Τυπικά το τέλος της τριακοστής Ιουνίου 2012 ήταν και η τελευταία μέρα συνεργασίας, σύμφωνα με το συμβόλαιο ανάμεσα στις δύο πλευρές, ενός ανθρώπου και ενός συλλόγου που έμοιαζαν ένα.

Ας κάνουμε τώρα τις διορθώσεις στα εσκεμμένα λάθη που κάναμε στον τυπικό τρόπο γραφής ενός δεδομένου. Εδώ και πολλά χρόνια το συμβόλαιο ανάμεσα στον Αλεσάντρο ντελ Πιέρο και τη Γιουβέντους ήταν υποχρεωτική γραφειοκρατική διαδικασία σχέσης εργαζόμενου και εργοδότη. Ο «Αλέ» και η Γιούβε δεν έμοιαζαν, αλλά ήταν και είναι ένα. Και η τριακοστή Ιουνίου δεν σημαίνει το τέλος αυτής της σχέσης μα την είσοδό της σε καινούργια εποχή. Τα περιέγραψε και τα εξήγησε χθες ο ποδοσφαιριστής που, μαζί με τον Τζανλουίτζι Μπουφόν, αλλά αυτός ακόμα περισσότερο, είναι η ιστορία της Γιουβέντους στις τελευταίες δύο δεκαετίες.

«Δεν υπάρχει νοσταλγία, δεν υπάρχει μετάνοια. Στις μέρες μέχρι την επισημοποίηση του αντίο σκέφτηκα όσα συνέβησαν στην τελευταία σεζόν μου στα ασπρόμαυρα και μετά ακόμα πιο πίσω και κατάλαβα πως αυτό ήταν το καλύτερο όνειρο που θα μπορούσα να έχω ονειρευτεί.

Αναμνήσεις, οι χαρές και για να είμαι ειλικρινής και μερικές πρόσφατες πικρίες, όλες αυτές οι εικόνες πέρασαν μπροστά μου και αποκάλυψαν το μεγαλείο των υπέροχων στιγμών του τελευταίου παιχνιδιού μου στο Τορίνο.

Αυτή είναι η εικόνα που εμπεριέχει όλη την ουσία, η εικόνα που παίρνω μαζί μου, αυτή της δεκάτης τρίτης Μαΐου. Εμεινε για πάντα στην καρδιά μου. Πριν από λίγο καιρό, πριν φύγω για διακοπές, άδειασα το ντουλάπι μου στα αποδυτήρια και βγήκα έξω, στον χώρο όπου για μήνες σταματούσα ώστε να βγω μία φωτογραφία, να δώσω ένα αυτόγραφο, να χαιρετήσω κάποιον, υπό χιονόπτωση, παγωνιά, βροχή ή λιακάδα. Εκείνη τη φορά, όπως τώρα, ήταν ώστε να πω αντίο και σας ευχαριστώ για όλα όσα κάναμε μαζί».

Με το συγκεκριμένο μέρος του κειμένου που «ανέβασε» χθες στην προσωπική ιστοσελίδα του ο Αλεσάντρο ντελ Πιέρο έγραψε τους τίτλους τέλους για τον ποδοσφαιριστή Αλεσάντρο ντελ Πιέρο. Οπως έκανε στα είκοσι εννέα λεπτά που κράτησε ο γύρος του αποχαιρετισμού του προς τους φιλάθλους της μετά το 3-1 επί της Αταλάντα στις 13 Μαΐου. Ηταν το ξεχωριστό προσωπικό κομμάτι του στο απόγευμα του πανηγυρισμού της κατάκτησης του πρωταθλήματος Ιταλίας.

Εμείς αισθανόμαστε τυχεροί που τον είδαμε (μεταξύ άλλων παιχνιδιών) να παίζει λίγα μέτρα μακριά μας, έστω και για μόλις δεκαέξι λεπτά, στις 4 Ιουλίου 2006 στο Ντόρτμουντ. Καθόμασταν πίσω απ' τον γερμανικό πάγκο στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου, αλλά σε σημείο που είδαμε άριστα την έκστασή του όταν σκόραρε κατά του Γενς Λέμαν στο 120' της παράτασης και σφράγισε την πρόκριση της εθνικής Ιταλίας στον τελικό.

Τον είδαμε να ευστοχεί στη διαδικασία των πέναλτι σε αυτόν και να πανηγυρίζει μετά την κατάκτηση του τροπαίου με τρόπο που αργότερα μας έκανε να καταλάβουμε ότι ο Αλεσάντρο ντελ Πιέρο δεν ήταν ο «Αλέ» της Γιουβέντους, αλλά ολόκληρης της Ιταλίας. Κι ας μη μνημόνευσε τους «ατζούρι» στο χθεσινό κείμενό του.

«Από αύριο δεν είμαι ποδοσφαιριστής της Γιουβέντους, αλλά θα παραμείνω για πάντα ένας από σας. Τώρα αρχίζει μία άλλη περιπέτεια και είμαι ενθουσιασμένος, όπως πριν δεκαεννέα καλοκαίρια. Αντίο, παιδιά, ευχαριστώ για όλα» ήταν ο επίλογος αυτού. Αναμένουμε τώρα τον πρόλογο του επόμενου.

Πηγή: Goal

Ντελ Πιέρο Γιουβέντους Ποδόσφαιρο SPORTS