Απίστευτος ο βαθμός δυσκολίας, οι αθλητές του είναι εκπληκτικοί και ως άνθρωποι απλά είναι λίγο ...αργό για τα γούστα ενός «παιδιού» που του αρέσει να ολοκληρώνεται μία επίθεση στα οκτώ δεύτερα.

Η εθνική μας ομάδα πόλο όμως αποτελεί κάτι σπουδαίο, κάτι μοναδικό το οποίο πρέπει να αναγνωρίσεις και να υποκλιθείς αθλητικά. Βεβαίως δεν θα φτάσει σε επιτυχίες ή σε ανάπτυξη το μπάσκετ αφενός διότι το μπάσκετ μας ταιριάζει περισσότερο, είναι λιγότερο δαπανηρό από πλευράς χώρων και αφετέρου είχε έναν πολύ μεγάλο παράγοντα τον Γιώργο Βασιλακόπουλο(δεν είναι ειρωνεία αλλά...Ολυμπιακή εκεχειρία) ο οποίος κατάφερε να αξιοποιήσει την ισχύ του για την ανάπτυξη του σπορ.

Το πόλο όμως θα έπρεπε να αποτελεί τον οδηγό για όλο τον υπόλοιπο ελληνικό αθλητισμό. Η εθνική, η μοναδική εθνική, που μας αντιπροσώπευε στους Ολυμπιακούς Αγώνες τα πέτρινα χρόνια, η ίδια εθνική η οποία περνούσε ...απαρατήρητη στην έκρηξη του ελληνικού αθλητισμού την περασμένη δεκαετία, η ίδια εθνική τώρα που επιστρέψαμε στην περίοδο των αγελάδων σε δίαιτα, είναι παρούσα.

Κόντρα στην Ιταλία, όσο μπορούμε να καταλάβουμε, τα παιδιά του πόλο έδωσαν μία επική μάχη. Έβγαλαν όλο τους τον εαυτό, τα...περίφημα ελληνικά χαρακτηριστικά. Εκείνο όμως που έχουν καταθέσει χρόνια τώρα είναι αυτό το οποίο όφειλε να παραδειγματίσει τους πάντες: Σταθερότητα και σοβαρότητα.

Ούτε υπερβολές, ούτε βοήθειες γενικώς τε και ειδικώς, ούτε γιαγιάδες να τρέχουν κατοστάρια προς τέρψη των καναλιών, ούτε κόσμο στους δρόμους.

Ούτε την μία χρονιά οι αντίπαλοι να τρώνε την σκόνη μας και την άλλη να ψάχνουμε να βρούμε σκόνη να κρυφτούμε.

Μόνο σκληρή δουλειά, επιμονή και σοβαρότητα. Ακριβώς ότι μας έλλειψε τόσο ως αθλητισμός όσο και ως κοινωνία την τελευταία 20ετία.

Είναι ωραία τα χρυσά μετάλλια, αρκεί να τα αξίζεις. Η εθνική πόλο δεν υπήρξε ποτέ η καλύτερη ομάδα της γης, πέτυχε όμως να περιλαμβάνεται στις κορυφαίες και αυτό είναι θρίαμβος που δεν τον ανταλλάσσεις για ένα χρυσό...κάπου, κάποτε και σωρεία εξευτελισμών στην συνέχεια.

Ούτως ή άλλως η κορύφωση αποτελεί την επιβεβαίωση μίας μακράς κι επίπονης προσπάθειας της οποίας το μοναδικό πιο δύσκολο είναι η παραμονή στην κορυφή.

Αυτό καλοί μου φίλοι είναι το Ολυμπιακό πνεύμα το οποίο δεν είναι κάτι το τρομερά δύσκολο που αντέχουμε να το ζούμε κάθε τέσσερα χρόνια. Πρόκειται για την υγιέστερη καθημερινότητα που μπορούμε να έχουμε στον αθλητισμό, παντού.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τιμή και δόξα στον Μισέλ Μοργκανέλα της Ελβετίας, τον ποδοσφαιριστή που αποβλήθηκε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες για ρατσιστικό tweet. Τιμή και δόξα διότι χάρις στον περίεργο αυτό τύπο, κατάλαβαν και οι τελευταίοι των πολιτικάντηδων την διαφορά χαζού ανεκδότου και πραγματικά αισχρού ρατσιστικού σχολίου. Δύσκολο πράγμα να είσαι ευρωλιγούρης.

Πηγή: contra.gr
 

Ολυμπιακοί Αγώνες Πόλο