Ο αγώνας του αιώνα

Ο Τζο Φρέιζερ, ένας από τους κορυφαίους μποξέρ όλων των εποχών, έχασε τη μάχη με τον καρκίνο στα 67 του χρόνια.

Ήταν το βράδυ της 8ης Μαρτίου του 1971, όταν στον 15ο και τελευταίο γύρο «της αναμέτρησης του αιώνα», ο Τζό Φρέιζερ εξαπέλυσε το τρομερό αριστερό του hook πάνω στο σαγόνι του Μοχάμεντ Άλι, αναγκάζοντάς τον να σωριαστεί – για μόλις τρίτη φορά στην καριέρα του – πάνω στο καναβάτσο. Ο Άλι σηκώθηκε αστραπιαία στα πόδια του, αλλά η τελική σφραγίδα της πρώτης ήττας της καριέρας του είχε ήδη μπει. Σήμερα το Sport24.gr, 40 χρόνια μετά, θυμάται τον μεγαλύτερο πυγμαχικό αγώνα όλων των εποχών, τιμώντας τη μνήμη του μεγάλου Smokin’ Joe.

Διαφημίστηκε ως «Ο Αγώνας». Έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζονταν περισσότερες λέξεις. Η πυγμαχική συνάντηση ανάμεσα στον Joe Frazier και τον Muhammad Ali στις 8 Μαρτίου του 1971 υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα αθλητικά γεγονότα όλων των εποχών. Επρόκειτο για έναν αγώνα ανάμεσα σε δυο αήττητους μέχρι εκείνη τη στιγμή πρωταθλητές βαρέων βαρών και αυτό από μόνο του θα ήταν αρκετό ώστε να προσελκύσει την προσοχή εκατομμυρίων φιλάθλων σε όλο τον κόσμο.

Ήταν όμως κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Η πολιτική, η θρησκεία, το αντιπολεμικό κίνημα, αλλά και οι χαρακτήρες των δυο μποξέρ έδωσαν μια άλλη, ξεχωριστή διάσταση σε αυτό που συνέβη στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης. Δεν είναι καθόλου τυχαία η ονομασία που συνοδεύει τον αγώνα αυτό μέχρι τις μέρες μας: «Fight of the Century». Πριν προχωρήσουμε όμως στη «μάχη του αιώνα», ας δούμε πρώτα μερικά στοιχεία για τους δυο πρωταγωνιστές.

Joe Frazier – "Smokin’ Joe"

Ο Joseph William Frazier γεννήθηκε (12-1-1944) στο Μποφόρ της Νότιας Καρολίνας και ξεκίνησε την πυγμαχία στην ηλικία των δεκαπέντε ετών. Τον ανακάλυψε ένας προπονητής πυγμαχίας στη Φιλαδέλφεια, όταν τον είδε να χτυπάει με τις γροθιές του τα κρεμασμένα από τα τσιγκέλια σφαχτά στην κρεαταγορά όπου εργαζόταν (από εκεί εμπνεύστηκε την ανάλογη σκηνή του πρώτου «Ρόκυ» ο Σιλβέστερ Σταλόνε).

Το αποκορύφωμα της ερασιτεχνικής του καριέρας ήταν η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου το 1964 στους Ολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο στην κατηγορία των βαρέων βαρών (νίκησε στον τελικό τον Γερμανό αντίπαλό του Χανς Χούμπερ αν και είχε σπασμένο τον αριστερό του αντίχειρα). Ο Τζο, που του άρεσε να μασάει ένα κομμάτι ταμπάκο γιατί του θύμιζε τον πάτερα του, (από εκεί προέρχεται και το «Smokin’ Joe») ήταν μια πραγματικά ασταμάτητη δύναμη της φύσης.

Δεν είχε κάποια ιδιαίτερη τεχνική, όμως οι γροθιές του μπορούσαν να διαλύσουν οποιονδήποτε αντίπαλο. Τα περιβόητα «hooks» του (κλειστά γωνιακά χτυπήματα, κροσέ δηλαδή αλλά από πολύ κοντινή απόσταση) ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο όπλο του. Γιατί το πρώτο του χαρακτηριστικό, αυτό που τον έκανε να ισοσκελίζει την έλλειψη τεχνικής του, ήταν η απίστευτη αντοχή του στα χτυπήματα των αντιπάλων του.

