Η Μύκονος έχει περιέλθει σε κατάθλιψη...

Από άλλο μέτωπο ήρθε η έκπληξη. Απ' αυτό του τουρισμού: Σκιάθος - Μύκονος 1-0. Αλλά επί της ουσίας μιλάμε για συντριβή.

Από την Πέμπτη μέχρι και αύριο Κυριακή διεξάγεται στη Σκιάθο το 1ο διεθνές γκέι φεστιβάλ. Με χάπενινγκ όπως η ανάδειξη του «Ελληνα μίστερ κούρου 2012» και σόου μόδας, που μετέχουν επιφανείς σχεδιαστές όπως ο Νίκος Αποστολόπουλος, επιστήθιος φίλος του ολυμπιονίκη Ιωάννη Μελισσανίδη. Με τη Μύκονο να έχει περιέλθει σε κατάθλιψη.

Και τον Μιχάλη Γαλάτη σε κατάσταση σοκ. Αν είναι να χάσει η Μύκονος τα πρωτεία στο τζιβιτζιλίκι, πάει να πει ότι δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο σ' αυτόν τον μάταιο κόσμο. Σχετικά με τα αθλητικά νέα, εντύπωση μου προκάλεσαν οι δηλώσεις του Σίτο Αλόνσο, προπονητή του Αντι Πάνκο, που απέκτησε ο Παναθηναϊκός, στη Λαγκούν Αρο: «Το καλύτερο 4άρι στην Ευρώπη».

Καταθέτω λοιπόν τις ταπεινές απορίες μου: Πώς γίνεται το καλύτερο 4άρι στην Ευρώπη να παίζει σε μια Λαγκούν Αρο και σε άλλες ομάδες στην καριέρα του με μηδενικές συμμετοχές στην Ευρωλίγκα; Στον ΚΑΟΔ, τον Ικαρο και το Περιστέρι της Ευρώπης έπαιζε. Και για να φτάσει να παίξει στην Ευρωλίγκα έπρεπε να κάνει μεταγραφή στον Παναθηναϊκό στα 35 του; Ακόμα όμως μεγαλύτερη εντύπωση μου προκαλεί ο προβληματισμός που προέκυψε στον Ολυμπιακό.

Για τη θλάση του Ιμπαγάσα και την επικείμενη συνάντηση Μαρινάκη - Ζαρντίμ, προκειμένου να εξετασθεί το ενδεχόμενο να πάει ο Ολυμπιακός και για δεύτερο χαφ. Αν δεν κάνω λάθος, πληζ, υπολογίζανε τον Ιμπαγάσα φέτος για βασικό; Στα 36 του προς τα 37; Οταν πέρυσι στα 35 είχε όλες κι όλες 16 συμμετοχές στο πρωτάθλημα; Τέτοια αισιοδοξία μόνο ο Παπακωνσταντίνου είχε όταν έλεγε μετά βεβαιότητας ότι η Ελλάδα το 2012 θα βγει στις αγορές και το 2013 θα έχει αρχίσει η ανάπτυξη.

Και μιας και το γυρίσαμε στην πολιτική και την οικονομία, αυτοί της τρόικας δεν έχουνε ούτε ιερό ούτε όσιο. Προσδιόρισαν την επόμενη επίσκεψή τους στην Αθήνα για τις 24 Ιουλίου. Την ημέρα που εορτάζεται η επέτειος της αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Που έπεσε η επάρατος Χούντα και η Ελλάδα από το 1974 και εντεύθεν κυβερνάται από τους εκλεγμένους εκπροσώπους του λαού. Απ' αυτούς που την έβαλαν στον δρόμο της ανάπτυξης και της προόδου και την οδήγησαν στη στοργική αγκαλιά του Δέλτα Νι Ταυ. Αλίμονο, αν εξέλειπαν οι Λοβέρδοι και οι Γιακουμάτοι.

Η Ελλάς θα ήταν φτωχότερη. Μπορεί τελευταία, εδώ και δύο τρία χρόνια δηλαδή, να έχουν προκύψει κάποια μικροπροβλήματα με τους μισθούς, τις συντάξεις, την ανεργία, την υγεία και τα φάρμακα, την Παιδεία και τα βιβλία, κάποιες αυτοκτονίες κάποιων υπερευαίσθητων, αλλά η Δημοκρατία στην Ελλάδα είναι ισχυρή. Ο λαός εκφράζει τη βούλησή του κι επιλέγει με την ψήφο του τους άριστους για να τον κυβερνήσουν. Σαν τον Αδωνι Γεωργιάδη και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Σαν την Ελενα Κουντουρά και τη Φώφη Γεννηματά. Η Δημοκρατία στην Ελλάδα είναι τόσο ισχυρή που δεν έχει να φοβηθεί καμιά τρόικα. Η Ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει.

Μα εγώ δεν είμαι ποιητής, τραγούδια να ταιριάζω και μου τα φέρνει ο ναργιλές και τα κατασκευάζω.

