Έτοιμος για ακόμα ένα Ευρωπαϊκό ο Ολυμπιακός

Σχεδόν μόνιμος... θαμώνας στην ελίτ του ευρωπαϊκού πόλο, ο Ολυμπιακός μπαίνει για άλλη μία χρονιά στη μάχη της τελικής φάσης του Champions League ανδρών, το οποίο επιστρέφει μετά από έντεκα χρόνια σε μορφή final-4. Η Μάλτα φιλοξενεί το τριήμερο 5-7 Ιουνίου τις τέσσερις ομάδες που ξεχώρισαν από το νέο format της διοργάνωσης και οι οποίες θα παλέψουν για το τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης. Έναν τίτλο που έχει πάρει... σπίτι της εδώ και μία τριετία η ιταλική Προ Ρέκο, την οποία οι «ερυθρόλευκοι» καλούνται να «εκθρονίσουν» στον ημιτελικό της Τετάρτης (5/7, 20:00 ώρα Ελλάδας). Το άλλο ζευγάρι συνθέτουν η σερβική Νόβι Μπέογκραντ (φιναλίστ τις δύο προηγούμενες σεζόν) και η ουγγρική Φερεντσβάρος. Άπασες εξαιρετικά ισχυρές, πρωταθλήτριες στις χώρες τους και με... γαλανόλευκο «χρώμα»: πέραν του Ολυμπιακού, η ελληνική υδατοσφαίριση εκπροσωπείται και στις άλλες τρεις φιναλίστ της διοργάνωσης, με τον Κώστα Κάκαρη (Προ Ρέκο), τον Στέλιο Αργυρόπουλο (Φερεντσβάρος) και τους Άγγελο Βλαχόπουλο και Δημήτρη Σκουμπάκη (Νόβι Μπέογκραντ).

Αν και μετέχουν σχεδόν κάθε χρόνο στην τελική φάση, οι «ερυθρόλευκοι» επιστρέφουν φέτος στην τετράδα του Champions League για πρώτη φορά από το 2019 και τον χαμένο τελικό του Ανόβερου, απέναντι στη Φερεντσβάρος. Στα final-8 που μεσολάβησαν, ο Ολυμπιακός ηττήθηκε στα προημιτελικά το 2021 από την Μπαρτσελονέτα και πέρυσι από τη Νόβι Μπέογκραντ, ενώ το 2022 δεν κατάφερε να περάσει στην τελική οκτάδα και το 2020 η διοργάνωση διακόπηκε πρόωρα, λόγω της πανδημίας. Ο τελευταίος ημιτελικός της πειραϊκής ομάδας ήταν ο θρίαμβος (12-11) επί της Προ Ρέκο το 2019, της ίδιας ομάδας που, ένα χρόνο νωρίτερα, ο Ολυμπιακός νίκησε μέσα στη Γένοβα (9-7), για να κατακτήσει το δεύτερο τρόπαιο της ιστορίας του στη διοργάνωση. Θα... τριτώσει το καλό στη Βαλέτα;

Όταν ο Ολυμπιακός σήκωνε στον ουρανό της Γένοβας το τρόπαιο του Champions League, ο Χέρβο Κόλιανιν βρισκόταν στον πάγκο του, ως άμεσος συνεργάτης του Θοδωρή Βλάχου. Το ίδιο καλοκαίρι αποχώρησε, προκειμένου να δοκιμάσει τις δυνάμεις του ως πρώτος προπονητής στη Βουλιαγμένη. Μετά από τέσσερα χρόνια στο Λαιμό, κι αφού μεσολάβησε μία σύντομη επιστροφή στην πατρίδα του, ο Κροάτης τεχνικός κλήθηκε το περασμένο καλοκαίρι να αναλάβει τα «ηνία» των πρωταθλητών Ελλάδας, αντί του Ιγκόρ Μιλάνοβιτς. Σταδιακά, και παρά τα αρκετά προβλήματα που αντιμετώπισε με τραυματισμούς, κατάφερε να εμφανίσει μία πολύ συμπαγή ομάδα, που προκρίθηκε στο final-4 σημειώνοντας πέντε διαδοχικές νίκες στη φάση των «8», μετά την ήττα της πρεμιέρας από τη Φερεντσβάρος στη Βουδαπέστη. Νωρίτερα μέσα στη σεζόν, πριν την τρίμηνη διακοπή για το Ευρωπαϊκό και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, οι «ερυθρόλευκοι» αντιμετώπισαν στη φάση των ομίλων την Προ Ρέκο, γνωρίζοντας δύο ήττες στις λεπτομέρειες: 12-11 στην Ιταλία, με τον Φουντούλη να αστοχεί σε επίθεση με παίκτη παραπάνω στα τελευταία δευτερόλεπτα, και 11-10 στον Πειραιά, από γκολ του Ντι Φούλβιο σχεδόν στην εκπνοή, κι αφού ο Ολυμπιακός είχε προηγηθεί ακόμη και με τρία γκολ διαφορά.