Ένας από τους μεγαλύτερους «αγκισέρ» (γαλλικός πυγμαχικός όρος για τους μποξέρ που αντέχουν τα χτυπήματα και απαντούν άμεσα με δικά τους) όλων των εποχών, ο σκληροτράχηλος Φρέιζερ ήταν το απόλυτο άκρο αντίθετο του Άλι, όχι μόνο σαν στιλ αλλά και σαν χαρακτήρας και προσωπικότητα. Πυγμαχούσε πάντοτε σκυφτός, κινώντας συνεχώς τα χέρια του και μόλις έβρισκε το κενό για να εξαπολύσει το «hook» του, δεν σταματούσε να χτυπάει παρά μόνο όταν σώριαζε κάτω τον αντίπαλό του. Ήταν ακριβώς το στιλ που εξόργιζε έναν «όρθιο» μποξέρ όπως ο Άλι.

Έξω από τα ριγκ ο Τζο ήταν ένας απλός, σεμνός, χαμηλών τόνων οικογενειάρχης, που πήγαινε ανελλιπώς στην εκκλησία της περιοχής του και ήταν πάντοτε προσιτός στον απλό κόσμο. Οι αντι – Αλί φίλαθλοι βρήκαν στον Φρέιζερ τον ιδανικό εκπρόσωπό τους, αν και ο ίδιος ο Τζο κατ’ επανάληψη δήλωνε πως δεν του άρεσε να τον χρησιμοποιούν ως «αντί» οποιουδήποτε.

Muhammad Ali – "The Greatest"

Ο Cassius Marcellus Clay Jr γεννήθηκε (17-1-1942) στο Λούισβιλ του Κεντάκι και ξεκίνησε την πυγμαχία σε ηλικία δώδεκα ετών, αρχικά σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Το 1960 κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης, στην κατηγορία των 87.5 κιλών. Οι πρώτες επαγγελματικές εμφανίσεις του προκάλεσαν εντύπωση περισσότερο εξαιτίας της συμπεριφοράς του, καθώς συνήθιζε να απευθύνεται με υπεροπτικό και ειρωνικό ύφος προς τους αντιπάλους του, υιοθετώντας για τον εαυτό του το παρατσούκλι «ο Μέγιστος».

Ιστορική έχει μείνει η φράση του με την οποία αυτοχαρακτηριζόταν: «πετάω σαν πεταλούδα, τσιμπάω σαν μέλισσα». Όπως ήταν φυσικό, η συμπεριφορά του – μέσα και έξω από το ρινγκ – προκάλεσε τόσο το θαυμασμό μέρους του φίλαθλου κοινού και των ειδικών του αθλήματος όσο και την οργή άλλων. Ο Κάσιους Κλέι ήταν ένας χαρισματικός πυγμάχος, σίγουρα από τους κορυφαίους του αθλήματος και μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του παγκόσμιου αθλητισμού όλων των εποχών. Ένας υπέροχος χορευτής και τεχνίτης.

Στη διάρκεια των αγώνων διατηρούσε τα χέρια του αρκετά χαμηλά και επιχειρούσε να αποφεύγει τα χτυπήματα περισσότερο με την κίνηση του σώματός του, αντί της συνηθισμένης παθητικής άμυνας. Στις 25 Φεβρουαρίου του 1964, διεκδίκησε για πρώτη φορά από τον Σόνι Λίστον τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή, νικώντας σχετικά εύκολα στον 6ο γύρο. Κάπου εκεί όμως άρχισαν τα προβλήματα...

