«Τέλος οι Ολυμπιακοί Αγώνες για μένα από νωρίς... Ευτυχώς όλα πήγαιναν καλά φέτος, αλλά στις 15 Ιουλίου είχε ένα τραβηγματάκι στον δικέφαλο και πήγα μία εβδομάδα μόνο με ζέσταμα που είναι κάπως... Προσπάθησα να κάνω ό,τι μπορούσα και φαίνεται πως δεν μπορούσα κάτι άλλο, καθώς άλλωστε ένιωσα το πόδι να με σφίγγει», σχολίασε αρχικά και συμπλήρωσε:
«Εγώ δεν ήρθα για να στεναχωρηθώ και να πιεστώ. Το φιλοσόφησα. Έχω κάνει πράγματα στην καριέρα μου, αυτά που έχω κάνει, και ήρθα για να το ευχαριστηθώ. Ήρθα για την τέταρτη συμμετοχή στα 400μ. εμπόδια σε Ολυμπιακούς Αγώνες που μόνο ο Σάντσες κι εγώ έχουμε πετύχει, ίσως και ο Τέιλορ. Κάτι σημαίνει κι αυτό. Αυτό που κάνουμε είναι τρομερά ανταγωνιστικό, εγώ δεν μπόρεσα να είμαι ανταγωνιστικός και δεν δικαιούμαι να μιλάω»!
Στη συνέχεια τόνισε: «Προσπάθησα να αποδείξω ότι μπορώ να τρέξω γρήγορα και το έκανα. Ίσως το λάθος έγινε μετά το Ελσίνκι, όταν μπήκα με πολύ δυνατή προπόνηση. Μαζί με ένταση και πίεση και την ηλικία, προέκυψε το πρόβλημα στο δικέφαλο που δεν σε αφήνει να κάνεις κάτι καλό».
Μία χρονιά για πλάκα: «Νομίζω, χωρίς να το έχω συζητήσει με κανέναν, πως δικαιούμαι μια χρονιά για... πλάκα. Να είμαι χαλαρός, ωραίος, να κάνω την προπονησούλα μου χωρίς πίεση. Θέλω να το ευχαριστηθώ και να πάω σε άλλο ένα Μπρούνο Τζάουλι. Θα βάλω εκεί τον πήχη, στο χαλαρό. Η πρώτη μου συμμετοχή στην εθνική ομάδα ήταν το 1997 και έχω 15 χρόνια πίεση. Τoo much...»!