Πέραν της αλλαγής προπονητή και της αποχώρησης του Φιλίπ Φιλίποβιτς (που έτσι κι αλλιώς δεν είχε προσφέρει τα αναμενόμενα), η μεγάλη διαφορά του φετινού Ολυμπιακού σε σχέση με τον περσινό αφορά τη θέση του φουνταριστού. Οι «διόσκουροι» Κώστας Μουρίκης και Χριστόδουλος Κολόμβος αποχώρησαν και τις θέσεις τους πήραν ο διεθνής Δημήτρης Νικολαΐδης -προερχόμενος από μία καταπληκτική σεζόν στη Βουλιαγμένη- και ο πολύπειρος Κροάτης Λούκα Λόντσαρ, που μέχρι πέρυσι έπαιζε στην Προ Ρέκο. Στο «ερυθρόλευκο» ρόστερ προστέθηκε άλλος ένας παίκτης από τον ΝΟΒ, ο Ζαννής Αλαφραγκής, που δίνει πολύτιμες λύσεις στην άμυνα μαζί με τον Γιώργο Δερβίση και τον (38χρονο πια) Άντρο Μπούσλιε. Ο Μάρκο Μπίγιατς, ο οποίος μετά το final-4 θα αποχαιρετήσει το λιμάνι για να επιστρέψει στην Κροατία, αποτελεί εγγύηση κάτω από τα δοκάρια, αλλά στην κακή του μέρα υπάρχει και η εναλλακτική... πολυτελείας του Μάνου Ζερδεβά, δηλαδή του βασικού γκολκίπερ της εθνικής. Ο Ντίνος Γενηδουνιάς κάνει ίσως την καλύτερη χρονιά της καριέρας του και είναι δεύτερος σκόρερ της διοργάνωσης με 35 γκολ, ο Γιάννης Φουντούλης συνεχίζει σε υψηλές... στροφές παρά τα 36 χρόνια του, ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου προσφέρει ποιότητα και ατελείωτο κολύμπι και ο Μάρτον Βάμος (που επίσης αναμένεται να αποχωρήσει) δίνει πολλά περισσότερα από το «φαρμακερό» αριστερό του χέρι. Στα κέρδη της σεζόν για τον Ολυμπιακό, ο αυξημένος χρόνος και ρόλος των νεότερων Τάκη Δήμου και -κυρίως- Νίκου Γκίλλα, που προορίζονται για βασικά «γρανάζια» της «ερυθρόλευκης μηχανής» τα επόμενα χρόνια.

