Με αφορμή τα γυρίσματα του αυτοβιογραφικού ντοκιμαντέρ «The Hunted», που θα προβληθεί μες στο επόμενο Φθινόπωρο από την Amazon Prime, ο 49χρονος σήμερα Ούλριχ ναι μεν παραδέχτηκε ότι εξαπάτησε, επανειλημμένως το άθλημα υπογραμμίζοντας ωστόσο ότι δεν έκανε κάτι το διαφορετικό ή ασυνήθιστο απ’ όλους τους υπόλοιπους συναδέλφους του.

 «Δεν ανακάλυψα εγώ την Αμερική, και δεν καταλαβαίνω το πώς μπορεί κάποιος σήμερα να πέσει από τα σύννεφα για μία φιλοσοφία και κουλτούρα του φαρμάκου που ανέκαθεν υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, ειδικά στον σκληρό και επίπονο κόσμο της επαγγελματικής ποδηλασίας».

 Αιώνιος δεύτερος, πίσω από τον Αμερικανό Λανς Άρμστρονγκ, που αντίθετα τιμωρήθηκε με ισόβιο αποκλεισμό, ο Ούλριχ γνώρισε τις μεγαλύτερες στιγμές της καριέρας του το ’97 όταν κατέκτησε το φημισμένο Tour de France, το ’99, όταν κέρδισε στην ισπανική Vuelta, αλλά και το 2000 στο Σίντνεϊ όταν κατέκτησε ένα χρυσό κι ένα αργυρό, ολυμπιακό μετάλλιο στο ατομικό και το ομαδικό σπριντ.

 «Οι ενέσεις ερυθροποιητίνης (Epo), τα κοκτέιλ αναβολικών, στεροειδών, αλλά και κοκαΐνης για τον πόνο, τα άφθονα λίτρα ουίσκι ως αγχολυτικό ήταν κάτι το απόλυτα φυσιολογικό και συνηθισμένο στην καθημερινότητα ενός ποδηλάτη. Φυσικά και μετανιώνω για τα λάθη μου, όπως και για τα ψέματα που αναγκαζόμουν τότε να πω, διακυβεύονταν όμως κι άλλα θέματα, όπως το χρήμα, τα αυστηρά συμβόλαια, οι παχουλές χορηγίες».

 Ο Ούλριχ, που έκτοτε χρειάστηκε να μπαινοβγαίνει συχνά σε κλινικές αποτοξίνωσης, αν και αρνήθηκε κατηγορηματικά να επιστρέψει τα ολυμπιακά του μετάλλια ζει σήμερα στο Μπάντεν με τη σύζυγό του και τα τρία τους παιδιά περιμένοντας, κάποια στιγμή να πάρει από τη γερμανική ομοσπονδία ποδηλασίας την άδεια προπονητή για να μάθει, στις επόμενες γενιές τι ακριβώς θα πρέπει ν’ αποφεύγουν…         

Ούλριχ Ποδηλασία