Ο Κάσιους Κλέι γίνεται Μοχάμεντ Άλι

Την επομένη της νίκης του ο Κλέι ανακοίνωσε πως είχε προσχωρήσει στην οργάνωση των «Μαύρων Μουσουλμάνων» (μια ακραία ομάδα που αποκαλούσε τη λευκή φυλή «δαίμονα»). Ζήτησε από τον κόσμο να τον αποκαλεί Κάσιους Χ και λίγες μέρες αργότερα ο πνευματικός του καθοδηγητής Ελάιζα Μοχάμεντ, του έδωσε το όνομα Μοχάμεντ Άλι. «Πλέον δεν χρειάζεται να είμαι αυτός που θέλετε εσείς να είμαι. Είμαι ελεύθερος να είμαι αυτός που θέλω εγώ» ήταν τα πρώτα του λόγια προς τους δημοσιογράφους με την καινούργια του ταυτότητα.

Τα επόμενα χρόνια ο Άλι κυριάρχησε στους αγωνιστικούς χώρους όπως λίγοι πυγμάχοι στην ιστορία του αθλήματος. Κατόρθωσε να υπερασπιστεί τον τίτλο του απέναντι στον Λίστον το Μάιο του 1965, επικρατώντας του αντιπάλου του με νοκ άουτ στον πρώτο γύρο του αγώνα, ενώ ακολούθησαν και άλλες επιβλητικές νίκες επί σπουδαίων πυγμάχων όπως οι Φλόυντ Πάτερσον (τον οποίο κυριολεκτικά διέλυσε για να τον εκδικηθεί για τις δηλώσεις που είχε κάνει εναντίον της οργάνωσης των «Μαύρων Μουσουλμάνων»), Χένρι Κούπερ και Μπράιαν Λόντον.

Για να καταλάβετε για τι «μηχανή» μιλάμε, στις 14 Νοεμβρίου του 1966, στην αναμέτρησή του με τον Κλίβελαντ Γουίλιαμ, σε μόλις τρεις γύρους, πρόλαβε να χτυπήσει τον αντίπαλό του περισσότερες από εκατό φορές, τον σώριασε τέσσερις φορές, ενώ ο ίδιος δέχθηκε μόλις τρία χτυπήματα. Τον Απρίλιο του 1967, στη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ, αρνήθηκε να καταταγεί στον αμερικανικό στρατό για θρησκευτικούς λόγους, δηλώνοντας πως δεν είχε «καμία διένεξη με τους Βιετκόγκ».

Ο Μοχάμεντ Άλι μαζί με τον Malcolm X (Νέα Υόρκη, 1963)

Για τη στάση αυτή, αντιμετώπισε έντονη κριτική από μεγάλη μερίδα της αμερικανικής κοινής γνώμης, ενώ του αφαιρέθηκε ο τίτλος του πρωταθλητή και η πυγμαχική άδεια. Αποκλείστηκε από κάθε αθλητική διοργάνωση των Ηνωμένων Πολιτειών για τρεισήμισι χρόνια, ενώ καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλάκισης, ποινή που αναιρέθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα από το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ.

Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, ο Μοχάμεντ Άλι ξεχώρισε γενικά για τη στάση του απέναντι σε θέματα σχετικά με την ελευθερία και τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών, ασκώντας αξιοσημείωτη επίδραση στην αμερικανική κοινωνία (κυρίως ανάμεσα στη νεολαία και ειδικότερα την προοδευτική – και εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ – πανεπιστημιακή κοινότητα), με μηνύματα που βρίσκονταν στην αιχμή του κινήματος για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Όσο συνέβαιναν όλα αυτά, οι διοργανωτές αγώνων επαγγελματικού μποξ προσπαθούσαν να βρουν τον διάδοχο του Μοχάμεντ Άλι. Και δεν άργησαν να τον ανακαλύψουν στο πρόσωπο – ή μάλλον στις γροθιές – του Τζο Φρέιζερ. Στις 16 Φεβρουαρίου του 1970 ο Φρέιζερ κέρδισε τον Τζίμι Έλις στη Νέα Υόρκη και πήρε επίσημα τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή βαρέων βαρών.

Ο Άλι δεν είδε με καλό μάτι την εξέλιξη αυτή και σε κάθε ευκαιρία τόνιζε στα μίντια πως ο μοναδικός και πραγματικός πρωταθλητής ήταν ο ίδιος. Αυτό φυσικά που προσπαθούσε να πετύχει ο Άλι ήταν να αρθεί η απαγόρευση που του είχε επιβληθεί και να μπορέσει να αντιμετωπίσει τον Φρέιζερ σε ένα τελικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών μέσα στο ρινγκ.