Προκειμένου να βρεθεί για τρίτη φορά στην κορυφή της Ευρώπης, ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί πρώτα να ρίξει από το... θρόνο την «αυτοκράτειρα». Η πανίσχυρη Προ Ρέκο ξεκινά κάθε χρονιά ως το φαβορί και την τελευταία τριετία δικαιώνει το χαρακτηρισμό, φτάνοντας τα έντεκα τρόπαια στο θεσμό. Φέτος η πρόκληση για την ιταλική ομάδα είναι να γίνει η πρώτη στην ιστορία της διοργάνωσης που θα κατακτήσει για τέταρτη διαδοχική σεζόν τον τίτλο. Έφτασε στο final-4 αήττητη, με μοναδική απώλεια ενός βαθμού από το ματς της φάσης των «8» με τη Νόβι Μπέογκραντ, όπου νίκησε στα πέναλτι, κατέκτησε εύκολα το πρωτάθλημα Ιταλίας και το Σούπερ Καπ Ευρώπης και έχει ως «κηλίδα» της φετινής περιόδου την απώλεια του κυπέλλου από την Μπρέσια.

Ο Σάντρο Σούκνο έχει στα χέρια του μία... μικτή κόσμου, με πολίστες που διαθέτουν απαράμιλλες ικανότητες, αλλά και τεράστια προσωπικότητα. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Προ Ρέκο ουδόλως επηρεάστηκε από το γεγονός ότι έπαιξε σχεδόν όλη τη χρονιά χωρίς τον σπουδαίο Μαυροβούνιο Αλεξάνταρ Ίβοβιτς, εξαιτίας μίας επέμβασης στον ώμο. Το ρόστερ των Γενοβέζων κοσμούν ονόματα όπως ο Ούγγρος Γκέργκο Ζάλανκι (κορυφαίος πολίστας του κόσμου για το 2023), ο Αυστραλός Άαρον Γιάνγκερ και οι διεθνείς Ιταλοί Μάρκο Ντελ Λούνγκο, Φραντσέσκο Ντι Φούλβιο, Γκονσάλο Ετσενίκε, Αντρέα Φοντέλι, ενώ η προσθήκη του Κώστα Κάκαρη δημιούργησε το καλύτερο δίδυμο φουνταριστών στον κόσμο, με τον 25χρονο Έλληνα άσο να πλαισιώνει τον Αμερικανό Μπεν Χάλοκ. Ταυτόχρονα, όμως, η Προ Ρέκο είναι μία «Λερναία Υδρα», της οποίας τα κεφάλια... ξεπηδάνε από παντού. Αρκεί να αναφέρουμε ότι πρώτος σκόρερ της στο φετινό Champions League με 25 τέρματα είναι ο Τζιάκομο Κανέλα (καλός παίκτης, αλλά όχι σούπερ σταρ) και δεύτερος ο 20χρονος Φραντσέσκο Κοντέμι, που έχει πετύχει τον ίδιο αριθμό γκολ (18) με το «πολυβόλο» Ζάλανκι! Ακόμη και οι κλασικοί αμυντικοί της ομάδας, ο έμπειρος Νίκολας Πρεσούτι και ο νεαρός Ματέο Ιόκι Γκράτα, πετυχαίνουν κατά μέσο όρο ένα γκολ ανά αγώνα ο καθένας.

Όπως προαναφέρθηκε, ο Ολυμπιακός σημείωσε δύο διαδοχικούς θριάμβους επί των πρωταθλητών Ιταλίας, το 2018 στον τελικό και το 2019 στον ημιτελικό. Έκτοτε, οι δύο ομάδες έχουν αναμετρηθεί έξι φορές στους ομίλους (μαζί με τα φετινά παιχνίδια) και η Ρέκο μετράει πέντε νίκες, έναντι μόλις μίας των «ερυθρολεύκων», στην πρεμιέρα της περσινής σεζόν. Σε τελική φάση, οι δύο μονομάχοι συναντήθηκαν και το 2007 στο Μιλάνο, με τους Γενοβέζους να επικρατούν πολύ δύσκολα στον ημιτελικό με 10-9.

