Ήταν η μέρα που η Αφρικανή αθλήτρια νίκησε τις προκαταλήψεις πετυχαίνοντας τους στόχους της, στέλνοντας παράλληλα ένα ηχηρό μήνυμα σε όλες τις γυναίκες.

Η σπουδαία δρομέας σε συνέντευξη που παραχώρησε στο BBC, μίλησε για τις δραματικές στιγμές που έζησε στις αρχές της δεκαετίας του '90 στην πατρίδα της, την πορεία της προς την κατάκτηση της πρώτης θέσης στον κόσμο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992, αλλά και το σήμερα, που πλέον θεωρείται ηρωίδα στην Αλγερία.

Το παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου του 1991 η Μπουλμέρκα είχε ανέβει στο πρώτο σκαλί του βάθρου. Γυρνώντας στην πατρίδα της γνώρισε την αποθέωση, όμως τα πράγματα άλλαξαν στην συνέχεια. Οι εκλογές του 1992 επέφεραν πολιτική αστάθεια και εμφύλιο στην Αλγερία, με το θρησκευτικό καθεστώς να βάζει στο στόχαστρο, όλους όσοι παρέκκλιναν από τα θρησκευτικά ήθη και έθιμα.

"Ήταν θυμάμαι η προσευχή της Παρασκευής, όταν ο Ιμάμης στο τοπικό τζαμί, είπε πως δεν ήμουν Μουσουλμάνα επειδή είχα τρέξει με σορτς στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, έχοντας ακάλυπτα τα χέρια και τα πόδια μου".

Το περιστατικό αυτό προκάλεσε αναστάτωση στην ίδια και την οικογένειά της, με τους πλέον θρησκόληπτους να την αποκαλούν προδότρια απειλώντας την για τη ζωή της. Το γεγονός αυτό την ανάγκασε να φύγει από την χώρα και να συνεχίσει την προετοιμασία της για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, στο Βερολίνο.

"Δεν είχα καμία επαφή με την οικογένειά μου. Είχα συγκεντρωθεί μονάχα στην προετοιμασία μου", υποστηρίζει σήμερα.

Η Μπουλμέρκα έφτασε στην Βαρκελώνη την παραμονή των Αγώνων μέσω Όσλο. Ακολούθησε παρακαμπτήρια οδό υπό τον φόβο της ενέδρας. Την συνόδευαν μάλιστα σε κάθε κίνησή της, ένοπλοι φρουροί.

''Υπήρχε αστυνομία παντού. Στο γήπεδο, στα αποδυτήρια. Είχα συνοδεία ακόμη και μέσα στο μπάνιο'', παραδέχεται.

Εν τέλει, όλα πήγαν καλά και στον τελικό των 1500μ. το απόγευμα της 8ης Αυγούστου 1992, η Μπουλμέρκα έδινε κανονικά το '''παρών''.

''Θυμάμαι, απέμενε μισός γύρος και η Λιουντμίλα Ρογκάτσενα ήταν μπροστά μου. Ήταν η στιγμή που την προσπέρασα. Λίγο πριν την γραμμή του τερματισμού ύψωσα την γροθιά μου. Ήταν το σύμβολο της νίκης. Χίλιες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου. Τα κατάφερα, νίκησα κι αν με σκοτώσουν; Τώρα είναι αργά, αλλά έχω γράψει ιστορία'', τονίζει με έκδηλη τη συγκίνηση.

''Στην απονομή έδωσα μάχη με τον εαυτό μου για να μην κλάψω. Δεν τα κατάφερα. Δάκρυσα. Ήταν δάκρυα θυσίας. Δάκρυα που έχυσα για όλους τους ανθρώπους που αγαπούσα. Γι αυτούς που είχα εγκαταλείψει για να δώσω αυτό τον αγώνα''.

Επιστρέφοντας στην Αλγερία, τίποτα δεν θύμιζε την αποθέωση που γνώριζε έναν χρόνο πριν, μετά το χρυσό στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Η χώρα ήταν σε πόλεμο.

''Ο πατέρας μου φοβόταν πολύ για την ζωή μου. Το άγχος του τον οδήγησε σε εγκεφαλικό επεισόδιο και έπεσε σε κώμα. Ήξερα ότι αυτό που έκανα ήταν πολύ σκληρό για τον ίδιο'', θυμάται.

Τα χρόνια πέρασαν. Οι καταστάσεις άλλαξαν. Πλέον θεωρείται ηρωίδα. Η περιπέτεια που έζησε όμως και το κοντράστ συναισθημάτων θα της μείνουν χαραγμένα στο μυαλό για μια ζωή.

''Ήταν ένας θρίαμβος για τις γυναίκες όλου του κόσμου. Ένα μήνυμα για να αντισταθούν σε κάθε είδους εχθρική προς αυτές νοοτροπία. Είμαι περήφανη γι αυτό που κατάφερα'', καταλήγει.

Σήμερα η Χασίμπα Μπουλμέρκα είναι μια πετυχημένη μπίσνες γούμαν και συνεχίζει σε πολύ πιο ήρεμους ρυθμούς. Έδωσε μάχη και κέρδισε μια φυσιολογική ζωή.

Πηγή: contra.gr
 

Στίβος