Ο Άλι επανέρχεται

Το καλοκαίρι του 1970 η πολιτεία της Τζόρτζια εξέδωσε μια πυγμαχική άδεια στο όνομα του Μοχάμεντ Άλι και ο πρώην πρωταθλητής πήρε μέρος σε δυο αγώνες ώστε να ξαναβρεί την χαμένη του φόρμα, αφού είχε συμπληρώσει πλέον 3,5 χρόνια μακριά από τα ρινγκ. Στις 26 Οκτωβρίου αντιμετώπισε τον Τζέρι Κουάρι και τον εξαφάνισε μετά από τρεις γύρους. Την επόμενη χρονιά ένας δικαστής της Νέας Υόρκης αποφάσισε πως η αφαίρεση της πυγμαχικής άδειας του Άλι ήταν παράνομη και καταχρηστική και διέταξε άμεση επανόρθωση.

Ο Άλι προκαλεί τον Φρέιζερ λίγες μέρες πριν τον αγώνα τους (Φεβρουάριος 1971)

Τον Δεκέμβριο του 1970 ο Άλι αντιμετώπισε έναν από τους ισχυρότερους μποξέρ της εποχής, τον Αργεντίνο Όσκαρ Μποναβένα, και πέτυχε με νοκ άουτ την 30η του σερί νίκη. Όλα πλέον ήταν έτοιμα για τη μεγάλη συνάντηση με τον Φρέιζερ, η οποία ορίστηκε για τις 8 Μαρτίου του 1971. Ο Άλι είχε μπροστά του τρεις μήνες για να προετοιμάσει το come–back του.

Πριν τον αγώνα

Η μεγάλη συνάντηση πραγματοποιήθηκε στο «Madison Square Garden» της Νέας Υόρκης. Ο κάθε ένας από τους δυο μποξέρ είχε συμφωνηθεί να εισπράξει 2,5 εκατομμύρια δολάρια ανεξαρτήτως αποτελέσματος, το μεγαλύτερο ποσό που είχε δοθεί μέχρι τότε στην ιστορία του αθλητισμού για έναν μόνο αγώνα. Οι τιμές των εισιτηρίων κυμαίνονταν από 20 έως 150 δολάρια.

Το ενδιαφέρον για τον αγώνα ήταν τεράστιο σε παγκόσμια κλίμακα. Το ραδιόφωνο, η τηλεόραση και ο γραπτός Τύπος ασχολούνταν καθημερινά με το γεγονός πολλές εβδομάδες πριν. Η ένταση και η προσμονή μεγάλωναν ώρα με την ώρα. Κανένα αθλητικό γεγονός δεν είχε πάρει τόσο πρωταγωνιστικό ρόλο – ούτε το Μουντιάλ, ούτε το ΝΒΑ, ούτε καν το Super Bowl.

50 κράτη είχαν αγοράσει τα τηλεοπτικά δικαιώματα, ενώ η αναμετάδοση έγινε σε 12 διαφορετικές γλώσσες. Τον αγώνα παρακολούθησαν συνολικά 300 εκατομμύρια τηλεθεατές σε όλον τον κόσμο, περισσότεροι από όσους είχαν δει το πρώτο βήμα του ανθρώπου στο φεγγάρι δυο χρόνια πριν.

Για όσους λατρεύουν το στοίχημα, ο Φρέιζερ παιζόταν 6 προς 5 σε σχέση με τον Άλι. Αυτό βέβαια δεν επηρέασε καθόλου τους υποστηρικτές του Άλι, οι οποίοι στο πρόσωπο του ειδώλου τους δεν έβλεπαν μόνο έναν μεγάλο μποξέρ, αλλά και ένα κοινωνικό σύμβολο. Ο ίδιος ο Άλι, σίγουρος για τη νίκη του, δήλωνε στους δημοσιογράφους πως θα τελειώσει τον αντίπαλό του με νοκ άουτ στον έκτο γύρο.

