Παρά την ιστορική χθεσινή τους πρόκριση-εποποιία κόντρα στους Αγγλους, ας μου επιτρέψετε να έχω κάποιες ενστάσεις: για μένα η καλύτερη φουρνιά παραμένει εκείνη η ομάδα του Ελευθερόπουλου, του Λυμπερόπουλου, του Καραγκούνη, του Δέλλα, που το 1997 έχασε τον τελικό των Ελπίδων από την Ισπανία στο Βουκουρέστι, αλλά αποδείχτηκε ιστορικά η βάση της Εθνικής που το 2004 κατέκτησε το Euro. Ετούτοι εδώ οι μικροί έχουν μια τύχη: πολλοί λόγω της κρίσης είναι στα δεκαεννιά τους υπολογίσιμοι ήδη στις ομάδες τους.

Παίκτες όπως ο Σταφυλίδης, ο Κατίδης, ο Γιαννιώτας, ο Κουρμπέλης, ο Μπάλλας, ο απών χθες αλλά φυσικός ηγέτης της ομάδας Μαυρίας, έχουν παίξει ήδη σε πάνω από 20 ματς της Super League. Αυτή η εμπειρία φαίνεται: χθες π.χ. άντεξαν απέναντι στους Αγγλους παίζοντας δέκα εναντίον έντεκα για πάνω από εβδομήντα λεπτά, επιστρατεύοντας κάθε διαβολιά που έχουν μάθει στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ο Αγγλος προπονητής απηύδησε τόσο από τις καθυστερήσεις των δικών μας, που στο τέλος ζητούσε να μην τηρηθεί το fair play –πράγμα απίστευτο.

Αμυνα

Θα σας πω τη γνώμη μου για τον καθένα, διατηρώντας μια κάποια ψυχραιμία, μολονότι και εμένα με γέμισε υπερβολική χαρά η νίκη τους επί των Αγγλων. Ο Καπίνο έχει προσόντα και προσωπικότητα, αλλά χρειάζεται κάποιος να τον προσγειώσει και να του βάλει στο μυαλό ότι τον περιμένει πολλή δουλειά. Το ταλέντο είναι όπλο όταν είσαι 19 χρόνων: μετά μετράνε πιο πολύ η επαγγελματικότητα, η σοβαρότητα, η γνώση. Ο Τριανταφυλλόπουλος και ο Μαρινάκης, και οι δύο δεξιοπόδαροι μπακ του ΠΑΟ, έχουν περίπου το ίδιο πρόβλημα, μολονότι διαφορετικοί σε χαρακτηριστικά ποδοσφαιριστές: μοιάζουν να κρύβονται από την ευθύνη.

Ο πρώτος είναι πιο δυνατός, ο δεύτερος πιο τεχνίτης: και οι δύο για να κάνουν προκοπή πρέπει να μη φοβούνται να παίξουν. Ο Μπουγαΐδης πρέπει να δυναμώσει κι άλλο: έχει αντίληψη, είναι ψηλός και έχει και προσωπικότητα, αλλά για να κάνει μεγάλη καριέρα σαν στόπερ πρέπει ο αντίπαλος κυνηγός να τον τρέμει, όπως π.χ. τον Παπασταθόπουλο και τον Κυριάκο Παπαδόπουλο, όταν ήταν 19χρονοι. Ο Κουρμπέλης είναι γρήγορος και νευρώδης, αλλά λίγο μονοδιάστατος: κι αυτός πρέπει να κάνει την μπάλα φίλη του. Από τους αμυντικούς ο Σταφυλίδης είναι μακράν ο καλύτερος: αν είχε άλλους δέκα πόντους μπόι, θα ήταν ήδη περιζήτητος από όλα τα σοβαρά ευρωπαϊκά κλαμπ.

Μέσοι

Η μεσαία γραμμή έχει ένα σωρό κόφτες με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Ο Μπάλλας είναι νευρώδης, αρκετά κινητικός, αλλά πρέπει να μάθει να πασάρει πιο σωστά και πιο γρήγορα: δεν χρειάζεται να κοιτάζει τον Ινιέστα και τον Ντε Ρόσι, ας δει πώς παίζει ο Βιτόλο, που μπορεί με τρεις κάθετες γρήγορες πάσες να βγάλει μια ομάδα μπροστά. Ο Ρουγκάλας πρέπει να μάθει να τρέχει λιγότερο άσκοπα και να γίνει πιο παραγωγικός.

Ο Φουρλάνος είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση: μοιάζει η τακτική του παιδεία να είναι μεγαλύτερη από το ταλέντο του κι αυτό δεν είναι κακό -αρκεί να μη μείνει εδώ. Αν ενθαρρυνθεί να παίρνει πρωτοβουλίες, αν μάθει να πατάει περιοχή και να σουτάρει π.χ., μπορεί να γίνει Κατσουράνης. Αν δεν το κάνει, θα μείνει ένας χρήσιμος τακτικά ποδοσφαιριστής για ομάδες Νέων και Ελπίδων, και θα πάθει ό,τι ο Γιαννάκης ο Παπαδόπουλος, που σχεδόν εξαφανίστηκε. Τον Μπουχαλάκη τον θυμάμαι πέρυσι στο Ολυμπιακός - Εργοτέλης να αποβάλλεται στο Καραϊσκάκη: η σκληρότητα περισσεύει, η κίνηση χωρίς την μπάλα λείπει, αλλά υπάρχει δύναμη και ψυχή. Ο Λυκογιάννης έχει σωματικά προσόντα, αλλά πρέπει να αποφασίσει τι θέλει να γίνει αν μεγαλώσει: αν γίνει μπακ, πρέπει να μάθει να μαρκάρει (δηλαδή να μη δίνει μέτρα στον αντίπαλο), αν γίνει χαφ, πρέπει να βελτιώσει σέντρα, ντρίμπλα και πάσα. Εχει πάντως μεγάλη καρδιά.   
 
