Γιώργο, προκριθήκαμε!

«Προολυμπιακό τουρνουά χωρίς αγωνία είναι σκορδαλιά χωρίς σκόρδο» μου έλεγε τις προάλλες ο Γιώργος Μαυρωτάς και, πριν αλέκτορα φωνήσαι, η εθνική ομάδα του πόλο έκανε μια χαψιά όχι μονάχα τη σκορδαλιά αλλά και τον μπακαλιάρο!

Αυτός ο μπακαλιάρος είναι παραγωγής Καναδά και μάλιστα ποιότητος τρία άλφα ή μάλλον, για να μείνω πιστός στα νούμερα, 14 άλφα: 14, όσες είναι οι συμμετοχές της εθνικής ομάδας του γουότερ πόλο στους Ολυμπιακούς Αγώνες!

Ναι, λόγω τιμής, 14 συμμετοχές, εκ των οποίων εννέα στη σειρά από το 1980 και πέρα και (με το συμπάθιο για την αλαζονική πρόβλεψη) εις τους αιώνας των αιώνων.

Αμήν, που λένε και στην εκκλησία!

Σαν βγήκε στον πηγαιμό για την Ιθάκη που βρίσκεται στις όχθες του Τάμεση, αυτή η ομάδα πέρασε από έναν σωρό Συμπληγάδες, τα 'βαλε με τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες, είδε τη μάγισσα Κίρκη να μεταμορφώνει τους παίκτες της σε... γουρούνια, αλλά εν τέλει απόλαυσε για άλλη μια φορά το νόστιμον ήμαρ.

Εφτασε δηλαδή στην Ιθάκη και καθάρισε το παλάτι της από τους μνηστήρες που είχαν κατασκηνώσει εκεί και κορτάριζαν την Πηνελόπη, η οποία, ωστόσο, έμεινε πιστή στον Οδυσσέα της.

Γλαφυρά έως γραφικά ακούγονται όλα αυτά, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινά και μάλιστα συμβαίνουν σε μια εποχή που, διάβολε, έχουμε ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε από τέτοιες επιτυχίες που αποδεικνύουν ότι η Ελλάδα δεν είναι του πεταματού!

Ομολογώ ότι με την υδατοσφαίριση δεν είμαι αντικειμενικός και γι' αυτό με το που η εθνική ομάδα νίκησε τον Καναδά και εξασφάλισε την πρόκρισή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες με έπιασε το συνηθισμένο παραλήρημα!

Συνηθισμένο, αλλά και δικαιολογημένο, καθότι η ιστορία αυτής της ομάδας είναι γεμάτη από (προολυμπιακές) δοκιμασίες που πάντοτε καταλήγουν σε επιτυχίες και την έχουν ατσαλώσει τόσο πολύ, ώστε να μην παίρνει χαμπάρι από δυσκολίες και συγκυρίες.

Προς επίρρωσιν αυτού, υπενθυμίζω ότι τις προάλλες στο Εντμοντον η Εθνική ηττήθηκε από τη Ρουμανία και στο καπάκι από το Μαυροβούνιο, αλλά έκανε delete σε αυτά τα αποτελέσματα και κοίταξε μπροστά: νίκησε τη Γερμανία, έμεινε όρθια στον προημιτελικό με τον Καναδά και ξανά προς τη δόξα τραβά.

Εκτός από την ομάδα προς τη δόξα τραβά και ο Γιώργος Αφρουδάκης, που ο Θεός, η διαχρονική αξία και η αφοσίωσή του στα ιερά και στα όσια τον αξιώνουν να ετοιμάζεται για την πέμπτη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες: ένα μεγάλο ρεκόρ, το οποίο εφεξής θα μοιράζεται με τον ομογάλακτό του από τη Βουλιαγμένη, και κουμπάρο του, Γιώργο Μαυρωτά.

Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά τις προάλλες που άνοιξα αυτή την κουβέντα με τον Μαυρωτά στο ραδιόφωνο του Sentra 103,3 (λίγες ώρες μετά την ήττα από τη Ρουμανία) τον καλημέρισα με την ατάκα (του Γεράσιμου Αρσένη) «Γιώργο, χάσαμε», αλλά ο ίδιος με καθησύχασε, λέγοντας ότι «χάσαμε χθες, αλλά θα νικήσουμε τις επόμενες μέρες και θα προκριθούμε»!

Βουλωμένο γράμμα διάβαζε ο άτιμος ο Μαυρωτάς, που βεβαίως είναι υπεράνω των προσωπικών επιτευγμάτων και γι' αυτό δήλωσε προκαταβολικά πολύ χαρούμενος και υπερήφανος που θα μοιράζεται το ρεκόρ των πέντε ολυμπιακών συμμετοχών με τον Αφρουδάκη.

Παρεμπιπτόντως, ο αρχηγός της εθνικής ομάδας θα γίνει μόλις ο ένατος παίκτης στα χρονικά του παγκοσμίου πόλο που θα έχει στο παλμαρέ του πέντε ολυμπιακές διαπιστεύσεις, μετά τον Μαυρωτά, τον Βρετανό Πολ Ραντμίλοβιτς, τους Ούγγρους Ντέζο Γιάρματι και Τίμπορ Μπένεντεκ, τους Ισπανούς Χεσούς Ρογιάν, Τζόρντι Σανς και Σαλβαδόρ Γκόμεθ και τον Ιταλό Τζιάνι ντε Ματζίστρις.

Ρέκορντμαν σε αυτή την κατηγορία είναι ο ένας και μοναδικός Μανουέλ Εστιάρτε, ο οποίος άρχισε την ολυμπιακή περιπλάνησή του με την εθνική Ισπανίας το 1980 στη Μόσχα και το τερμάτισε, χωρίς καμιά διακοπή, το 2000 στο Σίδνεϊ, σε ηλικία 39 ετών.

Θα έβαζα ευχαρίστως σε αυτό το τριπάκι τον 36χρονο Γιώργο, αλλά το αποφεύγω, διότι ο ίδιος μου έχει πει ότι το Λονδίνο ήταν (και εν τέλει θα γίνει) ο τελευταίος προορισμός σε αυτό το συναρπαστικό ταξίδι του.

...κι όπως διευκρίνισε προχθές, «δεν σκοπεύω να πάω για βόλτα»!

Τον πιστεύω τον Γιώργο διότι δεν έχει πει ποτέ ψέματα, χώρια που οι μαντεψιές του, ακόμη κι αν είναι υπερβολικές, συνήθως βγαίνουν αληθινές και πάντως κοντά στην πραγματικότητα.

Το γράφω αυτό, διότι ένα βράδυ του Ιουλίου του 2005 στο Τορόντο μου είχε μιλήσει ψιθυριστά αλλά με σίγουρο τόνο για ένα μετάλλιο στο επικείμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κι επειδή δεν ήθελε να εκτεθεί φρόντισε κιόλας να βάλει το νικητήριο γκολ στον μικρό τελικό με την Κροατία!

Επτά χρόνια αργότερα ο Γιώργος είναι ακόμη εδώ και μπορεί τούτη τη φορά να μην έκανε λόγο για μετάλλιο, αλλά εμένα μου φτάνει -και μου περισσεύει- ότι αυτή η ομάδα αποδεικνύεται συνεπής με την ιστορία της.

Μου φτάνει και μου περισσεύει επίσης ότι έκανε μια χαψιά τον μπακαλιάρο του Καναδά και μάλιστα δεν την πείραξε και η σκορδαλιά που πάντοτε πέφτει βαριά στο προολυμπιακό τουρνουά!

Πηγή: Sentragoal.gr