Τρεις ώρες αργότερα θα συνειδητοποιούσα πως έπεσα διάνα και στην επιλογή και στην (προσ)ευχή μου διότι το «Αννα μην κλαις» (του οποίου οι στίχοι ανήκουν στον Μπέρτολτ Μπρεχτ και μελοποιήθηκαν από τον Θάνο Μικρούτσικο το 1978 για να το τραγουδήσει πρώτος ο Γιάννης Κούτρας) δεν αξίζει, διάβολε, να γίνει η μουσική υπόκρουση στο πρώτο μετάλλιο που κατέκτησε η Ελλάδα στο Ρίο!

Στο πρώτο και ίσως στο πιο γρήγορο στη σύγχρονη Ιστορία, διότι όσο μακριά φτάνει η μνήμη μου, δεν μπορώ να θυμηθώ άλλη φορά που να ξεσηκωθήκαμε τόσο νωρίς...

Εκτός από παρθενικό και γρήγορο αυτό το μετάλλιο που κατέκτησε χθες η (εκ Δοξάτου Δράμας έλκουσα την καταγωγή της) Αννα Κορακάκη είναι και ιστορικό: για την ακρίβεια, είναι υπεραιωνόβιο διότι το προηγούμενο σε ατομικό αγώνισμα του ίδιου αθλήματος κατακτήθηκε όταν η πτωχή πλην τιμία πατρίδα μας ήταν η μισή απ' ό,τι τώρα!

Τα σύνορά της το 1908 εκτείνονταν από τη Θεσσαλία μέχρι την Πελοπόννησο, η Ηπειρος, η Μακεδονία, η Κρήτη και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου παρέμεναν ακόμη αλύτρωτες περιοχές, ενώ την ίδια στιγμή κορυφωνόταν ο Μακεδονικός αγώνας εναντίον των Βούλγαρων κομιτατζήδων και συνάμα η Θεσσαλονίκη γινόταν το θέατρο του κινήματος των Νεότουρκων!

Στον θρόνο βρισκόταν ο βασιλιάς Γεώργιος ο Α', τον πρωθυπουργικό θώκο κατείχε ο Γεώργιος Θεοτόκης, ενώ στα Χανιά εκπαιδευόταν για να αναρριχηθεί στα ύπατα αξιώματα ο Ελευθέριος Βενιζέλος...

Τότε γεννιόντουσαν ο Μάνος Κατράκης, ο Κάρολος Κουν και ο Δημήτρης Μυράτ...

Τότε επίσης ιδρύονταν στην Αθήνα ο Παναθηναϊκός και στην (ακόμη τουρκοκρατούμενη) Θεσσαλονίκη ο Ηρακλής...

Και τότε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, ο αθλητής του Πειραϊκού Συνδέσμου και διαπρεπής αρχιτέκτων Αναστάσιος Μεταξάς σε ηλικία 46 ετών ανέβαινε στο βάθρο, κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο στο τουφέκι κατά πήλινων στόχων!

Δεν ξέρω εάν στο Λονδίνο υπήρχε βάθρο στο οποίο ανέβαιναν οι αθλητές, όμως και τότε υπήρχαν χρέη και μνημόνια: Ναι, μα τον Θεό, η Ελλάδα το 1908 εκτός από μικρή, ήταν επίσης καταχρεωμένη, πτωχευμένη και τελούσε υπό την επιτήρηση της τρόικας εκείνης της εποχής, που λεγόταν Διεθνής Οικονομικός Ελεγχος...

Με τον ΔΟΕ δεν τα πηγαίναμε καλά, σε αντίθεση με τη ΔΟΕ (Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή), που ανέκαθεν μας έστεργε και μας αγαπούσε!

Δώδεκα χρόνια αργότερα, το 1920 στην Αμβέρσα, ο Αλέξανδρος Θεοφιλάκης, ο αδερφός του Ιωάννης Θεοφιλάκης, ο Γεώργιος Μωραϊτίνης, ο Ιάσων Σάππας και ο Αλέξανδρος Βρασιβανόπουλος θα κατακτούσαν το ασημένιο μετάλλιο στο ομαδικό αγώνισμα της βολής με στρατιωτικό πιστόλι από απόσταση τριάντα μέτρων και, όπως λένε οι Ιταλοί, basta cosi!

