Το Aurora safety car θεωρείται το πρώτο πειραματικό όχημα ασφάλειας κι ας ήταν μια πραγματική αποτυχία, την οποία όμως... εξάγνισαν οι καλές προθέσεις του δημιουργού του, όπως αναφέρει το 4troxoi.gr

Οφείλει την ύπαρξή του στον πολυπράγμονα καθολικό ιερέα Alfred Juliano, που ήθελε να παρουσιάσει στον κόσμο της Αυτοκίνησης την πρότασή του για το απόλυτο όχημα παθητικής ασφάλειας, το οποίο είχε κτίσει μόνος του στο πλαίσιο μιας Buick του 1953. Σκοπός του ιερωμένου ήταν να δημιουργήσει μια υπερ-ασφαλή τετράτροχη κατασκευή, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τον εξωτερικό σχεδιασμό και τις αναλογίες. Για τη διαμόρφωση του αμαξώματος χρησιμοποίησε fiberglass, μαζί με μια μάλλον περίεργη υπερκατασκευή από κόντρα πλακέ και ρητίνη, ενώ το παρμπρίζ του αυτοκινήτου είχε ένα παράδοξο σχήμα, που έμοιαζε με φούσκα. Υαλοκαθαριστήρες δεν υπήρχαν, αφού ο Juliano πίστευε ότι ήταν τόσο αεροδυναμικό, ώστε οι σταγόνες της βροχής απλώς θα έπεφταν και την ίδια στιγμή θα έφευγαν μακριά.

Στον αντίποδα, οι εφαρμογές που αφορούσαν την παθητική ασφάλεια, ήταν πολυάριθμες και κάποιες από αυτές αποδείχτηκαν έπειτα προφητικές: πλευρικές μπάρες προστασίας για την απορρόφηση συγκρούσεων, ενσωματωμένο roll cage, ζώνες ασφαλείας, ταμπλό παραγεμισμένο με αφρώδες υλικό και εφεδρικός τροχός τοποθετημένος κάτω από το εμπρός άκρο του αυτοκινήτου. Προχωρώντας παραπέρα, η μετωπική επιφάνεια του Aurora ήταν γεμάτη με αφρό, για να μειώσει τη δύναμη της πρόσκρουσης με πεζό σε περίπτωση ατυχήματος (ο πρώτος αερόσακος πεζών, θα μπορούσες να πεις). Στο εσωτερικό είχε σπαστή κολώνα του τιμονιού, ενώ τα καθίσματά του περιστρέφονταν κατά 180 μοίρες, ώστε σε ενδεχόμενο επικείμενης σύγκρουσης να μπορούν να στραφούν προς τα πίσω.

Ο Alfred Juliano, ύστερα από τέσσερα χρόνια δουλειάς κι έχοντας ήδη ξοδέψει περίπου 30.000 δολάρια, παρουσίασε το αυτοκίνητό του στον Τύπο σε μια εκδήλωση στη Νέα Υόρκη το 1957. Το ταξίδι των 100 μιλίων από το Κονέκτικατ στην πόλη που δεν κοιμάται ποτέ αποδείχθηκε περιπετειώδες, καθώς διακόπηκε 15 φορές από διάφορες μηχανικές βλάβες (ο κινητήρας της Buick, ο οποίος έδινε ζωή στο Aurora, δεν είχε περάσει από καμιά διαδικασία ελέγχου). Μετά τη σύντομη δημοσιότητα που πήρε το θέμα και τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες που διοχετεύτηκαν στις εφημερίδες, το μεγαλόπνοο σχέδιο του ιερέα εξαϋλώθηκε αμέσως.

Ένα υποτιθέμενο μοντέλο παραγωγής, εφοδιασμένο με όλα αυτά τα συστήματα, θα έπρεπε να πωλείται 12.000 δολάρια. Με την τιμή όμως αυτή θα ήταν το δεύτερο ακριβότερο μοντέλο σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, μετά την Cadillac Eldorado Brougham που κόστιζε περίπου 13.000. Ακόμη κι αυτό το τόσο απαγορευτικό σενάριο δε θα απέτρεπε ίσως την κατασκευή ορισμένων μονάδων του αυτοκινήτου, αν η εξωτερική του εμφάνιση δεν ήταν τόσο άσχημη (η ακριβής λέξη που χρησιμοποιήθηκε τότε, ήταν: αποτρόπαιη).

Εκεί τελείωσαν όλα και το Aurora βρέθηκε να σαπίζει για δεκαετίες παρατημένο σε μια γωνιά, ώσπου στις αρχές του 2005 το ανακάλυψε ο ενθουσιώδης συλλέκτης Andy Saunders, που έχει σκοπό να το αποκαταστήσει πλήρως και να το παρουσιάσει σε μια σειρά από δημοφιλείς νοσταλγικές εκδηλώσεις αυτοκινήτου. Θα το... υποστούμε λοιπόν για δεύτερη φορά ή θα το αντιμετωπίσουμε με τον πρέποντα σεβασμό;