Σ’ ένα άθλημα, λοιπόν που αλλάζει χέρια με την ταχύτητα του φωτός, που αλλάζει πρωταγωνιστές και την κορυφή του ανά δίμηνο ή ανά μεγάλο τουρνουά είναι απόλυτα λογικό να γεννιέται και μία νέα εποχή, των «Sincaraz», αφού η φετινή ήταν η πρώτη τεννιστική περίοδος ύστερα από 22 χρόνια, δηλαδή από το μακρινό 2002 που οι αποκαλούμενοι Big-3 επέστρεψαν σπίτια τους με άδεια χέρια. Χωρίς να κατακτήσουν ούτε ένα μεγάλο τουρνουά, μ’ εξαίρεση το χρυσό, ολυμπιακό μετάλλιο του Νόβακ Τζόκοβιτς, στο Παρίσι το οποίο όμως δεν συγκαταλέγεται στην κατηγορία Major- Grand Slam.

 Η πλάκα είναι ότι, έως το τέλος του ’24 Σίνερ και Αλκαράθ έχουν θεωρητικά την ευκαιρία να εμπλουτίσουν την τροπαιοθήκη τους με τέσσερα ακόμη τρόπαια: τρία των Atp Finals 1000 και ένα Κύπελλο Ντέιβις. Ακόμη όμως και στην περίπτωση αποτυχίας, η φετινή σεζόν θα μείνει αξέχαστη, έως και ανεπανάληπτη γιατί ήταν από την εποχή της παντοδυναμίας των Φέντερερ, Ναδάλ, Τζόκοβιτς που οι τρεις πρώτοι τενίστες του παγκόσμιου ranking δεν κατακτούσαν και τα τέσσερα μεγαλύτερα τουρνουά της περιόδου.

 

 Στην πραγματικότητα ο Ισπανός, και ας έπεσε αυτή τη στιγμή στο Νο 3 του κόσμου με (6.690 βαθμούς, 385 λιγότερους από το Νο 2, Ζβέρεφ), τα πήγε ακόμη καλύτερα από τον Ιταλό όχι μόνο λόγω των 4 Grand Slam καριέρας, έναντι των δύο του Σίνερ, το Φλάσινγκ Μέντοουζ του ’22, το Ουϊμπλεντον του ’23 και του ’24, όσο το Ρολάν Γκαρός του ’24, αλλά γιατί  ο συντελεστής δυσκολίας διπλασιάστηκε αυτόματα με το δεύτερο συνεχόμενό του σερί στο φημισμένο λονδρέζικο τουρνουά.

 Από την πλευρά του ο Ιταλός, συνέχισε με απτόητα, ρυθμό και συνέπεια την αναρρίχησή του προς τη μοναχικότητα της κορυφής με 11.180 βαθμούς έχοντας κατακτήσει, μετά το Κύπελλο Ντέιβις, την Αυστραλία, αλλά και την Αμερική, τον άτυπο τίτλο του τενίστα με το μεγαλύτερο ποσοστό επιτυχίας (91.67%) ως προς τις 55 νίκες σε 60 παιχνίδια, μέσα σε μία χρονιά.

 

 Καλύτερα από τον Σίνερ τα είχαν πάει ο ΜακΈνροε το ’84, αλλά με 82 νίκες σε 85 αγώνες, ο Κόνορς το ’74 με 93 νίκες και 4 ήττες, ο Φέντερερ το ‘05 με 81 νίκες και 4 ήττες, ο Μποργκ το ’79 με 84 νίκες και 6 ήττες και ο Τζόκοβιτς το ‘15, με 82 νίκες και 6 ήττες.

 Μία νέα εποχή, λοιπόν ανέτειλε και μία άλλη αναπόφευκτα έδυσε. Και καλώς εχόντων των πραγμάτων για τα επόμενα χρόνια το δίδυμο Sincaraz είναι καταδικασμένο να πρωταγωνιστήσει στα παγκόσμια κορτς όπως ακριβώς είχαν κάνει,  επί μία 20ετία οι δυνατότεροι Big-3 στην Ιστορία της ρακέτας.   

Γιανίκ Σίνερ Κάρλος Αλκαράθ