Συνέβησαν πολλά και ενδιαφέροντα αθλητικά γεγονότα μέσα στο Σαββατοκύριακο, άλλα ευχάριστα και άλλα δυσάρεστα, όλα όμως είχαν τη χροιά του προνομίου που μονάχα τα σπορ μπορούν να παρέχουν με τέτοια συχνότητα και τόση ένταση...

Δυνατές εικόνες και συγκλονιστικά συναισθήματα!

Τόσα πολλά και μάλιστα απανωτά είναι αυτά τα γεγονότα τα οποία συνέβησαν ώστε με βάζουν στο μπελαλίδικο δίλημμα που έθετε εκείνο το παλιό τραγουδάκι...

Μα θαρρώ πως θα τα μπλέξω, απ' την Κική κι απ' την Κοκό ποια να διαλέξω!

Το δικό μου όμως δεν είναι δίλημμα, αλλά... τρίλημμα: τι να διαλέξω ανάμεσα στο χρυσό μετάλλιο του Πετρούνια, στα χάλκινα των εθνικών ομάδων πόλο των εφήβων και των νεανίδων και στην επιστροφή της εθνικής ομάδας του στίβου στη Σούπερ Λίγκα...

Εν τέλει, κατόπιν ωρίμου σκέψεως, αποφάσισα να βγάλω ξαφνικά φλας κι ενώ όδευα ολοταχώς προς το Μπακού, έμεινα στα πάτρια εδάφη: στο Ηράκλειο της Κρήτης, όχι προς χάριν της επιτυχίας της εθνικής ομάδας, αλλά για να αποτίσω κι εγώ έναν φόρο τιμής στον αθλητή που κόσμησε με πολύ ξεχωριστό τρόπο την αθλητική ζωή της Ελλάδας τα τελευταία είκοσι χρόνια...

Μπορεί η Ιστορία να μην του ρεζερβάρει έναν ολόκληρο αιώνα, όπως τον αφιέρωσε στον συνονόματό του στρατηγό της αρχαίας Ελλάδας, αλλά, διάβολε, του αξίζει να μνημονεύεται η χρυσή εικοσαετία του Περικλέους!

Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά ενώ ο Αθηναίος στρατηγός και πολιτικός ήταν γκάγκαρος Αθηναίος από τον Χολαργό, στη δική του περίπτωση η... γεωγραφία σηκώνει τα χέρια ψηλά: η σκούφια του βαστά από την αθλητομάνα των Τρικάλων, αλλά ο ίδιος γεννήθηκε στην Πάτρα, μεγάλωσε στα Λεχαινά, δοξάστηκε στο Παρίσι, στο Γκέτεμποργκ, στο Βερολίνο και αλλαχού και έμελλε να κρεμάσει τα σπάικς του και να πει δακρυσμένος το «αντίο» στο Ηράκλειο της Κρήτης...

Προσπερνώ τις επιτυχίες που κατήγαγε όλα αυτά τα χρόνια και περισσότερο από τις αναμνήσεις του μεγάλου αθλητή προτιμώ να σταθώ στον σπουδαίο άνθρωπο, τον οποίον είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά, να μιλήσω μαζί του και να τον αγαπήσω: όχι για τα μέτρα που έτρεχε, για τα εμπόδια που πέρναγε και για τα μετάλλια που φόρεσε, αλλά για τη στάση ζωής του απέναντι στον αθλητισμό και στη ζωή...

Επίτηδες βάζω στην κουβέντα και τα εμπόδια, όχι μόνο διότι υπήρξε σπουδαίος εμποδιστής, αλλά επειδή την πρώτη φορά που τον είχα καλεσμένο σε μια εκπομπή της ΕΡΤ και του πήγα εκεί την κουβέντα, υπέπεσα σε ένα ολίσθημα, το οποίο δεν θα ξεχάσω ποτέ μου...

Τον είχα ρωτήσει με μια κάπως ποιητική και φιλοσοφική διάθεση πού τρέχει ο λογισμός του όταν πηδάει τα εμπόδια και, προτού ολοκληρώσω την πρότασή μου, με διέκοψε και με έβαλε στη θέση μου...

«Οπα, μια στιγμή. Φίλε μου, τα εμπόδια δεν τα πηδάω, μην το ξαναπείς. Τα εμπόδια τα περνάω»!

Αυτήν την ποιητική και φιλοσοφική διάθεση ο Ιακωβάκης την είχε σε πολύ μεγάλες δόσεις και τη χρησιμοποιούσε συχνά: στις καλές και στις κακές στιγμές του, μετά από μεγάλους θριάμβους, αλλά και μετά από αποτυχίες, όταν έβγαινε να ζητήσει συγγνώμη από τον κόσμο ή παραδεχόταν πως δεν άξιζε κάτι παραπάνω...

Το τι ποιητικό καπνό φούμαρε ο Περικλής το πήρε πρέφα όλη η Ελλάδα το καλοκαίρι του 2003 όταν στο τέλος της κούρσας του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, στην οποία κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο, απήγγειλε στίχους από το «Αν» του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ!

Τρία χρόνια αργότερα, στο Γκέτεμποργκ, όντας πρωταθλητής Ευρώπης, επικαλέστηκε τον Κωνσταντίνο Καβάφη κι όπως είχα γράψει τότε κρατούσε κάβα τον αγαπημένο του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές: η συνέχεια απέδειξε ότι ο Περικλής δεν είχε πια ανάγκη να ξεπατικώνει κανέναν, αλλά να δείχνει τον εαυτό του και να χαίρεται διότι εκπλήρωσε απολύτως την εφηβική ματαιοδοξία του!

Ηταν 18 χρόνων, το 1997, στη Λιουμπλιάνα, όπου η Χριστίνα Κατσαντώνη (από το «Sportime») τον ρώτησε ποιον μεγάλο αθλητή είχε ως πρότυπο και ο Ιακωβάκης την κόλλησε στον τοίχο με την απάντησή του...

«Σε δέκα χρόνια από τώρα θα ήθελα να έχω ως πρότυπο τον εαυτό μου»!

Το κατάφερε ο μπαγάσας: δέκα χρόνια αργότερα είχε γευθεί το νέκταρ των θριάμβων και συν τοις άλλοις σταματούσε κιόλας στη μικτή ζώνη των σταδίων όλου του κόσμου για να κάνει δηλώσεις και μάλιστα μετά...τόκων, που οι δημοσιογράφοι τις περίμεναν με ανυπομονησία.

Κυριολεκτώ για τους τόκους διότι το 2004 στην Αθήνα, μετά τον αποκλεισμό του από τον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων στα 400 μ. μετ' εμποδίων, πέρασε σαν σίφουνας από τη μικτή ζώνη, απογοητεύοντας τους δημοσιογράφους που ξεροστάλιαζαν εκεί: είχε όμως και τότε την ευθιξία να βγει και να ζητήσει συγγνώμη, τόσο για την... απρέπειά του όσο και για την εμφάνισή του.

Από τότε πέρασαν έντεκα χρόνια και πολύ φοβάμαι πως οι δημοσιογράφοι θα συνεχίσουν να ξεροσταλιάζουν στις μικτές ζώνες μπας και εμφανιστεί για να ταράξει τα νερά αυτός που άφησε ως ανεκτίμητη κληρονομιά μια χρυσή εικοσαετία με το όνομά του...

Πηγή: Goal

Άλλα Σπόρ SPORTS