Η ατμόσφαιρα πριν την έναρξη του αγώνα ήταν απόλυτα ηλεκτρισμένη. Οι 20.445 θεατές που είχαν κατακλύσει το «Madison Square Garden» ήταν συνεχώς όρθιοι φωνάζοντας συνθήματα υπέρ των δυο αντιπάλων. Πολλοί διάσημοι της εποχής βρίσκονταν μέσα στο γήπεδο. Ο Frank Sinatra καθόταν σε περίοπτη θέση, αφού το περιοδικό «Life» του είχε αναθέσει τη φωτογράφηση του αγώνα.

Ο Burt Lancaster ήταν ένας από τους σχολιαστές της τηλεόρασης. Ανάμεσα στους επίσημους ήταν ο Woody Allen, o Michael Kaine, o Bill Cosby, o Sammy Davies Jr, η Barbra Streisand, o Dustin Hoffman, η Diana Ross, o Hugh Hefner, o Miles Davis, η Diane Keaton, o Ed Sullivan και ο Sugar Ray Robinson (πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής του μποξ).

Ο Μοχάμεντ Άλι είχε πλεονέκτημα 9 πόντων στο ύψος (1.91 έναντι 1.82 του αντιπάλου του) και 18 πόντων στο άνοιγμα των χεριών (2.03 έναντι 1.85 του Φρέιζερ), ενώ ζύγιζε 97,5 κιλά. Ο Φρέιζερ ζυγίστηκε στα 93,2 κιλά. Οι δυο αθλητές διέφεραν 100% μεταξύ τους. Το κλειδί για την επιτυχία του Άλι ήταν η ταχύτητά του. Διέθετε γρήγορα σαν την αστραπή χέρια και το αριστερό του «jab» (χτύπημα με αλματάκι) μπορούσε να κρίνει έναν αγώνα.

Επίσης είχε την ικανότητα να αποφεύγει τις γροθιές του αντιπάλου του χρησιμοποιώντας πολύ τα πόδια. Το μεγάλα όπλα του Φρέιζερ ήταν το αριστερό του «hook» και η αδάμαστη θέλησή του για νίκη. Ένας αγώνας εναντίον του Smokin’ Joe ήταν πραγματικός πόλεμος. «Αν τον χτυπήσεις, θα του αρέσει. Αν τον ρίξεις κάτω, απλά θα τον λυσσάξεις», είχε πει για τον Φρέιζερ ο μεγάλος George Foreman.

Καμπανάκι

Ο διαιτητής Arthur Mercante έδωσε το σύνθημα και ο αγώνας άρχισε. Ο Άλι ήταν καλύτερος στους 3 πρώτους γύρους, όμως ο Φρέιζερ μετά από κάθε jab που δεχόταν, έδινε συνεχόμενα δυνατά hooks στο σώμα του αντιπάλου του ώστε να τον κουράσει και να τον κάνει πιο αργό. Ο αριθμός των χτυπημάτων εκατέρωθεν ήταν τόσο μεγάλος, που μπορεί να συγκριθεί μόνο με μικρότερες κατηγορίες.

Από τον 4ο γύρο και μετά ο Άλι σταμάτησε να χορεύει. Ήταν φανερό το πόσο πολύ τον είχε επηρεάσει η τρίχρονη απουσία του. Ο Φρέιζερ που πλέον είχε ισορροπήσει την κατάσταση, θύμιζε μανιακό. Έριχνε σε κάθε γύρο τόσα χτυπήματα – σχεδόν αποκλειστικά hooks – όσα ρίχνουν μποξέρ της ίδιας κατηγορίας σε έναν ολόκληρο αγώνα. Ο 6ος γύρος ολοκληρώθηκε και η πρόβλεψη του Άλι αποδείχτηκε τελείως λανθασμένη. Μόλις ακούστηκε το καμπανάκι της λήξης του, ο Φρέιζερ χαμογέλασε ειρωνικά προς τον Άλι.

Χτύπημα του Άλι στον Φρέιζερ στο ξεκίνημα του αγώνα.

