Στις ημέρες μας, ζούμε την άνθηση της ηλεκτροκίνησης ως επιβεβλημένη λύση ενάντια στη μόλυνση του περιβάλλοντος. Εβδομήντα χρόνια νωρίτερα η ηλεκτρική ενέργεια ήταν και πάλι μια επιλογή για τις μετακινήσεις, για λόγους βέβαια διαφορετικούς, αφού στη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, που συγκλόνισε την γηραιά μας ήπειρο για περισσότερα από πέντε χρόνια, δημιουργήθηκε μια σειρά από νέες ανάγκες. Πιο πιεστική από αυτές ήταν η έλλειψη καυσίμων, καθώς οι χιτλερικοί κατακρατούσαν όλες τις διαθέσιμες ποσότητες για τις πολεμικές τους ανάγκες, δυσκολεύοντας τις οδικές μετακινήσεις κάθε λογής. Η ανθρώπινη ευρηματικότητα ανακάλυψε μερικές ευκαιριακές λύσεις, με τις οποίες κατόρθωσε να αντιμετωπίσει σε ένα βαθμό τις πιο βασικές από αυτές. Σε αρκετές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες κυκλοφόρησαν τετράτροχα που έκαιγαν ακόμα και ξυλεία, προκειμένου να κινηθούν έστω και σε πολύ χαμηλές ταχύτητες. Τότε, στο σκλαβωμένο Παρίσι αλλά και σε άλλα μέρη, εμφανίστηκαν μικρά αυτοκίνητα (ή σωστότερα, αμαξίδια) που υιοθέτησαν εναλλακτικές μορφές ενέργειας, ανάμεσα στις οποίες κυρίαρχη θέση κατείχαν το φυσικό αέριο και ο ηλεκτρισμός.

Πολλά από αυτά θύμιζαν το προγενέστερο γερμανικό Slaby-Beringer, ένα μικρό αυτοκίνητο με μία μόνο θέση, που εξελίχθηκε από τo όχημα που κατασκεύασε ο Rudolf Slaby το 1923. Είχε αυτοφερόμενο αμάξωμα από πλαστικό και στόχευε περισσότερο να εξυπηρετήσει τις ειδικές ανάγκες των βετεράνων του πολέμου. Απλούστατη κατασκευή με σχήμα μπανιέρας και ένα λιτό ταμπλό με τα εντελώς απαραίτητα μόνο, διέθετε «λαγουδέρα» αντί για στρογγυλό τιμόνι, για να βολεύει όσους από τους πρώην πολεμιστές ήταν πλέον ανάπηροι και αναζητούσαν ευκολότερους χειρισμούς. Το βάρος του έφθανε τα 180 κιλά, περιλαμβανομένων και των μπαταριών, ενώ η ανώτατη ταχύτητά του ανερχόταν σε 25 χιλιόμετρα την ώρα.

Μία από τις πρώτες προσπάθειες στη Γαλλία καταγράφηκε στα τέλη του 1940, όταν ο Pierre Faure παρουσίασε το διθέσιο αυτοκινητάκι του. Ήταν μια απλή κατασκευή, με σωληνωτό πλαίσιο και ηλεκτρικό κινητήρα, στην οποία η μετάδοση της κίνησης στους πίσω τροχούς γινόταν με αλυσίδα. Οι έξι μπαταρίες, τοποθετημένες κάτω από το υπερμεγέθες για τις διαστάσεις του μοντέλου εμπρός καπό, είχαν χωρητικότητα 100 Amber και τάση 72 Volt. Με βάρος που δεν ξεπερνούσε τα 550 κιλά, το Faure μπορούσε να κινηθεί με ταχύτητα έως 40 χλμ./ώρα, ενώ η αυτονομία του κυμαινόταν από 50 έως 70 χλμ.

