Δεν είναι πως δεν το ξέρουμε – πώς να γίνει αλλιώς. Επιλέγουμε να το προσπερνάμε, πρέπει. Για να πορευόμαστε. Μια ψευδαίσθηση άτρωτου. Με ιδεατό στόχο να αξιοποιούμε το κάθε λεπτό που ανασαίνουμε σε αυτόν τον κόσμο. Έρχονται όμως στιγμές όπως αυτή με τον τόσο πρόωρο και άδικο χαμό της Ρούξι Ντουμιτρέσκου και όλα καταρρέουν. Το μάταιο της ζωής, δραματικά και έντονα, συνταράσσει συθέμελα ένα εξ ορισμού εύθραυστό οικοδόμημα.
Μία αθλήτρια που αγαπήθηκε πάρα πολύ. Μια Ρουμάνα που έγινε Ελληνίδα, έπαιξε και στην Εθνική μας ομάδα. Η σημαία της ομάδας βόλεϊ γυναικών του Παναθηναϊκού. Αν και η ίδια προτιμούσε να το προσεγγίζει αλλιώς: «Η σημαία του Παναθηναϊκού είναι μια και έχει πάνω της το Τριφύλλι. Εμείς οι αθλητές είμαστε περαστικοί από τον Παναθηναϊκό». Team player, σε όλα της. Πάντα και παντού.