Η ενδεκάδα του Ρομπέρτο Ντι Ματέο είχε μία έκπληξη. Ο Ράιαν Μπερτράντ έκανε το ντεμπούτο του στο Τσάμπιονς Λιγκ στην αριστερή πλευρά της μεσαίας γραμμής, αφήνοντας τον Φλοράν Μαλουντά στον πάγκο.

Η μάχη της τακτικής δεν εξελίχτηκε καλά για την Τσέλσι, όμως η διαδικασία των πέναλτι την ευνόησε.

Κατοχή

Όπως αναμενόταν, η Μπάγερν είχε περισσότερη ώρα τη μπάλα στην κατοχή της, με την κυριαρχία της στο πρώτο μέρος να είναι ελαφρώς μικρότερη από το 60-65% που είχαμε προβλέψει στο preview του τελικού.

Το παράξενο ήταν πως αν το νούμερο αυτό ανέβεινε, η Τσέλσι θα γινόταν πιο επικίνδυνη στις αντεπιθέσεις. Η Μπάγερν όμως δεν ανέβαζε πάρα πολλούς παίκτες μέσα και γύρω από την περιοχή της Τσέλσι και έτσι οι Λονδρέζοι δεν είχαν πολλούς χώρους ελεύθερους για να χτυπήσουν στην κόντρα. Για αυτό το πράγμα θα πρέπει να πάρει τα εύσημα η Μπάγερν.

 

 

Μάχη στο κέντρο

Συνήθως, παιχνίδια στα οποία η μία ομάδα κάθεται πίσω και περιμένει και δίνει στην άλλη την ελευθερία κινήσεων, δεν έχουν "μάχη στο κέντρο". Και αυτό γιατί η μία ομάδα αφήνει την άλλη να κάνει κουμάντο και επικεντρώνεται στο να βρίσκονται οι παίκτες της πίσω από τη μπάλα.

Στον τελικό αυτό δεν ισχύσε 100%. Η απόφαση του Ντι Ματέο να παίξει με ένα 4-2-3-1, σε σύγκριση με το 4-3-3 που έπαιξε με τη Μπαρτσελόνα (αν και στην πραγματικότητα αυτό ήταν 4-4-1-1 και 4-5-1 αντίστοιχα, αν αναλογιστεί κανείς ότι η Τσέλσι πέρασε την περισσότερη ώρα του αγώνα χωρίς τη μπάλα) ήταν καθοριστική.

Αντί να έχει τρεις καθαρόαιμους αμυντικούς μέσους, η απουσία του Ραούλ Μεϊρέλες την ανάγκασε να έχει μόνο δύο: τους Φρανκ Λάμπαρντ και Τζον Όμπι Μίκελ. Ο Χουάν Μάτα ήταν πιο ψηλά, έχοντας το ρόλο του "10αριού" και βοηθούσε πιο λίγο στην άμυνα.

Υπήρχαν δύο λόγοι που ο Μάτα δεν συγκεντρωνόταν στο να πιέζει τους μέσους της Μπάγερν. Καταρχήν, η συνεχής κίνηση των Κρόος και Σβάινσταϊγκερ του προκάλεσε προβλήματα, καθώς όταν ο Μάτα έπεφτε πάνω στο έναν αυτός έμενε στη θέση του και επέτρεπε στον άλλο να βγει μπροστά.

Ο Μάτα συχνά αδυνατούσε να καλύψει τον σωστό παίκτη στη σωστή στιγμή. Δεύτερον, πιθανότατα ο Ντι Ματέο είχε πει στον Ματέο να μένει στο χώρο εκείνον ώστε να μπορεί να δέχεται τη μπάλα και να ξεκινάει αντεπιθέσεις.

Κάτι αντίστοιχο με αυτό που είχε ο Σίντζι Καγκάουα απέναντι στη Μπάγερν το περασμένο Σαββατοκύριακο στον τελικό του γερμανικού Κυπέλλου.

Ο Μάτα δυσκολευόταν σε αυτό το ρόλο και με τους ακραίους μπακ της Μπάγερν να μένουν πίσω και τους εξτρέμ της Τσέλσι να αδυνατούν να κάνουν ρήγματα, η κυκλοφορία της Τσέλσι δεν ήταν πολύ αποτελεσματική.

 

 

Μίλερ

Ο Μίλερ ήταν ο παίκτης-κλειδί στον αγώνα. Όπως είχε αναφερθεί και στο preview της αναμέτρησης, όταν αγωνίζεται ως "10άρι" ο Μίλερ τείνει να κινείται προς τα δεξιά.

Αυτός ήταν πιθανότατα και ένας λόγος που ο Ντι Ματέο επέλεξε να παρατάξει στην αμυντικογενή παίκτη στην αριστερή πτέρυγα, ώστε να παρέχει μεγαλύτερη βοήθεια στον Άσλεϊ Κόουλ σε περίπτωση που ο Μίλερ επιχειρούσε να τον περάσει.