Λίγο καιρό αργότερα, την Πρωτομαγιά του 1941, ανακοινώθηκε από την Peugeot το λιλιπούτειο διθέσιο «Voiture Légère de Ville» (VLV). Η γαλλική εταιρεία ήταν ο μόνος μεγάλος κατασκευαστής αυτοκινήτων, που έβαλε στη γκάμα του ένα ηλεκτροκίνητο microcar. Το δημιούργημά της έπαιρνε κίνηση από τέσσερις 12βολτες μπαταρίες, εγκατεστημένες κάτω από το καπό, ενώ είχε αυτονομία 80 χλμ. και μπορούσε να αναπτύξει ταχύτητα έως και 36 χλμ./ώρα.

RCA

Την ίδια χρονιά με το μηδενικών ρύπων «τέκνο της ανάγκης»που έβγαλε η Peugeot, ξεκίνησε και η σταδιοδρομία ενός διαφορετικής φιλοσοφίας ηλεκτροκίνητου sedan μοντέλου, με σωληνωτό πλαίσιο, που ήταν τετράθυρο και είχε χώρους για πέντε επιβάτες. Κατασκευαζόταν στο Villeurbanne της Lyon από την εταιρεία «STELA» (oνομασία που σχηματίστηκε από τα αρχικά της φράσης «Service de la Traction Électrique Légère et Agricole»), την οποία ίδρυσε ο πολυπράγμων Hubert Pascal, με απώτερο στόχο τη μαζική παραγωγή επιβατικών αυτοκινήτων και επαγγελματικών οχημάτων. Το «RCA» διέθετε αυτονομία 130 χιλιομέτρων, ενώ μπορούσε να αναπτύξει τελική ταχύτητα 50 χιλιομέτρων την ώρα. Ασφαλώς ήταν αργό, όμως γι αυτό ευθύνεται το μεγάλο βάρος του: Ζύγιζε δυό τόνους, εκ των οποίων ο ένας αφορούσε στις μπαταρίες, που ήταν όλες τοποθετημένες στο πίσω μέρος. Για να χωρέσουν, η ουρά του ήταν ιδιαίτερα επιμηκυμένη, θυμίζοντας κατά μία έννοια το αμερικανικό Auburn «Speedster»του 1935 (χωρίς όμως να πάρει και την ομορφιά του).

Στις 25 Αυγούστου 1944...

...το Παρίσι απελευθερώθηκε από τους Νazi, ενώ σύντομα απαλλάχθηκε από αυτούς και ολόκληρη η Γαλλία. Σταδιακά, έστω και δύσκολα στην αρχή, αντιμετωπίστηκαν όλες οι ελλείψεις. Η βενζίνη και το πετρέλαιο άρχισαν και πάλι να κυκλοφορούν, εξαλείφοντας την πιο βασική από τις δυσκολίες των μετακινήσεων. Οι κατοχικές εφευρέσεις πήραν τότε το δρόμο της εξαφάνισης, αφού εξέλιπαν πλέον οι λόγοι για τους οποίους επινοήθηκαν. Moντέλα όπως το «RCA» δεν είχαν πλέον λόγο ύπαρξης και χάθηκαν αμέσως από το προσκήνιο, ενώ η παραγωγή των επαγγελματικών της STELA συνεχίστηκε μέχρι το 1948. Ανάλογη ήταν και η τύχη του VLV, αν και οι ναζιστές για λόγους που μόνο αυτοί ήξεραν είχαν προλάβει να απαγορεύσουν την περαιτέρω παραγωγή του microcar της Peugeot, που αρίθμησε 377. Το Faure επίσης δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Το οριστικό τέλος του ήρθε το 1947, ένα χρόνο ύστερα από την εμφάνιση του ηρωικού microcar στη πρώτη μεταπολεμική έκθεση αυτοκινήτου της Πόλης του Φωτός. Η συνολική παραγωγή του αρίθμησε μόλις 20 μονάδες, αν και ακόμη κι αυτή η πληροφορία είναι αμφισβητήσιμη...

4troxoi.gr