Λίγες μόλις εβδομάδες μετά την μυθική κατάκτηση του Euro της Πορτογαλίας από την Εθνική μας, η Ελλάδα ετοιμαζόταν να γιορτάσει την επιστροφή των Ολυμπιακών Αγώνων στην χώρα που τους γέννησε. Ο ελληνικός ενθουσιασμός ήταν μεγάλος, και γιγαντώθηκε ακόμη περισσότερο όταν ήρθαν και τα πρώτα Ολυμπιακά μετάλλια. Δεκαέξι συνολικά στον αριθμό, σύνολο που αποτελούσε ρεκόρ για τα ελληνικά δεδομένα, ενώ από αυτά τα πέντε ήταν από αθλήτριές μας στον Στίβο.
Ένα χρυσό από την Φανή Χαλκία στα 400 εμπόδια, κι ένα ακόμη από την Τσουμελέκα στα 20 χλμ. Ένα αργυρό από την Πηγή Δεβετζή στο τριπλούν, και μια ακόμη δεύτερη θέση από την Τασούλα Κελεσίδου στην δισκοβολία, ενώ και η Μιρέλα Μανιάνι κατάφερε να κρατηθεί στα μετάλλια κατακτώντας το χάλκινο. Επτά χρόνια αργότερα, το 60% των επιτυχιών υπέστη ολική αποκαθήλωση, με τις υποθέσεις ντόπινγκ να ξεδιπλώνουν την γύμνια του ελληνικού αθλητισμού και κυρίως την ανυπαρξία της ομοσπονδίας στίβου, του ΣΕΓΑΣ, να προστατέψει την χώρα από το ρεζιλίκι. Κι όχι μόνο δεν κάνει τίποτα, αλλά ο Πρόεδρος Βασίλης Σεβαστής παραμένει αγκιστρωμένος στην θέση του, λες και δεν έχει καθόλου ευθύνες για αυτό το χάλι.