Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1968 εγκαινίασαν μία νέα εποχή για τον στίβο. Για πρώτη φορά στα χρονικά, οι αθλητές έτρεχαν πάνω σε συνθετικό τάπητα, το γνωστό ταρτάν, ενώ η ηλεκτρική χρονομέτρηση αντικαθιστούσε το απαρχαιωμένο χρονόμετρο χειρός. Στις 14 Οκτωβρίου, στον τελικό των 100 μέτρων των ανδρών, οι δύο αυτές αλλαγές, μαζί με το υψόμετρο (2.240 μ.) της Πόλης του Μεξικού, συνέβαλαν στη δημιουργία ενός μεγάλου παγκόσμιου ρεκόρ, το οποίο άντεξε 15 ολόκληρα χρόνια.

Ο Αμερικανός, Τζίμι Χάινς, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο με χρόνο 9.95 και έγινε ο πρώτος σπρίντερ που κατέβηκε επίσημα τα 10 δευτερόλεπτα! Το χρονόμετρο μάλιστα αρχικά σταμάτησε στα 9.89, αλλά ο επίσημος χρόνος ήταν έξι εκατοστά του δευτερολέπτου πιο πάνω. Και πάλι, όμως, το μυθικό φράγμα των 10 δευτερολέπτων είχε σπάσει, την ώρα που άλλοι δύο αθλητές το είχαν πλησιάσει πολύ. Ο Τζαμαϊκανός Λένοξ Μίλερ κατετάγη 2ος με 10.04 και ο Αμερικανός Τσάρλι Γκριν ήταν 3ος με 10.07. O τελικός έμεινε στην ιστορία και ως ο πρώτος στον οποίο συμμετείχαν μόνο μαύροι αθλητές. Την οκτάδα συμπλήρωναν ο Κουβανός Μόντες, ο Γάλλος Μπαμπούκ, ο Αμερικανός Πέντερ, ο Καναδός Τζέρομ και ο Ραβελομαναντσόα από τη Μαδαγασκάρη.

Αξίζει να διευκρινιστεί, πάντως, ότι τότε ο κόσμος δεν είχε εντυπωσιαστεί και τόσο από το επίτευγμα του Χάινς, μια και θεωρούσε ότι το φράγμα των 10 δευτερολέπτων είχε ήδη σπάσει από τον ίδιο λίγους μήνες νωρίτερα. Τον Ιούνιο, , ο Χάινς είχε κερδίσει τον τελικό του εθνικού πρωταθλήματος των ΗΠΑ με 9.9 με χρονόμετρο χειρός. Μάλιστα, συγκάτοχοι του ρεκόρ θεωρούνταν οι δύο αθλητές που τον ακολούθησαν, ο Τσάρλι Γκριν και ο Ρόνι Ρέι Σμιθ, οι οποίοι είχαν τερματίσει με τον ίδιο χρόνο. Ωστόσο, μερικούς μήνες αργότερα η κούρσα μετρήθηκε με το νέο εξελιγμένο σύστημα και έδειξε ότι ο πραγματικός χρόνος του Χάινς ήταν 10.03, του Γκριν 10.10 και του Σμιθ 10.14.

Έτσι, έστω και λίγο ετεροχρονισμένα, το 9.95 του Χάινς στο Μεξικό αναγνωρίστηκε ως το νέο παγκόσμιο ρεκόρ και ο Αμερικανός αθλητής ήταν και επίσημα ο πρώτος άνθρωπος που κατέβηκε τα 10 δευτερόλεπτα στα 100 μέτρα. Η επίδοση αυτή ήταν το παγκόσμιο ρεκόρ του αγωνίσματος μέχρι το 1983, όταν ο επίσης Αμερικανός Κάλβιν Σμιθ έτρεξε την απόσταση σε 9.93 στο Κολοράντο. Ως ολυμπιακό ρεκόρ, όμως, άντεξε μέχρι τη Σεούλ, το 1988, όταν ο επίσημος νικητής (μετά την ακύρωση του ντοπαρισμένου Μπεν Τζόνσον), Καρλ Λιούις, σημείωσε 9.92.

ΠΗΓΗ: sday.gr