Από τον 7ο γύρο χάθηκε ολοκληρωτικά κάθε στρατηγική και από τις δυο πλευρές. Τα χτυπήματα έπεφταν βροχή σε κάθε ευκαιρία. Και οι δυο ήθελαν να αποδείξουν ποιος είναι ο καλύτερος. Η ένταση της μάχης ανάμεσα στους δυο πρωταθλητές ήταν πρωτόγνωρη. Οι ειδικοί υποστηρίζουν πως το «μομέντουμ» του αγώνα άλλαξε στον 9ο γύρο, μετά από ένα απίστευτο μπαράζ αριστερών-δεξιών hooks που εξαπέλυσε ο Φρέιζερ εναντίον του Άλι.

Στον 10ο γύρο ο Άλι δεν μπόρεσε να συνεχίσει το γνωστό του στιλ – όρθια στάση και συνεχές κυνήγι του αντιπάλου – και ο Φρέιζερ άρχισε να τον πετάει στα σκοινιά. Αυτό προκάλεσε την έκπληξη των θεατών, ήταν κάτι που συνέβαινε για πρώτη φορά στην καριέρα του Άλι.

11ος γύρος - Η προειδοποίηση

Παρόλα αυτά, όταν άρχισε ο 11ος γύρος, κανείς δεν είχε ξεχωρίσει καθαρά στα σημεία. Ο αγώνας παιζόταν ακόμα στα ίσια. Ενώ όμως απέμεναν 49 δευτερόλεπτα για τη λήξη, ο Άλι που βρισκόταν παγιδευμένος σε μια γωνιά του ρινγκ, δέχτηκε ένα αριστερό hook στο πρόσωπο που τον αιφνιδίασε και τον άφησε χωρίς άμυνα. Ο Φρέιζερ εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία και προσγείωσε ένα ακόμα αριστερό hook, πολύ πιο δυνατό αυτή τη φορά, κάνοντας τα γόνατα του Άλι να λυγίσουν.

Όλοι πίστεψαν πως ο «Greatest» θα έπεφτε, αλλά αυτός κρατήθηκε και άρχισε να τρέχει για να αποφύγει τον Φρέιζερ που τον ακολουθούσε προσπαθώντας να τον αποτελειώσει. Τελικά κατάφερε να αντέξει μέχρι το καμπανάκι, κάνοντας κωμικές κινήσεις – ότι δήθεν τα πόδια του έτρεμαν – προσπαθώντας να δείξει στους θεατές ότι και στο χτύπημα που μόλις είχε δεχθεί, έκανε θέατρο.

Όμως λίγοι πείστηκαν. Ο Φρέιζερ είχε προειδοποιήσει. Στους δυο επόμενους γύρους οι δυο μποξέρ χαλάρωσαν λίγο, προσπαθώντας να μαζέψουν δυνάμεις για το φινάλε. Στον 14ο γύρο ο Άλι έκανε ένα σοβαρό λάθος τακτικής: ξόδεψε ότι είχε και δεν είχε, εξαπολύοντας μια φοβερή επίθεση και δίνοντας μερικές από τις καλύτερες γροθιές του, χωρίς όμως αποτέλεσμα.

15ος γύρος – το αριστερό hook που άξιζε έναν τίτλο

Μόλις άρχισε ο τελευταίος γύρος, οι δυο αντίπαλοι ήταν εξαντλημένοι. Ο Άλι λίγο περισσότερο από τον Φρέιζερ. Και αυτό αποδείχτηκε καθοριστικό για την τελική έκβαση του αγώνα. Μόλις στο 25ο δευτερόλεπτο, ο Άλι άφησε τελείως εκτεθειμένη τη δεξιά του πλευρά. Αν κοιτάξετε στο βίντεο, θα δείτε πως τα χέρια του Άλι θυμίζουν αργή κίνηση. Ο Φρέιζερ δεν χρειάστηκε δεύτερη σκέψη. Έστειλε έναν αριστερό κεραυνό πάνω στο σαγόνι του αντιπάλου του, γκρεμίζοντάς τον με ορμή, ανάσκελα, με τα πόδια στον αέρα.

