Με τα δυο μετάλλια της Αννας Κορακάκη και μόνο ο ελληνικός αθλητισμός έχει ήδη στους Ολυμπιακούς του Ρίο πετύχει περισσότερα από όσα στο Πεκίνο και στο Λονδίνο – όμως τέτοιες συγκρίσεις δεν έχουν νόημα γιατί δεν έχει καμία σχέση ο ελληνικός αθλητισμός εκείνων των καιρών με το σήμερα.

Θα γινόταν σίγουρα ταινία

Οι Αμερικάνοι, έτσι κι είχαν την τύχη να ζήσουν μια ιστορία όπως αυτή της Αννας Κορακάκη, θα έφτιαχναν δουλεύοντας τις λεπτομέρειες της μια ωραία ταινία από αυτές, που ξεκινάνε με την επισήμανση based in a true story και στο τέλος σε κάνουν να δακρύζεις. Υπάρχουν στην ιστορία όλα τα απαραίτητα. Μια πρωταγωνίστρια πιτσιρίκα και ομορφούλα, ένας μπαμπάς προπονητής, ένα σωρό δυσκολίες που κάνουν την επιτυχία να μοιάζει με αληθινό θαύμα, ένα πρώτο μετάλλιο που ξαφνιάζει τους πάντες και ένα χρυσό στην τελευταία και κρίσιμη βολή. Θα πρόσθεταν λίγο αίσθημα, δυο κακούς που στο κορίτσι δεν θα πίστευαν (που μόνο δύσκολο δεν είναι να βρεις, αφού στην πραγματική ζωή η Αννα θα χει βρει περισσότερους), ένα απαραίτητο δύσπιστο φίλο, ένα δυο περιστατικά (το ότι χθες τα συνεργία του Δήμου Δράμας κατεδάφισαν το σκοπευτήριο, που έκανε προπόνηση είναι δύσκολο να το φανταστούν οι σεναριογράφοι) και στο φινάλε θα μας έκαναν να πλαντάξουμε στο κλάμα. Οι αμερικάνοι αντιμετωπίζουν τον αθλητισμό ως μια ευκαιρία για να διηγούνται ιστορίες – γνωρίζουν ότι οι επιτυχίες και τα μετάλλια είναι των αθλητών και των προπονητών τους και ότι το μόνο στο οποίο εμείς οι υπόλοιποι έχουμε δικαίωμα είναι στη συγκίνηση που προκαλεί το γεγονός. Γνωρίζουν επίσης και κάτι άλλο: ότι το μήνυμα κάθε επιτυχίας είναι όσο σημαντικό είναι και η ίδια η επιτυχία. Και το μήνυμα έχει πάντα να κάνει με τη δύναμη και τη θέληση των ανθρώπων.

Δεν περίμενε τίποτα

Το χρυσό της Αννας Κορακάκη, το πρώτο μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, κουβαλάει ένα μήνυμα σπάνιο στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού: ήρθε για να μας θυμίσει ότι μετάλλια και επιτυχίες μπορεί να υπάρξουν κυρίως αν αφοσιωθείς σε αυτό που κάνεις, δουλέψεις πολύ και δεν περιμένεις τίποτα από κανένα. Θα ήταν ωραίο να πιστεύαμε ότι το χρυσό είναι αποτέλεσμα κάποιου τρομερού σχεδιασμού, ότι η Αννα επιλέχτηκε γιατί κάποιοι σοφοί προπονητές είδαν σε αυτή ένα ταλέντο σπάνιο, ότι η βελτίωσή της είναι απόδειξη πως υπάρχουν υποδομές που δημιουργούν αθλητές που φτάνουν στην κορυφή του κόσμου ακόμα και σε αθλήματα στα οποία η Ελλάδα δεν είχε μεγάλη παράδοση. Αλλά δεν συμβαίνει τίποτα από αυτά: το κορίτσι έμαθε ν αγαπάει τη σκοποβολή από τον μπαμπά της, δούλευε σε νταμάρια, δεν είχε να πει ένα ευχαριστώ σε κάποιον υπεύθυνο γιατί κανείς δεν την βοήθησε και γυρίζει με δυο μετάλλια από τους Ολυμπιακούς του Ρίο, που σε κάμποσους μεγαλόσχημους προκαλούν αμηχανία. Δεν έχω καταλάβει πόσοι από αυτούς που διαφεντεύουν τον ελληνικό αθλητισμό τα περίμεναν – είμαι σχεδόν βέβαιος ότι οι πιο πολλοί από τους πολιτικούς αυτούς που έτρεξαν να φωτογραφηθούν μαζί της ή έστειλαν συγχαρητήρια γιατί δόξασε την Ελλάδα, δεν είχαν ιδέα ότι υπήρχε.

