«Η ομάδα βόλεϊ του Αρη είναι η μοναδική εκπρόσωπος της Θεσσαλονίκης στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις σε οποιοδήποτε ομαδικό άθλημα», είπε, σωστά, ο παρουσιαστής του απογευματινού αθλητικού δελτίου.

Το ρεπορτάζ που ακολούθησε, κατευόδιο προς τους περιφανείς αρειανούς που φέτος μετακόμισαν στους ουρανούς, πολλαπλασίασε τη μελαγχολία. Ο Ανέστης Πεταλίδης, ο Παναγιώτης Σπύρου, ο Αλκέτας Παναγούλιας, αλλά και ορισμένοι επώνυμοι φίλοι του συλλόγου όπως ο ηθοποιός Βασίλης Τσιβιλίκας και ο δημοσιογράφος Δημήτρης Γουσίδης εγκατέλειψαν τούτο τον μάταιο κόσμο λίγο πριν η αγαπημένη τους ομάδα γιορτάσει τα 100ά της γενέθλια.
 
Αλλά εγώ είχα μείνει στην πληροφορία που σχεδόν με σόκαρε: «Η ομάδα βόλεϊ του Αρη είναι η μοναδική εκπρόσωπος της Θεσσαλονίκης στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις σε οποιοδήποτε ομαδικό άθλημα».

Στα τέλη της δεκαετίας του '80 αυτή η πληροφορία θα έμοιαζε με κακόγουστο αστείο και θα πλημμύριζε τα ερτζιανά με φωνές διαμαρτυρίας. Το μπάσκετ της Θεσσαλονίκης έμοιαζε τότε έτοιμο να κατακτήσει την Ευρώπη και να κατσικωθεί στην κορυφογραμμή της για σειρά ετών. Η ομαδάρα του Αρη είχε σταθερή παρουσία στα  φάιναλ φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, την ίδια ώρα που ο ΠΑΟΚ τελειοποιούσε το δικό του θαυμαστό παζλ για να διεκδικήσει τα πρωτεία εντός και εκτός συνόρων.
 
Η κατάκτηση ευρωπαϊκών τροπαίων (αν και όχι του κορυφαίου) ακολούθησε ως φυσιολογική εξέλιξη και κράτησε το μπάσκετ της συμπρωτεύουσας στις επάλξεις τουλάχιστον μέχρι τα μέσα των 90's. Ακόμη και όταν πήραν τη σκυτάλη των διακρίσεων τα μεγαθήρια του Νότου, οι «αιώνιοι» του Βορρά κρατήθηκαν στο προσκήνιο χάρη στη φιλοδοξία και την άσβεστη φλόγα παραγόντων, αθλητών και φιλάθλων.

Μέχρι και πρόσφατα, ο Αρης κυκλοφορούσε καμαρωτός στα ευρωπαϊκά σαλόνια, με όπλο και επιχείρημα το κληροδότημα του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Ιωαννίδη. Και ο ΠΑΟΚ πάσχιζε να ακολουθήσει στα χνάρια του συμπολίτη, ώστε να τροφοδοτήσει την υπερηφάνεια των δικών του πιστών.
 
Στο μεταξύ, όμως, τα σφάλματα συσσωρεύονταν, η οικονομία της πόλης κατέρρεε και το έδαφος άρχισε να τρέμει. Η απώλεια του τρίτου εγγυημένου εισιτηρίου για την Ευρωλίγκα έκοψε τα φτερά -ή μάλλον τα πόδια- των δύο ομάδων της Θεσσαλονίκης. Ελλείψει πόρων και κινήτρου, το όραμα θάμπωσε. Το οικονομικό νοικοκύρεμα των δύο προβληματικών εταιρειών έγινε βασική, αν όχι μοναδική προτεραιότητα. Οι κασέτες από την εποχή των περασμένων μεγαλείων δεν φτάνουν πια ούτε για παρηγοριά.
 
Για πρώτη φορά έπειτα από δεκαετίες, ο Αρης και ο ΠΑΟΚ περνούν το φθινόπωρό τους με τα διαβατήρια κλειδωμένα στο συρτάρι και το μπάσκετ της Θεσσαλονίκης χειμάζει. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης, πάντως, δεν παύει να λέει ότι οι Γάλλοι στη Λιμόζ μιλούν και σήμερα με νοσταλγία για τον Αρη του παλιού καλού καιρού. Και διηγώντας τα, κλαίει.

Πηγή: Sportday

Βόλεϊ Άρης