Και αυτό επειδή η κούραση είναι αφάνταστη από κει και πέρα.

Ωστόσο, υπάρχουν αγωνίσματα σκληρά όπως ο μαραθώνιος δρόμος και αθλητές όπως οι μαραθωνοδρόμοι που πρέπει να διανύσουν όχι 400 μ. αλλά 42 χιλιόμετρα και 195 μέτρα, δηλαδή 1.000 φορές πάνω από την απόσταση των τρελών.

Που κάποτε ήταν 40 χλμ. (1896), 40 χλμ. και 260 μέτρα (1900) και 42.195 το 1908 εδώ στο Λονδίνο.

Οταν για να χαιρετήσει η βασίλισσα Αλεξάνδρα της Αγγλίας τους 55 δρομείς από τις 16 χώρες οι διοργανωτές υποχρέωσαν τους αθλητές να τρέξουν μια στροφή μέσα στο στάδιο. Η απόσταση ήταν 42χλμ. και 195 και από τότε, από τους Βρετανούς δηλαδή και όχι από εμάς τους Ελληνες, καθιερώθηκε ως η επίσημη απόσταση του αγωνίσματος.

Τι σκέφτονται όμως άραγε οι δρομείς στη διάρκεια του αγώνα τους

Ρώτησα την Ντίνα Κεφάλα, την Ελληνίδα από το Λας Βέγκας, που πήρε μόλις την 104η θέση στον μαραθώνιο του Λονδίνου.

«Στα πρώτα χιλιόμετρα προσέχω τον ρυθμό μου. Μετά δεν θέλω να έχω αρνητικές εικόνες ώστε να μη νιώθω κούραση. Πολλές φορές θέλεις να εγκαταλείψεις την κούρσα και τότε αρχίζει η πάλη μέσα σου. Εμένα προσωπικά με βοηθάει να παίρνω κουράγιο με σκέψεις για την οικογένειά μου που ξέρω ότι θέλει πάντα να τερματίζω».

Λίγο πριν πέσει η αυλαία των Ολυμπιακών Αγώνων, ο Κώστας Πούλιος, δημοτικός αστυνομικός, θα τρέξει επίσης στον μαραθώνιο δρόμο.

«Πάντα την οικογένειά μου και κυρίως τη σύζυγό μου που με βοηθάει τρομερά και μου συμπαραστέκεται στην προσπάθεια. Οταν κουράζομαι, τα πράγματα είναι δύσκολα και κοιτάζω τις εικόνες γύρω μου για να ξεχαστώ».

Πηγή: Goal

Στίβος Ολυμπιακοί Αγώνες