Για την ακρίβεια του πράγματος, ο κορυφαίος προπονητής στην ιστορία του παγκόσμιου γουότερ πόλο δεν δημιουργεί μονάχα περισσότερες ευκαιρίες απ' αυτές που κατά καιρούς βρίσκει, αλλά τις εκμεταλλεύεται κιόλας ο μπαγάσας και μ' αυτά και μ' αυτά την περασμένη Κυριακή κατάφερε το θεωρητικώς αδιανόητο αλλά πρακτικώς εφικτό: να οδηγήσει για τέταρτη φορά μια (τρίτη διαφορετική) εθνική ομάδα στην κορυφή του ολυμπιακού βάθρου!

Ο τελικός του oλυμπιακού τουρνουά του Λονδίνου υπήρξε όντως μια σπονδή στον βωμό της ιστορίας του αθλητισμού και όχι μονάχα της υδατοσφαιρίσεως: η Κροατία νίκησε την Ιταλία, ο δάσκαλος (Ρούντιτς) απέδειξε στον μαθητή και από τα πρωτοπαλίκαρά του στο «έπος της Βαρκελώνης» (Καμπάνια) ότι δεν γίνεται, διάβολε, να κάνει εκατό η αλεπού και εκατόν δέκα το αλεπουδάκι

και η ιστορία έκλινε ευλαβικά το γόνυ και υπέβαλε τα δέοντα στον 64χρονο μέγα μάγιστρο του γουότερ πόλο!

Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά επειδή ο φίλος μου ο Ράτκο, ως προπονητής, περπατάει στην τέταρτη δεκαετία του, έχει στεφθεί τέσσερις φορές «χρυσός» ολυμπιονίκης, έχει καθίσει στον πάγκο τεσσάρων διαφορετικών εθνικών ομάδων, το μόνο που του λείπει είναι να 'χει κιόλας κόκκινα μαλλιά για να ταιριάζει απολύτως στον μεγάλο μουσουργό Αντόνιο Βιβάλντι, ο οποίος λόγω του χρώματος της κόμης του επονομαζόταν «Ιl Prete Rosso», που σημαίνει «ο κόκκινος παπάς»!

Δεν πρέπει, ωστόσο, να 'χει παράπονο ο Ρούντιτς, διότι όπως ο Ιταλός βιολονίστας, ομοίως και αυτός μπορεί να καμαρώνει για τις δικές του «τέσσερις εποχές», που είναι επίσης κοντσέρτα στα οποία παίζει το δικό του βιολί!

Παρεμπιπτόντως, ο νυν προπονητής της εθνικής Κροατίας δεν αφήνει παραπονεμένο ούτε το κανονικό βιολί: το μουσικό όργανο, εννοώ, στο οποίο διαπρέπει και μάλιστα στην περιβόητη Σκάλα του Μιλάνου η κόρη του, η Μαρτίνα!

Ο Ρούντιτς είναι όντως ξεχωριστός: ξεχωρίζει, εκτός των άλλων, για το μουστάκι του αλλά και για μια ουλή που κουβαλάει σαν ανεξίτηλο παράσημο από ένα χτύπημα του Σωτήρη Σταθάκη στον αγώνα Παρτιζάν - Εθνικός το 1977 στο Βελιγράδι!

Βασικά, όμως, είναι ξεχωριστός για το curriculum vitae του, που δεν έχει προηγούμενο και θαρρώ πως δεν θα 'χει και επόμενο σε αυτό το ευγενές άθλημα, στο οποίο ώρες ώρες ο Ράτκο φέρεται με περισσή αγένεια προς τους παίκτες του: τους βασανίζει στην προπόνηση για να μην μπορεί να τους βασανίσει κανείς αντίπαλος!

Α, για να μην το ξεχάσω: η σύνδεση του Ρούντιτς με το αριστούργημα του Βιβάλντι καταδεικνύει και το αειθαλές του ανδρός, ο οποίος είναι 28 χρόνια φούρναρης στα ολυμπιακά βάθρα

Η ιστορία άρχισε να γράφεται το 1984 στο Λος Αντζελες διά χειρός Μιλιβόι Μπέμπιτς και χάρη σε αυτήν την ισοπαλία με 5-5 κόντρα στους οικοδεσπότες (και έπειτα από χρόνια εργοδότες του γεννημένου στο Βελιγράδι αλλά Κροάτη με παράλληλη, τιμής ένεκεν, ιταλική υπηκοότητα, προπονητή) Αμερικανούς που είχαν προηγηθεί με 5-2, η Γιουγκοσλαβία, εκμεταλλευόμενη την απουσία των Σοβιετικών και των Ούγγρων, επέστρεψε ύστερα από 16 χρόνια στην κορυφή.