Στο άλλο ζευγάρι των ημιτελικών, το κεντρικό πρόσωπο είναι αναμφίβολα ο Ντούσαν Μάντιτς. Ο διεθνής Σέρβος αριστερόχειρας αγωνιζόταν τα δύο προηγούμενα χρόνια στη Νόβι Μπέογκραντ, αλλά στα μισά της περασμένης σεζόν «εκπαραθυρώθηκε» από τη διοίκηση της ομάδας με -επιεικώς- «άγαρμπο» τρόπο, πληρώνοντας το... μάρμαρο για την απώλεια του κυπέλλου και της Αδριατικής Λίγκας. Είδε ολομόναχος από την εξέδρα την ήττα της Νόβι Μπέογκραντ από την Προ Ρέκο, στον τελικό του final-8, το καλοκαίρι υπέγραψε στη Φερεντσβάρος και τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος με την πρώην ομάδα του στο σημαντικότερο παιχνίδι της χρονιάς. Τα παιχνίδια της μοίρας...

Ο δεύτερος ημιτελικός φέρνει αντιμέτωπες τις δύο φιναλίστ της τελευταίας τριετίας (2021 η Φερεντσβάρος, 2022 και 2023 η Νόβι Μπέογκραντ), οι οποίες κατέκτησαν φέτος ό,τι τρόπαιο διεκδίκησαν και φιλοδοξούν να ανέβουν στην κορυφή της Ευρώπης. Η ουγγρική ομάδα, πρωταθλήτρια Ευρώπης το 2019 με τη νίκη στα πέναλτι επί του Ολυμπιακού στον τελικό του Ανόβερου, ήταν δεύτερη το 2021, τρίτη το 2022 και έκτη πέρυσι, αλλά το χαρακτηριστικό των τεσσάρων προηγούμενων συμμετοχών της σε τελική φάση είναι ότι έχει ηττηθεί (σε σημαντικό ματς, όχι σε αγώνα κατάταξης) μόνο από την Προ Ρέκο, διαδοχικά σε τελικό, ημιτελικό και προημιτελικό. Φέτος την αποφεύγει και έχει κάθε λόγο να ελπίζει ότι μπορεί να επανέλθει στον τελικό. Άλλωστε, όλη τη σεζόν γνώρισε μόνο μία ήττα, από τον Ολυμπιακό στον Πειραιά.

Μετά την αποχώρηση του Ζολτ Βάργκα, που ανέλαβε full-time την εθνική Ουγγαρίας, η διοίκηση της Φερεντσβάρος επέλεξε να πάει σε... ομαλή διαδοχή, δίνοντας το «χρίσμα» στον μέχρι πέρυσι βοηθό προπονητή, Μπάλαζ Νιέκι. Παράλληλα, όμως, οι Μαγυάροι ενισχύθηκαν σημαντικά, τόσο με τον Μάντιτς, όσο και με τον διεθνή Ιταλό Εντοάρντο Ντι Σόμα, μέχρι πέρυσι ηγέτη της Μπρέσια. Ο θρυλικός Ντένες Βάργκα στα 37 του (και με σκέψεις απόσυρσης μετά τους Ολυμπιακούς στο Παρίσι) παραμένει ο «ιθύνων νυς» της ομάδας, που έχει πληθώρα ποιοτικών επιλογών με παίκτες όπως ο Στέλιος Αργυρόπουλος, οι διεθνείς Ούγγροι Σίλαρντ Γιάνσικ, Ανταμ Νάγκι, Γκέργκο Φέκετε και ο νεαρός Βέντελ Βίγκβαρι, ενώ περιορισμένος είναι φέτος ο ρόλος του Ιταλού Λούκα Νταμόντε και του Ρώσου Ντανιίλ Μερκούλοφ. Κάτω από τα δοκάρια παραμένει φυσικά ο βασικός τερματοφύλακας της εθνικής Ουγγαρίας, Σόμα Βόγκελ, που αποτελεί το... φόβο και τον τρόμο των αντιπάλων στις εκτελέσεις πέναλτι, ιδιαίτερα αν ένα ματς οδηγηθεί στη «ρώσικη ρουλέτα» (όπου δεν έχει ηττηθεί ποτέ, είτε σε συλλογικό επίπεδο είτε με την εθνική ομάδα!).

