Ο εκλιπών που συγκλόνισε με τον πρόωρο χαμό του τους ανθρώπους του ελληνικού φιλέ και όχι μόνο, υπήρξε ο κορυφαίος εκπρόσωπος μιας φουρνιάς παικτών που σημάδεψαν το άθλημα με την παρουσία τους, τις επιτυχίες τους αλλά και την αποτυχία τους να φθάσουν μέχρι το ευρωπαϊκό, παγκόσμιο ή ολυμπιακό βάθρο.

Ο Σαμαράς ήταν το σύμβολο της γενιάς των ανεκπλήρωτων ονείρων που διέθετε το ταλέντο αλλά έχασε στις λεπτομέρειες (όπου ως γνωστόν βρίσκεται ο διάβολος) την ευκαιρία να αλλάξει τον ρου του ελληνικού βόλεϊ και να ξαναγράψει την ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Ο «Σαμ» _ όπως ήταν το παρατσούκλι του για τους φίλους του_ έχασε αυτή την ευκαιρία εις διπλούν τόσο με την ομάδα που τον ανέδειξε, την Ορεστιάδα, όσο και με την εθνική Ελλάδας.

Παίκτης με μοναδικό ταλέντο, εκπληκτική σωματοδομή _ την ζήλευαν οι κορυφαίοι παίκτες του κόσμου_ και ατέλειωτο πάθος για το βόλεϊ _ έφθασε να παίζει μέχρι τα 42 του χρόνια_ συνδέθηκε με την όμορφη ιστορία της Σταχτόπουτας Ορεστιάδας να κατακτήσει την ελληνική αλλά και την ευρωπαϊκή κορυφή. Σε αυτόν είχε λάχει η τύχη, λόγω αθλητικής κλάσης και ηγετικού χαρακτήρα, να την οδηγήσει στα ελληνικά και ευρωπαϊκά παλάτια. Η Ορεστιάδα δεν κατάφερε όμως να κάτσει στον θρόνο, αφού έχασε δύο φορές την ευκαιρία το 1997 και το 1998 στον τελικό των πλέι οφ του ελληνικού πρωταθλήματος και μία φορά το 1994 στον τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου Κυπελλούχων, αλλά έγραψε χάρη και στον Νίκο Σαμαρά την πιο συναρπαστική και ανατρεπτική ιστορία που έχει γνωρίσει ο ελληνικός φιλές.

Με τον «Σαμ» ηγέτη ένα... χωριό γίνονταν σημείο αναφοράς όχι μόνο για το ελληνικό αλλά και για το ευρωπαϊκό βόλεϊ. Στο πρόσωπό του η ακριτική Ελλάδα είχε αποκτήσει ένα λαμπερό εκπρόσωπο, τον δικό της σούπερ σταρ, χωρίς τη διαμεσολάβηση των μηχανισμών του αθλητικού σόου μπίζνες, παρά μόνο χάρη στην αθλητική κλάση του και στην προσωπική του διαδρομή.

Το ίδιο αποφασιστική ήταν η συμβολή του Σαμαρά στην καθιέρωση της εθνικής βόλεϊ στην παγκόσμια ελίτ. Η 6η θέση στο Κοσμοβόλεϊ 1994 στο ΣΕΦ αλλά και η συνεχής παρουσία της ελληνικής ομάδας στα σαλόνια του Γουόρλντ Λιγκ έφεραν φαρδιά πλατιά την υπογραφή του. Τα σερβίς του και τα καρφιά του είχαν γίνει το σήμα κατατεθέν της ομάδας του κουβανού προπονητή Χιλμπέρτο Ερέρα που δεν είχε διστάσει να τιμωρήσει τον καλύτερο παίκτη του για πειθαρχικό παράπτωμα στη διάρκεια του Ευρωβόλεϊ 1997 στο οποίο η ελληνική ομάδα ήλπιζε να πατήσει στο βάθρο αλλά έμεινε στην 7η θέση.

Η γενιά του Σαμαρά έφυγε από το προσκήνιο με την πίκρα του ανεκπλήρωτου ονείρου αλλά παραμένει στο βόλεϊ με το ίδιο πάθος και αγάπη για το άθλημα όπως παρέμενε και ο καλύτερος εκπρόσωπός της που έφυγε τόσο απρόσμενα και τραγικά από τη ζωή.

Πηγή: tovima.gr

Βόλεϊ Άλλα Σπόρ SPORTS