-Μάρκος Βαμβακάρης

Η δουλειά θέλει θυσίες, θέλει κόπο

ΚΑΠΟΙΑ επαγγέλματα αντέχουν στον χρόνο. Και δεν είναι μόνο αυτό το αποκαλούμενο σαν αρχαιότερο. Είναι κι αρκετά άλλα. Οπως ο γελωτοποιός του βασιλέως. Θεωρητικά βέβαια τέτοιο επάγγελμα δεν υφίσταται πλέον. Στην πράξη όμως ζει και βασιλεύει. Και δεν αφορά μόνο τους βασιλείς. Ολοι όσοι έχουν εξουσία έχουν ανάγκη από γελωτοποιούς. Για να περνάνε καλά. Για να ακούνε αυτά που θέλουνε. Κι ο συναγωνισμός μάλιστα είναι ιδιαίτερα σκληρός.

Δεν είναι και τόσο εύκολο δηλαδή να πλησιάσεις έναν μεγάλο επιχειρηματία, έναν μεγάλο καλλιτέχνη, έναν πολιτικό και να γίνεις κολλητός του. Πολλοί είναι που τρέχουνε ποιος θα προλάβει πρώτος να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Ενας ή δυο θα το καταφέρουνε. Κι η δουλειά δεν είναι εύκολη. Θέλει κόπο. Θέλει θυσίες. Θυμάμαι κάποιον που ήταν κολλητός ενός πασίγνωστου λαϊκού τραγουδιστή.

Ολο μέσα στην γκρίνια ήτανε: «Κάθε βράδυ μετά τη δουλειά στο μαγαζί πάμε και παίζει πόκα. Στις δέκα το πρωί τελειώνουμε, μπορεί και στις δώδεκα το μεσημέρι. Κάθε φορά που κερδίζει μου δίνει κι εμένα. Αλλά κερδίζει σπάνια. Ούτε μία στις δέκα». Γιατί τα θυμήθηκα και τα λέω όλα αυτά:

Με αφορμή τον Μίμη Ανδρουλάκη: έχει διατελέσει πνευματικό παιδί του Φλωράκη στο ΚΚΕ. Εκανε ένα πέρασμα μετά στον Συνασπισμό, στη συνέχεια στον Κόκκαλη και ακολούθως μπήκε στο ΠΑΣΟΚ επί Σημίτη. Εγινε κολλητός του Γιωργάκη και τώρα διαβάζω ότι σαν εκ δεξιών του Βενιζέλου, πέρα απ' ότι συμμετέχει στην πολιτική γραμματεία, αναλαμβάνει και προσωπικός σύμβουλός του. Πράγματι, ο Μίμης δεν παίζεται με τίποτα.

Ο λαός επιλέγει τους ικανούς και τους άξιους

ΚΑΙ μπορεί να θεωρείται ως δεδομένο ότι ο Ανδρουλάκης θα είναι κολλητός και του επόμενου προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Σιγά τα δύσκολα. Για το κολατσό τους έχει όλους αυτούς ο Μίμης. Ο οποίος Μίμης μάλιστα, να μην το ξεχνάμε αυτό, είναι εκλεγμένος. Ακόμα και σ' αυτές τις εκλογές που το ΠΑΣΟΚ έπαθε τον θάνατο της αλεπούς, ο Μίμης τους σταυρούς του στη Β' Περιφέρεια Αθήνας τους κράτησε. Ετσι στις δεύτερες εκλογές που ακολούθησαν παρέμεινε στην ίδια εκλογική θέση.

Η ευθύνη λοιπόν για τους Ανδρουλάκηδες ανήκει 100% στον κυρίαρχο λαό. Αυτός επιλέγει τους ικανούς και τους άξιους. Θα μου πείτε τώρα, εδώ ο Μίμης φέρνει βόλτα ολόκληρο Βενιζέλο, που και σωματικά και πολιτικά είναι στα 120+ κιλά. Δεν κογιονάρει τους ψηφοφόρους; Ετσι είναι. Η Αννα Διαμαντοπούλου αντίθετα ψάχνει για δουλειά. Δεν θα πάει στο Λονδίνο, όπως είχε λεχθεί κατ' αρχάς, αλλά ψάχνει για δουλειά στις Βρυξέλλες. Μια καλή ιδέα θα ήταν να τη βόλευε σ' ένα από τα μαγαζιά του ο Φώτης ο Μούκας. Οπως είναι ξινή όμως, θα διώχνει τον κόσμο. Αν είναι να κάνει το ψυχικό ο Μούκας, μόνο στην κουζίνα θα μπορούσε να τη βολέψει. Να μην τη βλέπει άνθρωπος.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Αν δεν κάνω λάθος, τον Ζούρο τον προσέλαβε ο Βασιλακόπουλος και τον διώχνει ο Κολοκυθάς;

Πηγή: Goal27005