Όχι, δεν κάνουμε κάποιο θέμα για τα «ντούκια» της τηλεόρασης και του κινηματογράφου. Σήμερα, θα μιλήσουμε για το Pro-Wrestling. Αν δεν καταλάβατε, τότε το «Κατς», μήπως, σας λέει κάτι;

Αεροπλανικές κλωτσιές, σφαλιάρες που τις ακούς, τύποι βαρέων βαρών, cult ντυσίματα και φυσικά αίμα, είναι λίγα, αλλά ικανά λόγια, για να περιγράψουν αυτό που -κυριλέ- ονομάζεται ελληνική ελεύθερη πάλη.

Στην Ελλάδα του '60, το κατς, μεσουρανούσε. Τώρα, παραπαίει. Όμως, η σχολή Ultimate Warriors στο Περιστέρι και ο δάσκαλος Σπύρος Κουρσάρης, προσπαθούν να το κρατήσουν ζωντανό. Είναι η μοναδική -επίσημη- «βιομηχανία» του ελληνικού κατς.

Φθάσαμε στο υπόγειο των Ελλήνων «μαχητών» στο νούμερο 28 της οδού Ναούσης, κατευθυνόμενοι από φωνές και δυνατά χτυπήματα.

 

Κόκκινοι και μαύροι τοίχοι, ένα υπόγειο με ελληνικές σημαίες (και μία γαλλική), old- school σάκοι πυγμαχίας, λάστιχα τρακτέρ(!), ένα ρινγκ και πολλά μετάλλια είναι όσα προλαβαίνει να «πιάσει» το βλέμμα, προτού «πέσει» πάνω στον γιγαντιαίο δάσκαλο και πρόεδρο της αντίστοιχης ομοσπονδίας, Σπύρο Κουρσάρη.

Η χειραψία, με τον δάσκαλο, είναι κάτι που θα μετανιώσεις αν δεν είσαι προετοιμασμένος. Η προπόνηση έχει αρχίσει, αλλά μέχρι να «πέσει ξύλο», πηγαίνω στο μοναδικό γκλάμουρ μέρος του χώρου: την γωνία με τα κύπελλα, τα μετάλλια, τις διακρίσεις και τις φωτογραφίες, από τους αγώνες του Κουρσάρη.


Με την άκρη του ματιού, βλέπω τους «πολεμιστές» του, που σαν άλλοι «300 του Λεωνίδα», τον σέβονται και τον υπακούν, ενώ τρέχουν στο ρυθμό που προστάζει. Πιο υπάκουος όλων ο «Βενιαμίν» του τμήματος, ένας πιτσιρικάς δημοτικού. Το outdoor βροχερό σκηνικό, που επικρατούσε, σε συνδυασμό με την νυχτερινή ώρα της προπόνησης, δημιουργούσαν την αίσθηση ότι προετοιμάζονται για μάχη.

 

Όταν άρχισαν να παίρνουν φόρα και να πέφτουν με την πλάτη, στο έδαφος, κοίταξα με απορία τον δάσκαλο. «Θέλω αληθινά πράγματα. Το κατς είναι ξύλο. Για αυτό είναι επικίνδυνο. Αν δεν ξέρεις να το κάνεις, μπορεί να σου στοιχίσει τη ζωή.»

Ο ίδιος έχει τραυματιστεί, σχεδόν όσες φορές είναι τα χρόνια του. «Έχω καταστρέψει τα πόδια μου. Το χειρότερο που μου συνέβη ήταν ένας αγώνας που, στα πρώτα δευτερόλεπτα, έσπασα την κλείδα και βγήκε ο ώμος μου. Συνέχισα το ματς, όμως».

Ένα ζευγάρι καλά παπούτσια, επιγονατίδες και επιαγκωνίδες είναι αρκετός εξοπλισμός για όποιον θέλει να γίνει ο... next top wrestler/ warrior. Ψυχή και αντοχή είναι τα άλλα δύο προαπαιτούμενα, για μπει στο ρινγκ. Εκεί που τα πράγματα είναι σκληρά. Διότι, τα ματς διαρκούν από 10', το λιγότερο, έως 30'- 40', για τους pro του είδους και είναι μέχρι τελικής πτώσης. Είναι non-stop ξύλο και όποιος δεν θέλει να χάσει πρέπει να προσπαθήσει, ώστε να μην ακουμπήσει τους δύο του ώμους στο έδαφος, πάνω από 3''.

Ό,τι αφορά στις περίτεχνες μάσκες, τα αστραφτερά κολάν και τις άλλες «αμερικανιές», τύπου Smackdown; «Ο καθένας έχει το στυλ του. Το εμφανισιακό και το αγωνιστικό. Το φτιάχνει όπως θέλει και το υποστηρίζει.», λέει ο δάσκαλος.

Το πόσο είναι στημένοι αυτοί οι αγώνες, ήταν κάτι που με απασχολούσε από την πρώτη φορά που είδα βίντεο με κατς. Αν με ρωτούσε κάποιος, πριν το δω live, θα έλεγα ότι είναι τόσο στημένα, όσο τα ματς της ελληνικής ποδοσφαιρικής «παράγκας». Διαπίστωσα ότι, οι αγωνιζόμενοι, συνεννοούνται για τρία πράγματα: για το ποιος θα κερδίσει, πώς θα αρχίσει το ματς και πώς θα τελειώσει. Ενδιάμεσα, είδα καθαρό-ωμό «ξύλο» και μία μύτη να ματώνει.

Ο Κώστας, ένας πραγματικός ultimate warrior, μόλις κατεβαίνει από το ρινγκ μου λέει για το πόσο επίπονο είναι αυτό που κάνει και για τις δυσκολίες των λαβών και των τεχνικών. Ο 19χρονος Πάρης, που πάλεψαν μαζί, αν και νέος στη σχολή, έχει πάθος για το κατς και το βλέπεις στα μάτια του. Ο Φώτης, μου λέει πόσο πολύ πιστεύει σε αυτό το άθλημα, μιας και παράτησε το μοδάτο και πολυφορεμένο M.M.A., για χάρη του Pro-Wrestling και του δασκάλου του. Όλα αυτά τα γεροδεμένα παιδιά, πηγαίνουν για προπόνηση στο Περιστέρι, από περιοχές που απέχουν πολλά χιλιόμετρα από εκεί, για παράδειγμα την Παλλήνη!

 

Ο δάσκαλος, Σπύρος Κουρσάρης, με όνειρό του την εξάπλωση του κατς, μιλάει με πικρία, για τη δημιουργία σχολών που δεν είναι επίσημες. Κυρίως, επειδή δεν βοηθούν να επανέλθει το κατς εκεί που ήταν, όταν έπαιζε ο Τρομάρας, ο (Πιτ) Παπαδάκος, ο Σουγλάκος, ο Καρποζήλος, ο Καστελάνος, ο Τσικρικάς, ο Μπεφάνης και ο Σουλτς, που έμπαινε στο ρινγκ με σάλτο, πάνω από τα σχοινιά.

Όπως και να έχει το Pro-Wrestling, ή κατς αν θέλετε την old- school ορολογία, ζει. Συνεχίζει την μακρά ελληνική του παράδοση, έστω πιο άδοξα. Περιμένει τη στιγμή που, για χάρη του, θα γεμίσει ξανά το γήπεδο της Λεωφόρου ή οι συνοικίες του Αιγάλεω και του Κορυδαλλού.

ΠΗΓΗ: vice.com

Άλλα Σπόρ SPORTS