Ο Καπράλος το λέει

Δεν αμφιβάλω ότι οι έλληνες αθλητές θα ήθελαν και σήμερα κρατική υποστήριξη, χρήματα, υφυπουργεία που να λύνουν τα προβλήματά τους: αλλά ανάμεσα στα θέλω και στο τι μπορεί να γίνει υπάρχει πλέον μια διαφορά – και προοδεύει μόνο όποιος ξέρει τι τον περιμένει και δεν ζει με αυταπάτες. Ακούω καιρό τώρα τον πρόεδρο της ΕΟΕ κ. Σπύρο Καπράλο να διηγείται πως γεννήθηκε αυτή η ελληνική αποστολή στο Ρίο και στεναχωριέμαι γιατί όταν μιλάει λίγοι τον προσέχουν. Ο Καπράλος θυμίζει σε κάθε ευκαιρία τον εγκληματικό τρόπο ιδιωτικοποίησης του ΟΠΑΠ, που αρνήθηκε να βοηθήσει τους έλληνες αθλητές γιατί ο Σαμαράς και η παρέα του του δώσανε το δικαίωμα να γίνει ιδιωτικό μονοπώλιο και να μην έχει για τη στήριξη των αθλητών καμία υποχρέωση. Θυμίζει ότι το Κράτος δεν δίνει σχεδόν τίποτα στην ΕΟΕ εδώ και τέσσερα χρόνια. Θυμίζει ότι αν η αποστολή κατόρθωσε να φτάσει στο Ρίο είναι γιατί ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, που έκανε στα πλαίσια του προγράμματος «Υιοθετείστε ένα αθλητή», εταιρείες και επιχειρηματίες. Θυμίζει ότι χωρίς να τρέχει σχεδόν κανένα κρατικό πρόγραμμα ένα σωρό παιδιά προοδεύουν και δεν τα παρατάνε. Κι αυτό το τελευταίο ειδικά, είναι για όλους όσοι βρίσκονται στο Ρίο ένα τεράστιο μετάλλιο.

Όταν ξέσπασε η κρίση υπήρξε λογικά και πολύ οργή και πολύς θυμός και πολύ απογοήτευση. Ένα μεγάλο μέρος του κόσμου ψήφιζε όσους του υπόσχονταν ότι θα χρησιμοποιήσουν το φαλιρισμένο και διαλυμένο κράτος για να του λύσουν τα προβλήματα, αφού πρώτα θα σκίζανε τα μνημόνια και θα βρίσκανε λεφτά ένας Θεός ξέρει από πού. Ο κόσμος είτε γιατί ήταν απογοητευμένος κι έψαχνε ελπίδα, είτε γιατί είχε αντοχές και πίστευε σε λύσεις μαγικές που θα κάνουν τα πάντα όπως πριν, ψήφιζε πολιτικούς κομπογιαννίτες, που είχαν το θράσος να πουλάνε ψέματα. Κυρίως δεν ήθελε ν ακούει τους λίγους που τολμούσαν να πουν ότι η κρίση είναι υπόθεση του καθενός μας και ότι μόνο αν, σε προσωπικό επίπεδο, έχουμε τη δύναμη και το θάρρος να την αντιμετωπίσουμε έχουμε κάποια ελπίδα. Είναι παράδοξο αλλά αυτό ακριβώς το χρήσιμο μήνυμα έρχεται να το δώσει με τα μετάλλια της Αννας Κορακάκη ο ελληνικός αθλητισμός, που υπήρξε παραδοσιακά χώρος κρατικοδίαιτος, στον οποίο ήταν κανόνας η σπατάλη, η λαμογιά και η γελιοποίηση κάθε κανόνα ηθικής με σκοπό τη διάκριση της χώρας (πανάθεμά τους...).

Τι σημαίνει κρίση

Είναι παράδοξο, αλλά είναι πραγματικότητα: τα μετάλλια της Αννας Κορακάκη, μετάλλια καθαρά, σπάνια και αποκλειστικά δικά της, τα έφερε η κρίση. Γιατί κρίση δεν σημαίνει μόνο δυσκολία, σύγχυση και πανικός, αλλά στην ωραία γλώσσα μας σημαίνει και στιγμή και διαδικασία απόφασης. Σε μια στιγμή, μέσα από μια δύσκολη διαδικασία, αλλά με μεγάλη αποφασιστικότητα η Αννα έγινε ολυμπιονίκης σημαδεύοντας όποια δυσκολία είχε μπροστά της και φωνάζοντας «εγώ δεν μασάω και θα κερδίσω».  

Πηγή: Karpetshow.gr

Κορακάκη Σκοποβολή Άλλα Σπόρ SPORTS