Παρόλο όμως που ο Μίλερ πήγαινε προς τα δεξιά, δεν χρειαζόταν να μετακινηθεί στο δεξί άκρο επειδή έβρισκε ελάχιστο χώρο να λειτουργήσει.

Με τον Λάμπαρντ να παίζει λίγο πιο ψηλά από τον Όμπι Μίκελ, το άνοιγμα στις γραμμές της Τσέλσι ήταν ιδανικό για τον Μίλερ, ο οποίος έπαιρνε συνέχεια τη μπάλα πίσω από τον Λάμπαρντ.

 

 

Η Τσέλσι ήταν ιδιαίτερα ευάλωτη όταν τα δύο της προβλήματα (ο ένας από τους δύο αμυντικούς μέσους της Μπάγερν να κινείται ανενόχλητος και ο Μίλερ να βρίσκει πεδίο δράσης) συνδυάζονταν.

Μία φορά στο πρώτο ημίχρονο, για παράδειγμα, ο Μίκελ αναγκάστηκε να ακολουθήσει τον Μίλερ, αφήνοντας το χώρο ευθύνης του κενό και επιτρέποντας στον Σβάινσταϊγκερ να έχει μία καλή προσπάθεια από τα αριστερά.

Από την άλλη, ο Μπερτράντ τα πήγε καλά στην αποστολή του, να βοηθάει δηλαδή στο μαρκάρισμα του Ρόμπεν. Ο Ολλανδός μπορεί να είχε 15 (!) προσπάθειες για γκολ στα 120 λεπτά, περισσότερες από όλη την Τσέλσι, όμως οι περισσότερες προσπάθειες ήρθαν όταν ήταν εκτός ισορροπίας και όταν ήταν εγκλωβισμένος ανάμεσα σε ένα γκρουπ παικτών της Τσέλσι.

Η ικανότητα της Τσέλσι να μπλοκάρει τα σουτ ήταν απίστευτη, έβαλαν κόντρα σε περισσότερες από τις μισές από τις 43 προσπάθειες της Μπάγερν. Ένας από τους λόγους ήταν ότι αμύνονταν πολύ κλειστά.

 

 

Πρόβλημα στη μετάβαση

Τίποτα δεν πήγε καλά για την Τσέλσι στο επιθετικό κομμάτι. Ο Μάτα δυσκολευόταν να βγάλει αντεπιθέσεις, ο Nτρογκμπά ήταν μόνος απέναντι σε περισσότερους αντιπάλους και όταν πήγαινε προς τα αριστερά για να πέσει πάνω στον Φίλιπ Λαμ και να εκμεταλλευτεί τη διαφορά ύψους, δεν τροφοδοτούταν σωστά.

Η Τσέλσι απέτυχε επίσης να κερδίσει ένα κόρνερ μέχρι τα τελευταία λεπτά, οπότε δεν είχε ευκαιρίες μέσα από στημένες φάσεις. Επιπλέον, τα βολέ του Τσεχ έβρισκαν συνήθως τον Τίμοστσουκ να βγαίνει πριν από τον Ντρογκμπά και τον Μπόατενγκ να τον καλύπτει.

Από πλευράς τακτικής, δεν υπήρχε κάποια εξέλιξη κατά τη διάρκεια του αγώνα. Η μόνη αλλαγή πριν το γκολ της Μπάγερν ήταν η αντικατάσταση του Μπερτράντ από τον Μαλουντά, που φαίνεται πως έγινε επειδή ο Μπερτράντ δεν είχε άλλες δυνάμεις. Η εικόνα της Τσέλσι δεν άλλαξε πάντως.

Γκολ

Όσο περνούσε η ώρα, ο Μίλερ γινόταν πιο καθοριστικός. Πέρα από το να βρίσκει χώρο ανάμεσα στις δύο γραμμές της Τσέλσι, συνέχιζε να πατάει στην περιοχή "πέφτοντας" πάνω στον Άσλεϊ Κόουλ.

Στο τελευταίο 20λεπτο ο Μίλερ είχε -πέρα από το γκολ- πέντε προσπάθειες από παρόμοια θέση, ενώ ανάγκασε τον Όμπι Μίκελ να του κάνει σκληρό φάουλ και να πάρει κίτρινη κάρτα. Από πλευράς τακτικής ήταν ο παίκτης-κλειδί στο ματς και ήταν ιδανικός για να πάρει τον τίτλο του MVP.

Αμφότεροι οι προπονητές άλλαξαν πράγματα μετά το 1-0 της Μπάγερν. Ο Ντι Ματέο έβαλε τον Τόρες αντί για τον Καλού και η Τσέλσι έπαιξε απελπισμένα με δύο επιθετικούς στα τελευταία λεπτά. Έμοιαζαν ικανοί είτε να σκοράρουν είτε να δεχτούν και άλλο γκολ, όμως από το μοναδικό τους κόρνερ σε όλο το ματς, ο Ντρογκμπά χτύπησε με δυνατή κεφαλιά.

