Εκείνο το «εμπρός της ΑΕΚ παλικάρια», που το παραφράζω σε «εμπρός του πόλο παλικάρια» με την ελπίδα ότι η παρότρυνσή μου θα πιάσει τόπο, αλλά μονάχα κατά το πρώτο σκέλος...

Διότι, αγαπητέ μου Ντράγκαν (Αντριτς), εάν -κούφια η ώρα που τ' ακούει- επιβεβαιωθεί και το δεύτερο σκέλος που λέει «σουτάρετε και σπάστε τα δοκάρια», την κάτσαμε τη βάρκα! Αλλά, διάβολε, ο ποιητής (Χρήστος Κολοκοτρώνης) φρόντισε να το αποσαφηνίσει στη συνέχεια με τον στίχο «τα δίχτυα σκίστε», οπότε είναι προφανές πως για να συμβεί αυτό, θα πρέπει η μπάλα να περάσει από μέσα τους...

Για τον αμέσως επόμενο στίχο, που λέει «τη δόξα κατακτήστε», δεν το συζητώ: εάν η εθνική ομάδα των Ανδρών τη σκαπουλάρει (και) σε αυτή τη δοκιμασία, τότε για άλλη μια φορά θα αποδείξει ότι τα ολυμπιακά ταξίδια της είναι σαν το δρομολόγιο Παγκράτι-Κολλιάτσου! Το εννοώ αυτό διότι οι αγαπημένοι μου «σκουφάκηδες» βάζουν πλώρη για τη 14η συμμετοχή τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες κι αυτό βεβαίως είναι ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο ρεκόρ στα χρονικά του ελληνικού αθλητισμού!

Ναι, λόγω τιμής, αυτή η ομάδα έχει λάβει μέρος σε 13 ολυμπιακά τουρνουά, εκ των οποίων τα εννέα είναι συνεχή και αδιάκοπα: από τη Μόσχα το 1980 έως το Πεκίνο το 2008, συν άλλες τέσσερις συμμετοχές πριν από τους Αγώνες του 1976 στο Μόντρεαλ... Εδώ ήρθαμε, που λένε και στο σινεμά, διότι (τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, συνειδητοποιώ ότι) ο Καναδάς ξαναγίνεται αυτές τις μέρες η Γη της Επαγγελίας του ελληνικού γουότερ πόλο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...

Πέρα από τη μακρά περιπλάνηση και την αγωνία, μπορεί να συνεπάγεται επίσης την ευτυχή άφιξη στον περιλάλητο προορισμό ή -ο μη γένοιτο- να είναι σαν τα Κύθηρα, που ποτέ δεν θα τα βρούμε, (διότι) το χάσαμε το πλοίο της γραμμής! Α, για να μην το ξεχάσω: ο Καναδάς είναι όντως μια στοιχειωμένη γη γι' αυτή την ομάδα και μάλιστα πολλώ λογιώ: εννοώ και από την καλή και από την ανάποδη...

Η Εθνική έλειψε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1976 στο Μόντρεαλ, διότι δεν έλαβε καν μέρος στο προολυμπιακό τουρνουά που έγινε στο Σπλιτ: όπως μου διευκρίνισε χθες ο «Πατριάρχης» Ανδρέας Γαρύφαλλος «αποσύραμε τη συμμετοχή μας για οικονομικούς λόγους, επειδή κρίθηκε ότι η ομάδα δεν ήταν τόσο ισχυρή, ώστε να διεκδικήσει με αξιώσεις την πρόκρισή της».

Η απουσία από τους Αγώνες του Μόντρεαλ σήμανε το τέλος μιας γενιάς και της αντίστοιχης εποχής και τέσσερα χρόνια αργότερα (όπως συνήθως συμβαίνει με τους ολυμπιακούς κύκλους) ο Γαρύφαλλος οδήγησε στη Μόσχα (με ενδιάμεσους σταθμούς τα προολυμπιακό τουρνουά στο Χβαρ και στη Σόφια) την ανανεωμένη ομάδα, η οποία με διάφορες προσθαφαιρέσεις έμεινε στις επάλξεις έως και το 1992...

Ετυχε μάλιστα το προολυμπιακό τουρνουά για τους Αγώνες της Βαρκελώνης να γίνει στο Κάλγκαρι, όπου η Εθνική ξόρκισε τα καναδέζικα φαντάσματα και άφησε μάλιστα κάβα για το μέλλον... Το γράφω αυτό διότι το 2005 ο Καναδάς όντως απέβη η Γη της Επαγγελίας για την Εθνική και μάλιστα δυο φορές μέσα σε έναν μήνα: πρώτα στον ημιτελικό γύρο του World League στο Τορόντο όπου βγήκε πρώτη (νικώντας μάλιστα τη Σερβία και την Ισπανία) και εν συνεχεία στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Μόντρεαλ το οποίο απέφερε στην ελληνική ομάδα το χάλκινο μετάλλιο!

Ημουν παρών και στις δυο διοργανώσεις και δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ ούτε την επιτυχία, αλλά ούτε και τη συγκίνηση την οποία (γνωρίζω καλά) ότι κρατούν άσβεστη μέσα τους οι επτά εναπομείναντες ή επανακάμψαντες από εκείνη την αποστολή... Πλάκα πλάκα, για τον Νίκο Δεληγιάννη, τον Χρήστο Αφρουδάκη, τον Γιώργο Αφρουδάκη, τον Μανώλη Μυλωνάκη, τον Αργύρη Θεοδωρόπουλο, τον Θοδωρή Χατζηθεοδώρου και τον Μάνθο Βουλγαράκη το προολυμπιακό τουρνουά του Εντμοντον μοιάζει με ένα... reunion της τάξης του 2005!

Βεβαίως τα προολυμπιακά τουρνουά δεν είναι απλώς δύσκολα, αλλά δυσκολότερα ακόμη και από τα ολυμπιακά τουρνουά και αυτό το θυμάμαι καλά από το 1984 στη Ρώμη, όπου (ήμουν επίσης παρών και) από την αγωνία άρχισα το κάπνισμα! Καπνίζω ακόμα και φαντάζομαι ότι αν πήγαινα στο Εντμοντον, τότε στον αγώνα με τη Ρουμανία και την Πέμπτη κόντρα στη Γερμανία δεν θα μου έφταναν δυο κούτες τσιγάρα!

Της εθνικής ομάδας, πάλι, δεν της φτάνουν ούτε η άπταιστη διαδρομή σε όλα τα προολυμπιακά τουρνουά ούτε η μακρά και επιτυχημένη ιστορία της (έστω κι αν δεν ανέβηκε ποτέ στο βάθρο) στους Ολυμπιακούς Αγώνες: αυτό που χρειάζεται είναι να κοιτάξει μπροστά και να κάνει καλά τη δουλειά της... ...ώστε να μην πάνε χαμένες και τόσες πρόβες που έκανα στο «εμπρός του πόλο παλικάρια»!

Πηγή: Goal

Πόλο