Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος.

Ναι, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει την πανάξια νίκη του Ρότζερ Φέντερερ στον προχθεσινό τελικό του Γουίμπλεντον. Υπήρχαν στιγμές που νόμιζες πώς δεν υπήρχε ένας... Ρότζερ στο δικό του κορτ αλλά αρκετές ρέπλικες που έπιαναν τα... πάντα.

Κι όμως η ανθρώπινη αντίδραση του Βρετανού Αντι Μάρεϊ στο τέλος, αυτό το ανυπόκριτο κλάμα που έκανε όλο το γήπεδο να τρανταχτεί, αυτή την "εκροή" συναισθήματος που δεν συναντάς εύκολα, σε βάζει σε σκέψεις για το τι πραγματικά αξίζει στον αθλητισμό. Ακόμα και σε αυτό το υψηλό επίπεδο.

Είναι φορές που κι εμείς οι δημοσιογράφοι, στην προσπάθειά μας να πιάσουμε το νήμα της κριτικής, υπερβάλλουμε, χάνουμε το μέτρο, ξεχνάμε πως αναφερόμαστε σε ανθρώπους που φαίνονται άτρωτοι μέσα στο γήπεδο, αλλά ιδιωτικά και κατά μόνας μπορεί να "σπάνε". Τους κρίνουμε, ναι, αυτή είναι η δουλειά μας, όμως αυτή η κριτική δεν μπορεί να υπαγορεύεται από ταπεινά αισθήματα.

Ο Αντι Μάρεϊ επανέφερε στο προσκήνιο την ανθρώπινη διάσταση του αθλητισμού που τείνουμε να ξεχάσουμε μέσα στην παραζάλη της βαθμοθηρίας, του αποτελέσματος, του τροπαίου που πρέπει παντί τρόπω να κατακτηθεί. Πίσω από αυτήν τη μαγική εικόνα, υπάρχει πάντα και η ήττα η οποία πονάει, αλλά τις περισσότερες φορές ωφελεί σε βάθος χρόνου. Η ζωή δεν φτιάχνεται από τα στοιχεία που την αποθεώνουν, αλλά από αυτά που τη φθείρουν. Ετσι και ο αθλητισμός...

Πηγή: Goal

Τένις