβλήματα για να αξιοποιηθεί το δώρο έπρεπε να τα λύσει ο ίδιος! Αυτή κι αν ήταν πάλη.

Από το 1980 φθάσαμε στις εκλογές του ’81 όπου βγήκε το ΠΑΣΟΚ. Κουλούρης τότε ΓΓΑ, χωρίς ρίμελ, αλλά με το ίδιο μυαλό. Κάποιος του είπε: «Αυτός ήταν η βιτρίνα της δεξιάς να τον… φάμε».

Κι άρχισε να τρέχει να αποδείξει ότι δεν είναι δεξιός, ότι το δώρο δεν του το υποσχέθηκε η ΝΔ, αλλά η ελληνική πολιτεία και όλα τα σχετικά. Είμαι βέβαιος ότι ο άνθρωπος θα σιχτίρισε κάποιες φορές την ώρα και τη στιγμή που πήρε το χρυσό. Λύση στο πρόβλημά του βρέθηκε πολλά χρόνια αργότερα όταν βρέθηκαν κάποιοι σοβαροί να δουν το θέμα από τη σωστή του διάσταση.

Στην Ελλάδα δεν συμπαθούμε όποιον ξεχωρίζει. Κι ιδίως όποιον ξεχωρίζει επειδή το αξίζει. Σπύρο Γιαννιώτη μπράβο σου για τις επιτυχίες σου, αλλά ρε παιδί μου, χαλάς τη πιάτσα. Θα βρεις κανένα μπελά με τις επιτυχίες σου!