Επιθετικοί

Οι δημιουργικοί μας παίκτες είναι αυτοί που κινδυνεύουν και περισσότερο να χαθούν. Ο Γιαννιώτας αρέσει πολύ, γιατί δεν φοβάται να μπουκάρει –κι αυτό στην Ελλάδα το κάνουν λίγοι. Αλλά πρέπει να του μάθουν ότι έχει συμπαίκτες, ότι η πάσα είναι απαραίτητη, ότι ο αλτρουισμός είναι υποχρέωση και ότι δεν θα έχει πάντα αντίπαλους συνομήλικους. Ο Κατίδης μπορεί να γίνει μεγάλο χαφ, αν στηθεί μια ομάδα πάνω του: θέλει αμυντικούς χαφ που να ξέρουν μπάλα για να τον βοηθάνε και θέλει ένα φορ που να μπορεί να παίξει με την πλάτη για να του ανοίγει διαδρόμους. Ο Διαμαντάκος είναι κινητικός και γρήγορος, αλλά του λείπει η εμπειρία της μεγάλης κατηγορίας. Ο Μαυρίας είναι αέρινος, αλλά πρέπει να δείξει προσωπικότητα. Ο Μπακασέτας μοιάζει να θέλει να γίνει ηγέτης: θεμιτή η φιλοδοξία, αλλά προηγουμένως πρέπει να γίνει καλός ποδοσφαιριστής.

Τσάνας

Ο Τσάνας τους βρήκε και τους έκανε ομάδα. Όποιος από εδώ και πέρα δουλέψει μαζί τους έχει πιο δύσκολη δουλειά...

Αρειανά
Οταν αποβλήθηκε (άδικα) ο Στέφανος Καπίνο και μπήκε στο γήπεδο στη θέση του ο Σωκράτης Διούδης, πίστεψα ότι το ματς τελείωσε και δεν το κρύβω. Αν οι Αγγλοι ισοφάριζαν τότε, θα είχαν μπροστά τους ένα ημίχρονο για να βάλουν ένα γκολ και να προκριθούν παίζοντας με παίκτη παραπάνω: ακόμα και για αυτούς που κουβαλάνε την αυτοκαταστροφή στο αίμα τους, αυτό δεν είναι δύσκολο. Μόνο που δεν είχα προσέξει μία λεπτομέρεια: ότι ο Διούδης είναι παίκτης του Αρη κι αυτό έχει πάντα τη σημασία του!

Σε όλα σχεδόν τα ρόστερ των εθνικών ομάδων που έφτασαν σε επιτυχίες σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ υπάρχουν πάντα δυο-τρεις καθοριστικοί παίκτες που έρχονται από τον Αρη: ήταν ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και ο Φιλίππου, ο Χαριστέας και ο Δέλλας, ο Παπανικολάου κι ένα σωρό άλλοι μικροί στις μικρές εθνικές του μπάσκετ, και τώρα ο Κατίδης, ο Γιαννιώτας και ο από μηχανής τελευταίος θεός Διούδης. Ολοι αυτοί όταν κλήθηκαν να φορέσουν τη φανέλα με το εθνόσημο έδειξαν προσήλωση στην αποστολή, κάνοντας κάποιοι καλύτερα ματς στην Εθνική από ό,τι στην ομάδα τους.

Ο Διούδης έγινε αμέσως ο Κάρολ της Εθνικής: μπήκε κρύος, έπιασε το πέναλτι, κατεύθυνε την άμυνα, ήταν εκεί που χρειαζόταν όσες φορές χρειάστηκε. Για να είμαι ειλικρινής, δεν μου γεμίζει πολύ το μάτι, δεν μου φαίνεται ότι έχει τρομακτικά προσόντα, δυσκολεύομαι να τον φανταστώ να κάνει μια μεγάλη καριέρα, αλλά παραδέχομαι ότι ο τυπάκος από καρδιά σκίζει κι αυτό καμιά φορά μετράει καθοριστικά. Η χθεσινή πρόκριση της Εθνικής πιστώνεται πρώτιστα σε αυτόν: όλοι οι υπόλοιποι ήταν μικροί ήρωες –αυτός ήταν ένας «φύλακας άγγελος» που εμφανίστηκε σχεδόν από το πουθενά, όπως πάντα συμβαίνει με τους αγγέλους.    

Ενας Ντούντα
«Ξέρεις τι μας λείπει στο ελληνικό ποδόσφαιρο;», η ερώτηση του φίλου παράγοντα, μετά το τέλος του ματς της Εθνικής Νέων με την Αγγλία, ήταν ρητορική: συνέχισε να μιλάει μόνος του. «Μας λείπει ένας Ντούντα Ιβκοβιτς να πάρει αυτά τα παιδάκια και να τους μάθει να πετάνε όπως τα περιστέρια του, όπως έγραψες πρόσφατα. Μας λείπει ένας δάσκαλος που την καταβρίσκει να δουλεύει με μικρούς». Φοβάμαι πως και στο μπάσκετ θα μας λείπει λίαν συντόμως...   

Πηγή: Sportday

Εθνική Νέων Ποδόσφαιρο SPORTS