Τουτέστιν, χρειάστηκε να περάσουν 108 χρόνια από το μετάλλιο του ανθρώπου που σχεδίασε και οικοδόμησε τη μισή Αθήνα του 20ού αιώνα και άλλα 96 από εκείνο στο ομαδικό αγώνισμα, για να μπορέσει η Ελλάδα να σημαδέψει ξανά διάνα!

Και πώς; Με ένα κορίτσι, που αν το δει κανείς να κυκλοφορεί με το λούτρινο κουκλάκι του Μίκι Μάους κρεμασμένο στον αθλητικό σάκο της και τα βαμμένα κόκκινα νύχια προφανώς δεν φαντάζεται ότι νταραβερίζεται με όπλα και πυροβολεί με τόση ευθυβολία!

Αυτό είναι που λένε, τα φαινόμενα απατούν!

Τα φαινόμενα απατούσαν και όλο τον χειμώνα και δη τον βαρύ χειμώνα της Μακεδονίας, όταν η Αννα, υπό το άγρυπνο βλέμμα του πατέρα και προπονητή της, Τάσου Κορακάκη, πήγαινε καθημερινά για προπόνηση, λες και προετοιμαζόταν (όχι για τους Θερινούς, αλλά) για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες και έπρεπε ν' ανέβει στο Χιονοδρομικό Κέντρο του Φαλακρού!

Ντυνόταν σαν... κρεμμύδι, φορούσε χοντρό μπουφάν, σκούφο και γάντια του σκι και σημάδευε το στόχο της στο ανοιχτό σκοπευτήριο της Δράμας...

Μερικούς μήνες αργότερα, χθες στο Ρίο, ο στόχος έγινε πραγματικότητα και «τούτο γιο», όπως έλεγε για το δικό του χάλκινο το '88 στη Σεούλ, ο Μπάμπης Χολίδης) μοιάζει με βάλσαμο και πανάκεια: η Ελλάς αγάλλεται για χάρη της και η ίδια ανταμείβεται για τον μόχθο και τις θυσίες της, χώρια που αυτό το μετάλλιο ξορκίζει τα φαντάσματα ενός αιώνα και μπορεί κιόλας να χρυσώνει το χάπι της Αγης Κασούμη!

Προτού βγει στο... κλαρί η Αννα Κορακάκη, όποια πέτρα σκοπευτηρίου στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο κι αν σήκωνε κάποιος την Αγαθή (όπως είναι το βαπτιστικό όνομά της) θα έβρισκε: σε ρόλο ηγερίας της σκοποβολής και του ελληνικού αθλητισμού, με έξι συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες σε μια εικοσαετία (1984-2004), με τριάντα οκτώ τίτλους πανελληνίων πρωταθλημάτων, με έξι μετάλλια σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα και άλλα δυο σε Ευρωπαϊκά, με κατάθεση μιας ολόκληρης ζωής στο σπορ πιστόλι, δυστυχώς η Αγη που όπως και η Αννα μπλέχτηκε με τα όπλα εξαιτίας του (στρατιωτικού) πατέρα της, δεν αξιώθηκε ποτέ να ανέβει στο βάθρο στο οποίο φιγουράριζε χθες η κληρονόμος της.

Μ' αυτά και μ' αυτά, μπορεί η Κορακάκη να μη μας έκανε να σταθούμε σε στάση προσοχής για ν' ακούσουμε τον εθνικό ύμνο, αλλά πρόσφερε μια μεγάλη (αναμενόμενη από πολλούς, αλλά απροσδόκητη για την ίδια) χαρά σε έναν ολόκληρο λαό και έχει κάθε δικαίωμα να τραγουδήσει εκείνο τον στίχο από το «Αννα μην κλαις» του Μπρεχτ...

Τον στίχο που λέει «μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει (Αννα μην κλαις), εμένα δε με βάζουν στο χέρι»..

Πηγή: Goal

Κορακάκη Ολυμπιακοί Αγώνες 2016 Ελλάδα Άλλα Σπόρ SPORTS