Η Ελλάδα ήρθε στα ίσα της και στον αθλητισμό

Υπόθεση εργασίας: Η ταπεινότητά μου, υποπίπτει σ ένα σοβαρό παράπτωμα που έχει σχέση με το δημοσιογραφικό επάγγελμα. Μου επιβάλλεται βαριά ποινή. Ύστερα από επτά χρόνια κι ενώ τρέχει παρεπόμενη δικαστική εξέλιξη, αρχίζω να λέω και να γράφω:

"Δουλεύω σκληρά εδώ και 35 χρόνια. Όλες οι φορολογικές δηλώσεις μου έχουν ελεγχθεί και δεν έχει διαπιστωθεί η παραμικρή παρατυπία Κάποιοι με παρουσιάζουν σαν εγκληματία. Κάποιοι θέλησαν να σταματήσω να γράφω. Δεν πρόδωσαν εμένα αλλά την ελληνική δημοσιογραφία. Θέλησαν να στερήσουν από την Ελλάδα, την πένα μου..."

Ποια θα ήταν η αντίδραση των αναγνωστών και του κόσμου γενικότερα; Κατ' αρχήν, θα με έδειχναν με τα πέντε δάχτυλα και στη συνέχεια θα μου έριχναν πατσαβούρες. Και καλά θα έκαναν. Όταν είσαι υπόλογος για κάτι, μιλάς επί της ουσίας. Για την ταμπακιέρα. Γι' αυτό που κατηγορείσαι και ήδη έχεις τιμωρηθεί. Όχι γενικά και αφηρημένα. Αν δηλώνεις αθώος, βιάζεσαι να δικαστείς. Δεν το τρενάρεις επτά χρόνια, από το 2004 μέχρι το 2011, όπως ο Κεντέρης με τη Θάνου. Το παράπτωμα των δύο αθλητών ήταν σαφές και συγκεκριμένο: Το non-show. Τους έψαξαν για έλεγχο και δεν τους βρήκαν. Η ποινή ήταν δεδομένη και αυτονόητη.

Σαφώς και η Κατερίνα Θάνου έχει περάσει, όπως είπε, από αμέτρητους ελέγχους στην καριέρα της. Όπως όλοι οι αθλητές. Σαφώς και ο πρωταθλητισμός, πέρα από το ταλέντο, απαιτεί κόπους και θυσίες. Και γι' αυτό αμείβεται τόσο πλουσιοπάροχα. Οι θεωρίες συνωμοσίας εξιτάρουν και γοητεύουν μόνο τους αφελείς. "Ότι δεν πρόδωσαν μόνο εμένα", όπως υποστηρίζει η Κατερίνα Θάνου, "αλλά όλη την Ελλάδα. Δεν στέρησαν μόνο από μένα ένα μετάλλιο, αλλά από όλη τη χώρα". Σε έξι λέξεις δηλαδή, "κάποιοι δεν με ήθελαν στο βάθρο".

Οι μεγάλες ξένες δυνάμεις, που δεν ήθελαν την πτωχή και τίμια Ελλάδα να πάρει μετάλλια στις κούρσες ταχύτητας των Αγώνων του 2004. Οι κακοί Αμερικανοί, που ήθελαν όλα τα μετάλλια δικά τους. Άποψη που έχει περάσει σε σημαντική μερίδα του κόσμου: "Όλοι οι αθλητές τα ίδια κάνουν, αλλά μόνο τους δικούς μας κυνηγάνε". Δεν είναι έτσι όμως. Κι αυτό το λέει ο μακρύς κατάλογος των Ελλήνων αθλητών, που έχουν τιμωρηθεί. Με πρόσφατη περίπτωση της Πηγής Δεβετζή. Και με κορυφαίο παράδειγμα τους αθλητές της άρσης βαρών, που έχουν πιαστεί ντοπαρισμένοι κατά συρροή και κατ' επανάληψη. με τον Χρήστο Ιακώβου να υποστηρίζει για τον Λεωνίδα Σαμπάνη, το 2004, ότι "κάποιος του έριξε κάτι στη σούπα". Λες και οι αρσιβαρίστες, πριν από τους αγώνες, τρώνε πατσά.

Ο αθλητισμός, εκείνα τα ωραία χρόνια, ήταν μέρος της γενικότερης φούσκας: Η δήθεν ισχυρή Ελλάδα, η δήθεν ανάπτυξη, το δήθεν (δανεικό) χρήμα που κυκλοφορούσε. Η μικρή Ελλάδα, των δέκα εκατομμυρίων, ήθελε σώνει και καλά να κάνει πρωταθλητισμό. Να γίνει η Κούβα της Ευρώπης ή η Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας, του Χόνεκερ. Πράγματι, αυτό συνδυάστηκε με μια πολύ καλή φουρνιά αθλητών. Που κανείς δεν μπορεί να τους αφαιρέσει τα μετάλλια και τις νίκες που κατέκτησαν. Η κατάληξη των περισσότερων όμως, ήταν τραγική. Το κοντράστ της χαμένης υστεροφημίας, μεγάλο. Το ελληνικό θαύμα στον αθλητισμό είχε ημερομηνία λήξεως. Ούτε άρση βαρών υπάρχει πλέον (έστω και μέσω ελληνοποιήσεων), ούτε κλασικός αθλητισμός. Η Ελλάδα ήρθε στα ίσα της και στον αθλητισμό. Όσοι πιστεύουν ότι η παρακμή και ο διασυρμός οφείλονται στις ξένες δυνάμεις, που επιβουλεύτηκαν τη δόξα της πτωχής αλλά τίμιας Ελλάδας, μπορούν να ορκιστούν γι' αυτό, αντί για το Ευαγγέλιο, στη σέλα της βέσπας του Τζέκου.

ΠΗΓΗ: www.sport24.gr