Είναι πραγματικά άσχημο να βγάζουμε πίκρα μετά από μια μεγάλη ελληνική επιτυχία.

Ειδικά τώρα, στην περίοδο της οικονομικής κρίσης, όπου υπάρχει κάμποση θετική αντίδραση κυρίως από τις νέες ηλικίες. Ομως, εκτός από την Ελλάδα που πνίγεται στη μιζέρια και μοιρολογάει για τον μισθουλάκο που -με άδικο βέβαια τρόπο- χάνει καθημερινά, υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα που αντιστέκεται, παλεύει και ξεπερνάει συνήθως τον εαυτό της.

Δεν ξέρω σε πόσους έκανε εντύπωση η επιτυχία της εθνικής Νέων να φτάσει στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Προσωπικά, αντιμετώπισα με αρκετή ελαφρότητα την πορεία της από την αρχή της διοργάνωσης μέχρι τον ημιτελικό με την Αγγλία, πιθανότατα γιατί η καθημερινότητα έχει αρχίσει και... τρώει τα ενδιαφέροντά μας, με συνέπεια να μην είμαστε όπως ήμασταν κάποτε.

Τέσσερις ώρες μετά τη λήξη του αγώνα στο Ταλίν της Εσθονίας, διαπίστωσα ότι με το επίτευγμα της ομάδας του Κώστα Τσάνα είχαν ασχοληθεί στο σάιτ του SentraGoal πάνω από 11.000 επισκέπτες! Τεράστιο νούμερο αν αναλογιστούμε ότι πρόκειται για τους Νέους και όχι για τους Ανδρες του Φερνάντο Σάντος.

Η δεύτερη σκέψη είχε να κάνει με το μέλλον αυτών των παιδιών. Εντάξει, θα υπάρξουν σίγουρα κάποιοι που θα βρουν την ευκαιρία στο εξωτερικό. Τι θα γίνει, όμως, με όσους μείνουν εντός των τειχών; Υποτίθεται ότι η κρίση θα δώσει ευκαιρίες στους νέους ποδοσφαιριστές. Ποιος όμως θα ασχοληθεί μαζί τους; Ο Λεονάρντο Ζαρντίμ ή ο Ζεσουάλδο Φερέιρα;

Σύμφωνοι, ο Ολυμπιακός μάζεψε τον αφρό (Βλαχοδήμος, Σιόβας, Καραγκούνης, Μανωλάς, Γιαννιώτης) με πρωτοβουλία του Βαγγέλη Μαρινάκη και το ίδιο ενδέχεται να κάνει με αρκετούς από αυτή την ομάδα Νέων.

Μην περιμένετε πάντως να δείτε πουθενά τον Λυκογιάννη, σκόρερ του νικητήριου γκολ με την Αγγλία. Στη θέση του (αριστερός μπακ χαφ για όσους δεν γνωρίζουν) θα παίζει ο Χοσέ Χολέμπας, τον οποίο ελληνοποιήσαμε για να μετάσχει (με τα γνωστά αποτελέσματα στα δύο πρώτα ματς ως βασικός) στο Euro.

Από την άλλη, ας μην πάμε στον Παναθηναϊκό. Ο Νίνης έφυγε για να σωθεί και η βασική ασχολία των οπαδών της ομάδας είναι αν αξίζει πραγματικά ο Φορναρόλι (με 11 συμμετοχές και χωρίς γκολ στην Σαμπντόρια της Serie B, που ανέβηκε στη Serie A από τη διαδικασία των μπαράζ).

Πραγματικά, είναι τραγωδία (ακόμη και) για τους μεγαλύτερους συλλόγους της χώρας να μην ασχολούνται με ποδοσφαιριστές που μπορεί να αποδειχτούν ιδανικές επενδύσεις στο μέλλον, όταν δεν υπάρχουν χρήματα για μεταγραφές.

Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω γιατί να έρχεται ο Τοτσέ από την Β' Ισπανίας να παίξει στον Παναθηναϊκό τη στιγμή που υπάρχουν παιδιά με ανάλογες δυνατότητες; Σε μια ομάδα που αναδεικνύει συνεχώς ταλέντα, αν κρίνουμε από τον Καπίνο και τον Μαυρία αυτή την εποχή, γιατί να μην υπάρχει στην ίδια ηλικία ένας ποδοσφαιριστής με προσόντα σαν του Φορναρόλι; Γιατί να απαξιώνουμε ποδοσφαιριστές σαν τον Κονέ, που τελικά τα καταφέρνουν στο Καμπιονάτο;

Η απάντηση είναι απλή και πικρή, για να επιστρέψουμε και στην αρχή του κειμένου. Εχει να κάνει με τη νοοτροπία μας και την απαξίωση προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Η ευκαιρία που μας παρουσιάζεται με την κρίση -σε όλα τα επίπεδα- είναι μοναδική. Αν τη χάσουμε και αυτή, είμαστε κυριολεκτικά χαμένοι.

Πηγή: Sentragoal.gr

Εθνική Νέων Ποδόσφαιρο SPORTS