Μετά από δύο διαδοχικούς χαμένους τελικούς από την Προ Ρέκο μέσα στην έδρα της, εκ των οποίων ο πρώτος στα πέναλτι και ο δεύτερος με... κάτω τα χέρια, η Νόβι Μπέογκραντ ταξιδεύει στη Μάλτα για την τρίτη σερί συμμετοχή της στην τελική φάση του Champions League, αναζητώντας άλλη μία ευκαιρία για να πανηγυρίσει το πολυπόθητο τρόπαιο. Ο μεγάλος Φιλίπ Φιλίποβιτς στον τελευταίο... χορό του στις πισίνες, προσθέτει... αστερόσκονη στη σερβική ομάδα, η οποία φέτος κατάφερε να κατακτήσει τα πάντα (πρωτάθλημα, κύπελλο και Αδριατική Λίγκα), αλλά ο μεγάλος στόχος της είναι η κορυφή της Ευρώπης. Ο Άγγελος Βλαχόπουλος και ο Δημήτρης Σκουμπάκης προσδίδουν έντονο ελληνικό... χρώμα στην ομάδα του Ζίβκο Γκότσιτς, η οποία πάντως εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον πρώτο σκόρερ της διοργάνωσης με 40 γκολ, τον Ισπανό Άλβαρο Γρανάδος. Οι διεθνείς Σέρβοι Νίκολα Γιάκσιτς, Ράντομιρ Ντράσοβιτς και Μάρκο Ραντούλοβιτς, οι έμπειροι Ντούσκο Πιγέτλοβιτς και Μίλος Τσουκ και ο τερματοφύλακας Λαζάρ Ντομποζάνοφ συμπληρώνουν τον κορμό της Νόβι Μπέογκραντ, η οποία στη διάρκεια της σεζόν γνώρισε τρεις ήττες (μία από τη Σαμπαντέλ και δύο από την Προ Ρέκο, εκ των οποίων η μία στα πέναλτι), αλλά προκρίθηκε στο final-4 χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες.

Οι δύο ομάδες αναμετρήθηκαν τις δύο προηγούμενες σεζόν στη φάση των ομίλων, με τη Φερεντσβάρος να μετράει τρεις νίκες, έναντι μόνο μίας των Σέρβων.

Το πρόγραμμα του final-4:

ΤΕΤΑΡΤΗ 5/6

ΗΜΙΤΕΛΙΚΟΙ

20:00 Προ Ρέκο (Ιταλία)-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

22:00 Φερεντσβάρος (Ουγγαρία)-Νόβι Μπέογκραντ (Σερβία)