Ήταν μόλις η τρίτη φορά που συνέβαινε κάτι τέτοιο στη διάρκεια της καριέρας του Άλι. Ο πληγωμένος εγωισμός του, τον έκανε να σηκωθεί αμέσως επάνω και να αντέξει μέχρι και τη λήξη του αγώνα. Όμως όλα είχαν τελειώσει. Ο Άλι φανερά ζαλισμένος και επηρεασμένος, δεν μπόρεσε να αντιδράσει στο επιθετικό κρεσέντο του Φρέιζερ. Η απόφαση ήταν ομόφωνη (9-6, 11-4, 8-6 οι βαθμολογίες των τριών κριτών, όλες υπέρ του Φρέιζερ).

Το αριστερό hook του Φρέιζερ γκρεμίζει τον Άλι.

Ο αγώνας ήταν τόσο βίαιος που οι δυο πυγμάχοι μεταφέρθηκαν κατευθείαν στο νοσοκομείο για νοσηλεία. Ο Smokin’ Joe διατήρησε τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή (τον έχασε με τη σειρά του από τον George Foreman to 1973) και ο Άλι χρειάστηκε να περιμένει τρία ακόμη χρόνια μέχρι να καταφέρει να ξαναπάρει τον τίτλο, αυτή τη φορά το 1974 από τον Foreman στο Ζαΐρ. Και οι δυο είναι σήμερα μέλη του International Boxing Hall of Fame.

Ο Φρέιζερ και ο Άλι έθεσαν καινούργια πρότυπα εκείνο το βράδυ στο Madison Square Garden. Ξανασυναντήθηκαν δυο ακόμα φορές πάνω στο ρινγκ (τις νίκησε ο Άλι) και η αντιπαλότητά τους δημιούργησε την πιο δραματική και θρυλική τριλογία της πυγμαχικής ιστορίας. Οι μποξέρ πάντοτε θα αγωνίζονται, αλλά ελάχιστοι θα το κάνουν με τις ικανότητες, τη θέληση, το κουράγιο και την αποφασιστικότητα του Φρέιζερ και του Άλι.

Και λίγες... κοκορομαχίες

Το Madison Square Garden θυμάται τον αγώνα.

- Άλι: «Έφαγε τέτοιο ξύλο ο Τζο που όπως βλέπετε είναι ακόμα στο νοσοκομείο» (στην έξοδό του από το νοσοκομείο όπου βρισκόταν για νοσηλεία μετά τον αγώνα και ενώ ο Φρέιζερ παρέμενε ακόμα σε αυτό).

- Φρέιζερ: «Ξεχείλισα από οργή όταν είδα τον Άλι να ανάβει τον βωμό με την ολυμπιακή φλόγα στην Ατλάντα. Πολύ θα ήθελα να τον πετάξω μέσα (!!!)».

- Άλι: «Ο Φρέιζερ; Πρόκειται για έναν άσχημο γορίλα, έναν θείο Τομ».

- Φρέιζερ: «Εμένα αποκάλεσε θείο Τομ; Ποιος, αυτός που προσέλαβε λευκό δικηγόρο για να βγει από τη φυλακή;»

- Άλι: «Ζητώ συγνώμη από τον Φρέιζερ για όσα υποτιμητικά έχω πει για αυτόν στο παρελθόν» (στους New York Times το 2001). Ο Φρέιζερ όταν το πληροφορήθηκε, απάντησε πως δεν δέχεται τη συγνώμη γιατί δεν απευθύνεται στον ίδιο, αλλά στην εφημερίδα. Και όταν ο Άλι το έμαθε, πήρε πάλι τους New York Times και είπε στον συντάκτη που είχε κάνει και την προηγούμενη δήλωση: «Άμα ξαναδείς τον Φρέιζερ, πες του ότι παραμένει ένας άσχημος γορίλας (!!!).

- Φρέιζερ: «Αυτοαποκαλείται ο Μέγιστος. Αλλά δεν είναι ο Μέγιστος. Αποστολή μου είναι να του δείξω πόσο έξω έχει πέσει ο παρανοημένος εγωισμός του. Και να του το χτυπήσω στα μούτρα» (λίγες μέρες πριν τον αγώνα).