Τέσσερα χρόνια αργότερα στη Σεούλ οι «πλάβι» νίκησαν πάλι τους Αμερικανούς στον τελικό με 9-7 και πέτυχαν το repeat, αλλά ενώ ελόγου τους απουσίασαν (λόγω του εμπάργκο από τον ΟΗΕ) από το ολυμπιακό τουρνουά της Βαρκελώνης, ο Ρούντιτς ήταν απίκο ως προπονητής της Ιταλίας και μάλιστα έμεινε ζωντανός για να πανηγυρίσει τον μεγαλύτερο θρίαμβο της ζωής του: το 9-8 επί της Ισπανίας, ύστερα από έξι παρατάσεις, με υστερόγραφο το γκολ του Φερντινάντο Γκαντόλφι!

Με τον Ρούντιτς στο πηδάλιο το «sette bello» κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στην Ατλάντα, πίσω από την Ισπανία και την Κροατία, την οποία έμελλε να οδηγήσει ο ίδιος στη Γη της Επαγγελίας την περασμένη Κυριακή: κατά σατανική σύμπτωση, μάλιστα, κόντρα στη δεύτερη πατρίδα του, Ιταλία, που κοοουτσάριζε ο πιο αγαπημένος του παίκτης που τον είχε διαδεχτεί κιόλας σε αυτόν τον πάγκο, μετά το ολυμπιακό τουρνουά του Σίδνεϊ!

Βεβαίως, τα ολυμπιακά μετάλλια του Ρούντιτς δεν είναι πέντε αλλά έξι, διότι εκτός από τα τέσσερα χρυσά και το ένα χάλκινο, έχει και ένα ασημένιο ως παίκτης το 1980 στη Μόσχα, χώρια τα υπόλοιπα μενταγιόν που κοσμούν την προπονητική συλλογή του: 3-0-2 σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα, 2-0-3 σε Παγκόσμια Κύπελλα, 0-1-3 σε World League και 3-2-1 σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα.

Ως παίκτης της Παρτιζάν Βελιγραδίου κατέκτησε 7 πρωταθλήματα και 6 Κύπελλα Γιουγκοσλαβίας συν 2 Κύπελλα Πρωταθλητριών Ευρώπης, ενώ με την εθνική ομάδα στην οποία αγωνίστηκε 297 φορές έχει να επιδείξει ένα ασημένιο ολυμπιακό μετάλλιο, ένα χάλκινο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ένα ασημένιο και δύο χάλκινα σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα!

Πίσω από τους τίτλους, τα παράσημα και τη διαχρονικότητα κρύβεται μια φιλοσοφία, στην οποία είχα το προνόμιο να μυηθώ από τον ίδιο τον Απρίλιο του 1984, όταν τον πρωτοσυνάντησα στην εξέδρα του «Foro Italicο» της Ρώμης, όπου έκανε scouting των ομάδων που συμμετείχαν στο προολυμπιακό τουρνουά, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας.

Εκτοτε τον συνάντησα πολλές φορές και (θυμάμαι πως) πάντοτε μου έλεγε το ίδιο ποίημα: «Eχω αφιερώσει όλη τη ζωή μου στο γουότερ πόλο και ποτέ μου δεν περιορίστηκα στην προπόνηση μέσα στο νερό. Αναζητώ την επιστημονική διάσταση και αναλύω σε βάθος όλες τις φάσεις του παιχνιδιού. Καταρτίζω ένα ατομικό πρόγραμμα για κάθε παίκτη και όταν πλέον όλοι έχουν φτάσει στο επιθυμητό σημείο, τα βάζω στην... κατσαρόλα και μαγειρεύω»!

Κάποτε ο (παίκτης του στην εθνική Γιουγκοσλαβίας) Πέριτσα Μπούκιτς τον αποκάλεσε «εξωγήινο που έχει έναν σκληρό δίσκο του πόλο στον εγκέφαλό του» κaι όταν του ζήτησα ένα σχόλιο, ο Ράτκο μου έδωσε μια απάντηση η οποία αποτελεί την επιτομή της επιτυχίας του

«Η αλήθεια είναι ότι είμαι πολύ απαιτητικός. Θέλω οι παίκτες να πεθαίνουν μαζί μου, γιατί πεθαίνω και εγώ μαζί τους. Υποφέρω πιο πολύ απ' αυτούς, τραβάω μια κόκκινη γραμμή και απαιτώ να ακολουθήσουν τα χνάρια μου, γιατί είμαι αυτός που βγαίνει μπροστά».

Κατόπιν όλων αυτών, είναι αυταπόδεικτο ότι (όπως είπε και ο Μπέικον) ένας σοφός άνθρωπος δημιουργεί περισσότερες ευκαιρίες απ' αυτές που βρίσκει...

Πηγή: Goal

Πόλο