Ο Χάινκες απάντησε στην αλλαγή της Τσέλσι εισάγοντας στο παιχνίδι έναν έξτρα μέσο. Ο Ντάνιελ Βαν Μπάουτεν μπήκε για να ενισχύσει τη Μπάγερν στο ψηλό παιχνίδι με τον Μίλερ να αποχωρεί. Όπως και στην αλλαγή της Τσέλσι, ήταν απλά ένας ακόμα παίκτης που θα βοηθούσε στην περιοχή που τον χρειαζόταν η ομάδα του για πέντε λεπτά.

Παράταση

Δεν ήταν όμως μόνο πέντε τα λεπτά, επειδή η ισοφάριση του Ντρογκμπά από το μοναδικό κόρνερ της Τσέλσι στο ματς, έστειλε τον τελικό στην παράταση.

 

 

Εκεί οι δύο προπονητές έπρεπε να προσαρμόσουν τους παίκτες τους σε ένα σύστημα που να δουλεύει.

Αυτό ήταν ευκολότερο για τον Χάινκες. Ο Τίμοστσουκ μπορούσε να προωθείται έχοντας το ρόλο του Κρόος, ο Κρόος θα έπαιρνε τη θέση του Μίλερ στο γήπεδο, και έτσι η Μπάγερν είχε την ίδια διάταξη με αυτήν που ξεκίνησε το ματς. Χωρίς όμως τις έξυπνες τοποθετήσεις του Μίλερ, είχαν μία επιθετική απειλή λιγότερη.

Ο Ντι Ματέο ήταν σε δυσκολότερη θέση - ήθελε να κρατήσει την ίδια διάταξη, όμως είχε δύο επιθετικούς στο γήπεδο. Από το να τραβήξει μόνιμα έναν εκ των Ντρογκμπά ή Τόρες στη δεξιά πτέρυγα (ή να φέρει τον Μικαέλ Εσιέν να παίξει εκεί) ζήτησε από τους Ντρογκμπά και Τόρες να αλλάξουν θέσεις και να καλύπτουν εναλλάξ αυτό το κομμάτι του γηπέδου.

Η Τσέλσι δεν ήταν πάντως άνετη εκεί και το αδέξιο τάκλιν του Ντρογκμπά στον Ριμπερί έφερε το πέναλτι για τη Μπάγερν, το οποίο έχασε ο Ρόμπεν.

Η Τσέλσι παραλίγο να πληρώσει την άρνηση του Ντι Ματέο να περάσει έναν περισσότερο αμυντικογενή παίκτη στο ματς. Ο Χάινκες είχε κάνει αμυντική αλλαγή μετά το 1-0 ενώ μετά την ισοφάρισής της, η Τσέλσι έμεινε με 2 επιθετικούς στο γήπεδο.

Θα πρέπει να μπήκε στον πειρασμό να βγάλει τον Ντρογκμπά, όμως ο Ιβοριανός κατέληξε να ευστοχήσει στο τελευταίο πέναλτι στη ρωσική ρουλέτα.

 

 

Συμπέρασμα

Παρότι έχασε τον τελικό, η Μπάγερν κέρδισε στη μάχη της τακτικής. Η διαρκής κίνηση των δύο μέσων της επέτρεπε στους Βαυαρούς να φτιάχνουν αρκετά συχνά ευκαιρίες ενώ ο Μίλερ ήταν μία διαρκής πηγή κινδύνων και ένα πρόβλημα στο οποίο η Τσέλσι δεν βρήκε ποτέ την απάντηση.

Η ομάδα του Ρομπέρτο Ντι Ματέο αμύνθηκε αρκετά καλύτερα στον αγώνα με τη Μπαρτσελόνα (παρόλο που και η ομάδα του Γκουαρδιόλα είχε ευκαιρίες), πιθανότατα επειδή είχαν παίξει με έναν έξτρα αμυντικό μέσο σε εκείνο το ματς και λιγότερο από τα προβλήματα που υπήρχαν τώρα όσον αφορά στη στελέχωση της άμυνας.

Πράγματι, η τελευταία γραμμή άμυνας της Τσέλσι ήταν υπέροχη. Οι Νταβίντ Λουίζ και Γκάρι Κέιχιλ έπαιξαν εξαιρετικά καλά αν αναλογιστεί κανείς ότι προέρχονταν και από τραυματισμό, ενώ η ικανότητα του Άσλεϊ Κόουλ να αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο και να έχει γρήγορες αντιδράσεις ήταν και πάλι εντυπωσιακή. Ο Πετρ Τσεχ πρωταγωνίστησε επίσης κάτω από την εστία, παρότι ο Μίκελ αδυνατούσε να καλύψει όλο το χώρο μπροστά από την άμυνά του.

Όπως στον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ, του Κυπέλλου Αγγλίας και του γερμανικού Κυπέλλου, η πιο αντιδραστική ομάδα επικράτησε.

ΠΗΓΗ: Ζοnalmarking

Μπάγερν Μονάχου Ανάλυση Τσέλσι Φωτορεπορτάζ Ποδόσφαιρο SPORTS