Ώριμος ενήλικας

Το ταξίδι ολοκληρώθηκε και αυτή η διαδρομή δεν έκρυβε θαύματα. Διότι δεν ήταν θαύμα η παρουσία της εθνικής μας ομάδας στις 8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, αλλά θα ήταν κοσμογονία η πρόκρισή της κόντρα σε αυτή τη Γερμανία.

Οι “καλλιτέχνες της επιβίωσης”, όπως τους χαρακτήρισε ο Γερμανός ομοσπονδιακός, υπερασπίστηκαν με νύχια και με δόντια τον τίτλο τους, αλλά υπέκυψαν ολωσδιόλου φυσιολογικά στο μοιραίο. Δεν θα είναι παρόντες στα τελευταία επεισόδια του ποδοσφαιρικού Survivor και η ανακούφιση του υπόλοιπου καστ της σειράς αποτελεί τον μεγαλύτερο τίτλο τιμής.

Θα προσέξατε ήδη από χθες το βράδυ, ότι αυτή τη φορά δεν περισσεύουν οι αναλύσεις. Ήταν τόσο αφοπλιστικά εξόφθαλμο ό,τι συνέβη στα 92 αγωνιστικά λεπτά, που όπλα και μαχαίρια έμειναν στο σεντούκι. Ο Φερνάντο Σάντος και οι διεθνείς θα επιστρέψουν στην Αθήνα, χωρίς εορταστικές εκδηλώσεις στα Σπάτα, αλλά θα απολαύσουν και τις καλοκαιρινές τους διακοπές χωρίς αντι-συγκεντρώσεις στους τόπους προορισμού τους.

Κόντρα στους διεθνείς ισχυρισμούς περί παροιμιώδους ελληνικής ασυνέπειας, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα αποδείχθηκε συνεπέστατο στο ραντεβού του με την ποδοσφαιρική ιστορία, πέτυχε άλλη μία σημαντική καταγραφή στις σελίδες της και πάει γι άλλα.

Καλύτερα και πιο μεγάλα θέλουμε να πιστεύουμε. Καθ' όλα βάσιμα βέβαια. Είναι ευκολότερα διαχειρίσιμο εξάλλου αυτό το γήινο αποτέλεσμα. Γιατί το θαύμα της Πορτογαλίας αντιμετωπίστηκε ακριβώς ως τέτοιο και όχι ως θεμέλιο εξέλιξης. Ενώ η ενηλικίωση μέσα στα μεγάλα ποδοσφαιρικά ραντεβού αποτελεί ένα πιο σταθερό βήμα, παγιώνεται ως αντίληψη εντός και εκτός Ελλάδας.

Δεν αποθεώνει τον καιροσκοπισμό, αλλά διεγείρει τη φιλοδοξία και ανεβάζει σεμνά τον πήχη. Οποιαδήποτε δημοσκόπηση θα μπορούσε να το καταδείξει αυτό. Και το ποσοστό των Ελλήνων που πιστεύουν πως θα αξιοποιήσουμε την παρουσία μας στα γήπεδα της Πολωνίας, ώστε να μην αποτελεί εφ' εξής επίτευγμα, αλλά έναν προσιτό στόχο, θα ξεπερνούσε κατά πολύ τα επίπεδα της αυτοδυναμίας.

Αυτό είναι και το πιο σημαντικό, πέρα από την εφήμερη χαρά μιας διάκρισης. Γιατί πολύ θα υποστηρίξουν ότι δεν φερθήκαμε έξυπνα στο επικοινωνιακό παιχνίδι που στήθηκε γύρω από τον προημιτελικό. Δεν σφυρίξαμε αδιάφορα στις προκλήσεις, δεν κοιμίσαμε το θηρίο, πυροδοτώντας την αλαζονεία του και δεν ζητιανέψαμε να μας υποτιμήσει.

Το δύσκολο, το κάναμε ακόμη δυσκολότερο. Αλλά για στάσου. Αυτό δεν ζητάμε πια από την εθνική μας; Να κοιτάει στα μάτια τον αντίπαλο. Να τον αντιμετωπίζει στα ίσα. Δεν δυσφορούσαμε (άλλοτε με τακτ και άλλοτε με ρεσιτάλ αγαρμποσύνης) κάθε φορά που έκλεβε το αποτέλεσμα, αντί να το επιβάλλει;

Αυτό δεν ήταν που χαρήκαμε κόντρα στους Ρώσους; Μία πρόκριση που δεν ήρθε λόγω αδιαφορίας του σπουδαίου αντιπάλου ή ως συνδυασμός ευνοϊκών αποτελεσμάτων, αλλά σ' ένα ματς-τελικό, ένα παιχνίδι “ο θάνατός σου, η ζωή μου”.

Η μικρή Ελλάδα, του φτωχού ευρωπαϊκού Νότου, δεν θα αποκτήσει ποτέ την πληρότητα αυτής της Γερμανίας. Κι επειδή “ποτέ μη λες ποτέ”, αν ποτέ συμβεί κάτι τέτοιο, θα είναι μία πολύ προκλητική συγκυρία, κάτι σαν το θαύμα της Πορτογαλίας.

Αυτονόητα λοιπόν θα προσαρμόσει το παιχνίδι της στα πραγματικά δεδομένα. Αν το κάνει με αξιοπρέπεια, χωρίς να χρειάζεται πλέον πολεμικές κραυγές και επικλήσεις ηρώων από τις αρχαίες Θερμοπύλες, την επανάσταση του '21 και το έπος του '40, θα έχει πραγματικά επιτύχει.

Αυτό προσδοκούμε, σε αυτό προσβλέπουμε και γι αυτό ευχαριστούμε τα παιδιά, ένα προς ένα, για το φετινό ταξίδι. Αδημονώντας πλέον για τα επόμενα.

Πηγή: Contra.gr