Η γιούχα στο θέατρο, όπως έχουν πει κατά καιρούς μεγάλοι ηθοποιοί, είναι θεμιτή. Το κοινό μετέχει στην παράσταση και αλίμονο αν το κατακρίνουμε επειδή αντιδρά αυθόρμητα σε κάτι που δεν του αρέσει. Οχι βέβαια στη μέση του... αγώνα, όπως γίνεται στο ποδόσφαιρο. Αλλωστε, δεν είναι δυνατόν οι κανόνες της Επιδαύρου είναι είναι ίδιοι με αυτούς στην «Ντόνμπας Αρένα» του Ντόνετσκ, όπου ακούστηκαν πολλές αποδοκιμασίες κατά τη διάρκεια του τρίτου προημιτελικού ανάμεσα στην Ισπανία και τη Γαλλία.

Ηταν το πρώτο από τα 27 συνολικά παιχνίδια του Euro 2012, όπου ο κόσμος δεν άντεξε και αντέδρασε άσχημα εξαιτίας του κακού θεάματος που παρακολουθούσε.

Το οξύμωρο μάλιστα της υπόθεσης είναι ότι το κακό θέαμα προέρχεται από τον τρόπο που παίζει η κάτοχος του τροπαίου Ισπανία, που παραμένει ταυτόχρονα και το μεγάλο φαβορί της διοργάνωσης.

Ενας από τους επισκέπτες του SentraGoal στο live-chat του αγώνα της 23ης Ιουνίου, εμφανώς κουρασμένος από την εικόνα του ματς, έγραψε το αμίμητο: «Αντί να μετράω προβατάκια για να κοιμηθώ, θα μετράω τις πάσες των Ισπανών...» Ηταν τόσες πολλές που πραγματικά προκαλούσαν υπνηλία.

Το περίφημο «tiki-taka», το οποίο δεν έχει καμία σχέση με αυτό που μας παρουσίασε η Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρδιόλα, έχει μετονομαστεί σε «tiki-takanaccio». Δεν είναι λίγοι εκείνοι που το συγκρίνουν με την εποχή του Ελένιο Ερέρα στην Ιντερ την δεκαετία του '60, όταν με το σύστημα 5-3-2 κατέκτησε δύο κύπελλα Πρωταθλητριών και έφερε στην επιφάνεια ένα μοντέλο που ακολούθησαν (ακόμη και παραλλαγμένο) οι Ιταλοί για πολλά χρόνια.

Τώρα τι σχέση μπορεί να έχει ο Αργεντινός Ερέρα και το κατενάτσιο με τον Βιθέντε Ντελ Μπόσκε και το «tiki-taka» (με σύστημα 4-6-0) σηκώνει μεγάλη κουβέντα.

Κατ' αρχάς, αν θέλουμε οπωσδήποτε να βρούμε κοινά στοιχεία, οι γονείς του Ερέρα ήταν Ισπανοί! Και ο τρόπος που παίζουν οι «φούριας ρόχας» σήμερα θυμίζει έντονα την Ιντερ εκείνης της εποχής, καθώς της ήταν αρκετό να σκοράρει ένα γκολ και μετά οι παίκτες της να φλυαρούν με ατελείωτες πάσες για να παγώσουν και να ελέγξουν το ρυθμό. Ο,τι κάνει η Ισπανία δηλαδή που έχει καταφέρει να κρατήσει το μηδέν στα 11 από τα 14 τελευταία παιχνίδια σε τελική φάση Euro και Παγκοσμίου Κυπέλλου, διάστημα στο οποίο έχει δεχτεί μόλις τρία γκολ.

Αν προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε το αγωνιστικό πλάνο βασισμένοι στο παιχνίδι με τη Γαλλία, οι Ισπανοί δεν έκαναν τίποτα άλλο μετά το γκολ του Τσάμπι Αλόνσο από το να κρατούν την μπάλα όχι για να δημιουργήσουν, αλλά για να μην την έχουν οι αντίπαλοί τους.

Η σημαντικότερη διαφορά είναι στον τρόπο που επιτίθενται οι δύο ομάδες: Η Ιντερ του '60 στηριζόταν στις αντεπιθέσεις με μακρινές πάσες, η Ισπανία του 2012 φτάνει υπομονετικά απέναντι από την αντίπαλη εστία για να σκοράρει.

Για τον κόσμο η συγκεκριμένη τακτική δεν λέει τίποτα γιατί το θέαμα καταντάει κουραστικό. Οσα τρόπαια και αν κατακτήσει, θα μείνει στο τέλος στην ιστορία για τον βαρετό τρόπο με τον οποίο κέρδιζε τα ματς. Σε αντίθεση πάντα με την Μπαρτσελόνα, που μας έκανε να βαριόμαστε από το απολαυστικό θέαμα.

Πηγή: Goal

Euro 2012 Ποδόσφαιρο SPORTS