ΣΑΒΒΑΤΟ 7/6
20:00 Θέσεις 3-4
22:00 ΤΕΛΙΚΟΣ

Η ΧΡΥΣΗ ΒΙΒΛΟΣ
==============
1964 Παρτιζάν Βελιγραδίου (Γιουγκοσλαβία)
1965 Προ Ρέκο (Ιταλία)
1966 Παρτιζάν Βελιγραδίου (Γιουγκοσλαβία)
1967 Παρτιζάν Βελιγραδίου (Γιουγκοσλαβία)
1968 Μλάντοστ Ζάγκρεμπ (Γιουγκοσλαβία)
1969 Μλάντοστ Ζάγκρεμπ (Γιουγκοσλαβία)
1970 Μλάντοστ Ζάγκρεμπ (Γιουγκοσλαβία)
1971 Παρτιζάν Βελιγραδίου (Γιουγκοσλαβία)
1972 Μλάντοστ Ζάγκρεμπ (Γιουγκοσλαβία)
1973 Όρβοσι Βουδαπέστης (Ουγγαρία)
1974 MGU Μόσχας (ΕΣΣΔ)
1975 Παρτιζάν Βελιγραδίου (Γιουγκοσλαβία)
1976 Παρτιζάν Βελιγραδίου (Γιουγκοσλαβία)
1977 ΤΣΣΚΑ Μόσχας (ΕΣΣΔ)
1978 Κανοτιέρι Νάπολι (Ιταλία)
1979 Όρβοσι Βουδαπέστης (Ουγγαρία)
1980 Βάσας (Ουγγαρία)
1981 Γιουγκ Ντουμπρόβνικ (Γιουγκοσλαβία)
1982 Μπαρτσελόνα (Ισπανία)
1983 Σπαντάου Βερολίνου (Δυτ. Γερμανία)
1984 Προ Ρέκο (Ιταλία)
1985 Βάσας (Ουγγαρία)
1986 Σπαντάου Βερολίνου (Δυτ. Γερμανία)
1987 Σπαντάου Βερολίνου (Δυτ. Γερμανία)
1988 Σίσλεϊ Πεσκάρα (Ιταλία)
1989 Σπαντάου Βερολίνου (Δυτ. Γερμανία)
1990 Μλάντοστ Ζάγκρεμπ (Γιουγκοσλαβία)
1991 Μλάντοστ Ζάγκρεμπ (Γιουγκοσλαβία)
1992 Γιάντραν Σπλιτ (Κροατία)
1993 Γιάντραν Σπλιτ (Κροατία)
1994 Ουίπεστ (Ουγγαρία)
1995 Καταλούνια (Ισπανία)
1996 Μλάντοστ Ζάγκρεμπ (Κροατία)
1997 Ποζίλιπο Νάπολι (Ιταλία)
1998 Ποζίλιπο Νάπολι (Ιταλία)
1999 ΠΟΣΚ Σπλιτ (Κροατία)
2000 Μπέτσεϊ (Γιουγκοσλαβία)
2001 Γιουγκ Ντουμπρόβνικ (Κροατία)
2002 Ολυμπιακός (ΕΛΛΑΔΑ)
2003 Προ Ρέκο (Ιταλία)
2004 Χόνβεντ (Ουγγαρία)
2005 Ποζίλιπο Νάπολι (Ιταλία)
2006 Γιουγκ Ντουμπρόβνικ (Κροατία)
2007 Προ Ρέκο (Ιταλία)
2008 Προ Ρέκο (Ιταλία)
2009 Πρίμορατς Κότορ (Μαυροβούνιο)
2010 Προ Ρέκο (Ιταλία)
2011 Παρτιζάν Βελιγραδίου (Σερβία)
2012 Προ Ρέκο (Ιταλία)
2013 Ερυθρός Αστέρας (Σερβία)
2014 Μπαρτσελονέτα (Ισπανία)
2015 Προ Ρέκο (Ιταλία)
2016 Γιουγκ Ντουμπρόβνικ (Κροατία)
2017 Τσόλνοκι (Ουγγαρία)
2018 Ολυμπιακός (ΕΛΛΑΔΑ)
2019 Φερεντσβάρος (Ουγγαρία)
2020 Δεν ολοκληρώθηκε
2021 Προ Ρέκο (Ιταλία)
2022 Προ Ρέκο (Ιταλία)
2023 Προ Ρέκο (Ιταλία)

ΟΙ ΤΡΟΠΑΙΟΥΧΟΙ:
==============
11 ΤΙΤΛΟΙ: Προ Ρέκο
7 ΤΙΤΛΟΙ: Μλάντοστ Ζάγκρεμπ
Παρτιζάν Βελιγραδίου
4 ΤΙΤΛΟΙ: Σπαντάου Βερολίνου
Γιουγκ Ντουμπρόβνικ
3 ΤΙΤΛΟΙ: Ποζίλιπο Νάπολι
2 ΤΙΤΛΟΙ: Όρβοσι
Βάσας
Γιάντραν Σπλιτ
Ολυμπιακός
1 ΤΙΤΛΟΣ: Χόνβεντ
ΤΣΣΚΑ Μόσχας
Ουίπεστ
Καταλούνια
Κανοτιέρι Νάπολι
Πεσκάρα
Μπέτσεϊ
Πρίμορατς Κότορ
MGU Μόσχας
Μπαρτσελόνα
ΠΟΣΚ Σπλιτ
Ερυθρός Αστέρας
Μπαρτσελονέτα
Τσόλνοκι
Φερεντσβάρος